Bunları Biliyor Musunuz?

Ah..." dersin, "keşke bir evim olsa da şu kiradan kurtulsam o kadar rahat edeceğim ki..."

Bir evin olur, 2+1.

"Biraz büyük olsa, şuraya bi konsol sığsa ne güzel olurdu." dersin sonra.

O da olur, valla olur! Daha büyük bir ev de alırsın.

Üstünden az biraz zaman geçer sıkılmaya başlarsın: "Keşke bahçeli bir evim olsa çocuklar koştursa, köpek beslesek, domates eksek." dersin.

Gerçekten çabalasan, o da olur.

Bu defa, "şehrin göbeğinde değil de, keşke Ege sahilinde olsaydı şu ev ne güzel deniz havası alırdık." dersin.

O da olur uğraşırsan, niye olmasın?

Ege sahilinde, bahçesinde domates ektiğin, köpeğinin de olduğu o bahçeli evinde anneni babanı özlersin bu defa.

"Keşke onlar da komşum olsaydı, tüm sevdiklerim yanımda olurdu." diye geçirirsin içinden.

Hikaye bu ya, çok istedin o da oldu diyelim...

Sonra n'olur?

Annen baban ölür, deprem olur, sel gelir kendi enkazının altında kalırsın.

Bizi sonsuz mutlu edecek, kavuştuğumuz zaman bizi tatmin edecek tek bir somut şey yok bu hayatta.

Biz zannederiz ki sorun zannettiğimiz şeyi çözersek, bütün sorunlarımızdan kurtulacağız. Her çözüm beraberinde yeni bir sorunu getirir oysa. O sarmaldan kurtulamayacağımızı anlayınca da "yoruldum" demeye başlarız.

Yorulursun...

Hiç durmadan koşmaya devam edersen mola vermezse ruhun, kazananı asla belli olmayacak yarışlara girersen yorulursun güzel kardeşim.

Yorulursun...

Razı olmayana huzur olmadığını kabul etmezsen, insan olduğunu ve hata yapmaya programlandığını hatırlatmazsan kendine yorulursun.

Yorulursun güzel kardeşim. Kabullenmenin başarısızlık değil başarı için ilk basamak olduğunu, merhametin sadece senden acizlere değil bizzat insanın kendine de etmesi gerektiğini, şükretmenin fakirlere has bir eziklik olmadığını kabul etmezsen yorulursun.

Bunları yapmazsan kendi giyotinini kendin hazırlar, başını oraya kendin yaslar, gözlerini kapatıp kendi sonunu korku içinde beklersin.

Bu dünya doyma, rahata erme, tatmin olabilme yeri değil.

Bu dünya öylece geçip gitme, giderken de en güzel şekli ile geçme yeri sadece.

Başka anlam yüklersen çok yorulursun...

Ezgi Akgü

Ah..." dersin, "keşke bir evim olsa da şu kiradan kurtulsam o kadar rahat edeceğim ki..."

Bir evin olur, 2+1.

"Biraz büyük olsa, şuraya bi konsol sığsa ne güzel olurdu." dersin sonra.

O da olur, valla olur! Daha büyük bir ev de alırsın.

Üstünden az biraz zaman geçer sıkılmaya başlarsın: "Keşke bahçeli bir evim olsa çocuklar koştursa, köpek beslesek, domates eksek." dersin.

Gerçekten çabalasan, o da olur.

Bu defa, "şehrin göbeğinde değil de, keşke Ege sahilinde olsaydı şu ev ne güzel deniz havası alırdık." dersin.

O da olur uğraşırsan, niye olmasın?

Ege sahilinde, bahçesinde domates ektiğin, köpeğinin de olduğu o bahçeli evinde anneni babanı özlersin bu defa.

"Keşke onlar da komşum olsaydı, tüm sevdiklerim yanımda olurdu." diye geçirirsin içinden.

Hikaye bu ya, çok istedin o da oldu diyelim...

Sonra n'olur?

Annen baban ölür, deprem olur, sel gelir kendi enkazının altında kalırsın.

Bizi sonsuz mutlu edecek, kavuştuğumuz zaman bizi tatmin edecek tek bir somut şey yok bu hayatta.

Biz zannederiz ki sorun zannettiğimiz şeyi çözersek, bütün sorunlarımızdan kurtulacağız. Her çözüm beraberinde yeni bir sorunu getirir oysa. O sarmaldan kurtulamayacağımızı anlayınca da "yoruldum" demeye başlarız.

Yorulursun...

Hiç durmadan koşmaya devam edersen mola vermezse ruhun, kazananı asla belli olmayacak yarışlara girersen yorulursun güzel kardeşim.

Yorulursun...

Razı olmayana huzur olmadığını kabul etmezsen, insan olduğunu ve hata yapmaya programlandığını hatırlatmazsan kendine yorulursun.

Yorulursun güzel kardeşim. Kabullenmenin başarısızlık değil başarı için ilk basamak olduğunu, merhametin sadece senden acizlere değil bizzat insanın kendine de etmesi gerektiğini, şükretmenin fakirlere has bir eziklik olmadığını kabul etmezsen yorulursun.

Bunları yapmazsan kendi giyotinini kendin hazırlar, başını oraya kendin yaslar, gözlerini kapatıp kendi sonunu korku içinde beklersin.

Bu dünya doyma, rahata erme, tatmin olabilme yeri değil.

Bu dünya öylece geçip gitme, giderken de en güzel şekli ile geçme yeri sadece.

Başka anlam yüklersen çok yorulursun...

Ezgi Akgü

Burası dünya! Ne çok kıymetlendirdik.Oysa bir tarla idi; ekip biçip gidecektik.
Cahit Zarifoğlunun dizelerini aklıma getirdiniz

     Bilimsel olarak gördüğümüz her hareket kesinlikle geçmişe aittir. Ama insanoğlu hep geleceğinin merakı içindedir.
      Rastgele seçilmiş bir iskambil kağıdından medet umar. Hatta şarlatanlardan  kendisinin bile geleceğini bilemeyen falcıdan, büyücüden, kahinden...
    Halbuki kendisine 300 m uzaklıktaki bir ağaçtan havalanan kuş, aslında saniyenin 1 milyonda biri kadar bir zaman önce havalanmıştı. Anı bile görmekten aciz olan insanların geleceğini %100 bilenlerin nadiren de çıkması sadece olasılık içinde olmasınin bir sonucudur.

Dünyanın en sadık canlısı divane kuşuymuş. Dişisi öldüğünde erkekte çakıl taşı yiyerek intihar ediyormuş.  Aşkından diyanete döndüm sözü de buradan geliyormuş.  ( Divane kuşunun diğer adı albatros )

Kabil’in sonu
Kabilin yanından geçen her kişi, mutlaka ona taş atardı. Kabil’in a’mâ (kör) bir oğlu vardı. Bir gün Kabilin kör oğlu, yanında bir oğlu olduğu halde, yürüyorlardı. Kabil ile karşılaştılar. Kâbil’in oğlunun oğlu kör babasına;
-“Baba! Bu senin baban Kabil’dir!” dedi.
Kabilin kör oğlu eline bir taş alıp babasına attı. Kabil’i bir taş ile öldürdü. Çocuk babasına;
-“Babacığım! Sen ne ettin? Baban Kabil’i öldürdün!” dedi.
Kabilin a’mâ oğlu kızdı. Kendi oğluna bir tokat vurdu. Oğlu da düşüp öldü. Sonra Kabil’in kör oğlu:
-“Yazıklar olsun bana! Bir attığım taşımla babamı öldürdüm; tokadımla da oğlumu öldürdüm!” dedi

Dünyanın en sadık canlısı divane kuşuymuş. Dişisi öldüğünde erkekte çakıl taşı yiyerek intihar ediyormuş.  Aşkından diyanete döndüm sözü de buradan geliyormuş.  ( Divane kuşunun diğer adı albatros )

Angut kuşları, eşi öldüğü andan itibaren yaşamı boyunca yas tutarlar. Hatta bu kuşlar ölen eşlerinin yanına yırtıcı nitelikte bir hayvan veya insan gelse bile, gözlerini eşlerinin ölü bedeni üzerinden bir dakika bile ayırmadan kendileri de ölene kadar bu şekilde başucunda eşlerini beklerler.

Angut kuşları, eşi öldüğü andan itibaren yaşamı boyunca yas tutarlar. Hatta bu kuşlar ölen eşlerinin yanına yırtıcı nitelikte bir hayvan veya insan gelse bile, gözlerini eşlerinin ölü bedeni üzerinden bir dakika bile ayırmadan kendileri de ölene kadar bu şekilde başucunda eşlerini beklerler.

Öldükten sonra yas tutmasının ne anlamı varsa önemli olan hayattayken nasıl davrandığı.

Öldükten sonra yas tutmasının ne anlamı varsa önemli olan hayattayken nasıl davrandığı.

Bu yüzden angut demişlerdir

Bu yüzden angut demişlerdir

🤣🤣

Hazırladığımız soruların bize ait olduğunu ıspatlamanın ve başkalarının izinsiz kullanımında sahipliğimizi belgelemenin bir yolu da;

   Çıktısını aldığımız sorularımızı, PTT Kargo ile kapalı zarfla aderesimize yollamak ve geldiğinde asla açmamak. Gönderi belgesini de saklamak.

Hazırladığımız soruların bize ait olduğunu ıspatlamanın ve başkalarının izinsiz kullanımında sahipliğimizi belgelemenin bir yolu da;

   Çıktısını aldığımız sorularımızı, PTT Kargo ile kapalı zarfla aderesimize yollamak ve geldiğinde asla açmamak. Gönderi belgesini de saklamak.

Kargo da olabilir belki ama aslında çıktısını aldığımız bizim eserimiz olan kitap soru vb  PTT aracılığıyla kendi adresimize iadeli taahütlü olarak postalamak imiş.

Bir karga, yerde başka bir karganın ölüsünü görünce gaklayarak alarm verir. Sonra dallara konarlar ve bağırmaya başlarlar.
Anekdotal raporlarda bazen cesedi gömercesine üstüne çeşitli nesneler, mesela dallar örttükleri söyleniyor.

Başın sagolsun kelimesinde baş Anadolu Türkçesinde yara demekmiş sağolsun sağalsın yani iyileşsin demekmiş.  " Başın sağalsın" yaran iyileşsin anlamına geliyormuş. 

 Veysel Karani
Kahveyi bulan o’dur. Üveys bir gün develeri otlatırken buruşuk meyvelerden birisini ısırdı. Acıydı. “ Allah (c.c) her bir nimeti fayda için yaratmıştır.” Diyerek acı bulduğu o meyvelerden birazını ateşin üzerine attı, kavurdu, çiğnedi acılıkları kalmamıştı. Bir saat sonra Üveys’in aklı içi bir olmuştu. Daha sonra iyi düşünmeye, kendisine güvenmeye başlamıştı. Üveys derhal yakışan ismi söyledi. “Madem ki yiyeni keyiflendiriyor (keyfe) olmalıdır.” Dedi. Günümüzde Keyfe adı kahve olarak anılmaktadır

Zambul: ağaçta biriken kar
Yetim çemberi: yağıp biriken kar
Borana: şiddetli kar
Ebebulguru: ufak yağan kar
Kabırçak: buz olan kar
Öksüz yamalığı: lapa lapa yağan kar
Kürtün: karın eriyip cıvıklaşması.
Kristalize yağan kara dıvılcık ( duğulcuk)
İnce ve un gibi yağan kara toz kar