Doğuda Öğretmen Olmak..

  Öğretmen değil Örtmen olmaktır doğuda örtmen olmak.Siyah elleri ile yiciniz mi örtmenim deyip uzatılan ekmeği meyveyi seve seve yemektir doğuda örtmen olmak.Duanın değerini anlamak özlemek umut etmek sabır etmek korkmak korkmamayı öğrenmek mum gibi yanan ışıkta iki satır kitap okuyabilmektir doğuda öğretmen olmak. Tezek kokusu ile güne uyanmak yarım metre 1 metre karda düşe kalka örenciyi okula taşımaktır doğuda öretmen olmak.

  Anlatılmaz yaşanır gerçekten.

kimse kusura bakmasın ama şu ankete evet diyenlere hayret ediyorum.

Oralarda görev yapmış arkadaşımın dilinden

"Şu anda okulumuzda olduğu gibi, daha birçok ücra köy okullarında hamile, çocuklu, eşlerinden ayrı öğretmenlerimiz var. Yaşanılan zorlukları oralarda yaşayanlar bilir ancak. Hadi orada bulunan askerlerimiz güvenliği sağlamak için oradaydılar. Peki öğretmen arkadaşlarımız? Sabaha kadar onlarda ateş altındaydılar, yanlarında küçük çocuklarıyla, savunmasız. Ve her gün bu şekilde diken üstünde. Bir de öğretmenlerden hala FEDAKARLIK bekleniyor, onlar ellerinden geleni yapıyorlar orada, ki ellerindeki tüm özlük hakları da alınıyor. Keşke birileri de en azından sadece bugün gidip arkadaşlarımızla beraber kalsa, bir gece yaşasa orada. Dertlerine dert eklemektense, dertlerine çözüm bulsa. Hiçbirinin aklından bile geçmiyor dimi, uzaktan bizler hakkında konuşulması kolay! İlk defa gördü onları herkes bugün, birkaç gün daha hatırlanıcaklar. Ya sonra? Herkes unutucak olanları, oradakileri de. Ama onlar orada fedakarlık göstermeye devam edecekler. Ki yarın da ders başı! Fedakarlığa devam..."

Ben öğretmenim diyebilen bir eğitimci doğunun tadına bakmış olmalı...

doğuda görev yapmadım ama yazdıklarınızı okuyunca duygulanmadım desem yalan olur.hala ilk atandığım yerde çalışıyorum.konyada doğu görevini yaptım demek istemiyorum.hayallerimin arasında doğuda çalışmak var hep.zorluklala mücadele etmek isterim.bence her öğretmen meslek hayatı boyunca orada mutlaka bulunmalı.askerlere uygulanan zorunlu rotasyon uygulanmalı hatta.bu düşüncemden dolayı bana karşı çıkanların olacağını biliyorum.ama böyle olmalı.birgün gideceğim tüm zorluklarıa karşı ...

doğuda görev yapmadım ama yazdıklarınızı okuyunca duygulanmadım desem yalan olur.hala ilk atandığım yerde çalışıyorum.konyada doğu görevini yaptım demek istemiyorum.hayallerimin arasında doğuda çalışmak var hep.zorluklala mücadele etmek isterim.bence her öğretmen meslek hayatı boyunca orada mutlaka bulunmalı.askerlere uygulanan zorunlu rotasyon uygulanmalı hatta.bu düşüncemden dolayı bana karşı çıkanların olacağını biliyorum.ama böyle olmalı.birgün gideceğim tüm zorluklarıa karşı ...

eminim gitmeyeceksiniz... Ben oradan geldim, bir daha gitmeyi düşünmüyorum, ideallerin parçalandığı suç mahaline dönmeyi kim ister...
Yaşadıklarım ve Son yaşananlar dahil...

Öğretmene hiç değer verilmiyor işte en üzücü olan bu... Yoksa imkansızlık değildir oradaki sorun...

doğuda sınıf öğretmenliği zor bence özellikle atama açısından bakınca. çıkış zor. yoruldum doğudan az daha batıya gitsem kafi

Doğuda öğretmen olmanın zorlukları arasına kaçırılma endişesi de eklendi.

Madem kor içinde yüreğim.. Dinleyeyim daha da beter olayım..
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Ben de Doğuda 4 sene görev yaptım.İnanır mısınız her sabah uyandığımda bugün de ölmedim diye şükrediyordum.Allah çok zor şartlarda görev yapan öğretmenlere kolaylık versin.

doğuda öğretmen olmak...Düşünülmesi gerken bişey.Okula giderken bugünde sağ dönebilecekmiyim acaba sorusu.Çocukları deprem olursa nasıl tahliye ederiz sorusunu değilde saldırı olursa nasıl koruruz sorusuna çözüm bulmaya çalışmak.Gece çatışma kabuslarıyla uyanmak ve tekrar o tehlikeli yoldan okula gitmek ve yine çocukların gözlerine gülerek bakmaya çalışmak.Ama tek bildiğim biz öğretmenlerin hala canla başla çalışması.

Doğuda öğretmen olmak çile,sabır,yoksulluk,korku daha ne olsun...Çaresizlik,

10-11 yıl öncesine kadar doğudaki öğretmenlere uçaklar yüzde 50 indirimli idi. İnşallah yeniden aynı tarifeyi getirirler de öğretmenler hem güvenli hem de yorucu olmayan uçak yolculuğu ile seyahat edebilirler.

Bu devirde öğretmene destek olmak yokki!Olsalar biz bu durumda olmazdık.Bu tarz indirimler geçici şeyler biz kalıcı birşeyler istiyoruz.Önce can güvenliği...Annelerimizin, eşlerimizin gözyaşlarının dinmesi gibi

AKŞAM

   Klavyenin üzerinde gezinmeye çabalayan parmaklar. Sol elde işaret parmağı ve orta parmak arasında mütemadiyen duran sigara, külüne dikkat etmezsem klavyeye düşer, gözüm onda. Küçücük odada 2+1 hoparlörün sesi son açık;

      ‘Eski yardan eski yardan
      Gerçek sözler eski yardan
      Ben yareyim sen derman
      Kes umudu eski yardan..’

   Tam da dinlenilmesi gereken türküymüşçesine ciğerime ciğerime işliyor. Masanın solunda duran telefona ilişiyor bazen gözlerim, ne kadar da kandırmaya çabalasam kendimi bilinçaltıma işlemiş, mesaj tonunun sesini mi özlemişim ne??
   Sağ tarafta öylece beni bekleyen evraklar, ders ve nöbet defteri. Hepsi üst üste, tıpkı dertlerim gibi. Hafta sonu tasnif etmeli şu evrakları diye geçiyor aklımdan. Televizyon kapalı, açık olsa da bakacak psikolojim olmadığı için kapalı..
   Sürekli yazmak istiyorum. Çünkü yaparken sıkıntılarımı unuttuğum tek şey yazmak. Kelimelere koştukça sıkıntılarım azalmıyor lakin morfinlenmişçesine rahatlıyorum. Telefona bakma sürem 15 dakikaya çıkıyor 3 saniyeden mesela..
   Hoppaaa; elektrik gitti, klavyeye eğilmezsem yazamam ki şimdi. Tez gelir inşallah..
   Dostlarım şikayetçiler halimden. Yahu artık hüzünden uzaklaşmalıymışım, mutluğu anlatan şeyler yazmalıymışım, giden gitsinmiş, önemli olan benim mutluluğummuş, giden beni kaybetmişmiş..
   Ben hayatımı kaybettim oysa, gidenin ne kaybettiği umrumda değil..
   Doğuda öğretmen olmak..
   Akşamlarla baş edememektir. Hele de güneşin tez vakitte uzaklaştığı bir diyardaysanız korktuğunuz en büyük şey saatlerin bir saat geri alınmasıdır. Geceler yeterince uzunken zaten bir de saatler geri alınır ve tam 16 saat vardır sabaha. Haydi olsundur artık sabah..
   Haydiiii, külü düşürdük iyi mi klavyeye.. O kadar da dikkat ediyordum yahu, üflesem batar mı ki etraf.. Püffff..
   Sırayla ilerleyen şarkılardan sıradakine bakın hele;

      ‘Dağların arkasında yar
      Önündeyse ayrılıklar
      Umudum yok, dermanım yok
      Ardımda bir bekleyenim yok..
      Geceler uzun, gündüzüm yok
      Ardımda bir bekleyenim yok..

      Adım adım, adım adım yaklaşıyor ayrılıklar
      Adım adım, adım adım uzaklaşıyor aaaah yar...’

   Şarkı listesini güncellemeli. Ne kadar kasvetli şarkı doluymuş bu da böyle. Akla zarar, gönle pür zarar..
   Hayatı o kadar çok sorgulamaktır ki Doğuda Öğretmen Olmak artık ezberlemektir hamle hamle cümleleri. Yahu diyorlar bana, hep aynı şeyleri yazıyorsun okumaz olduk, sıkıldık.. İyi de ayrılığı bin kere de yazsam, bu geceyi yüz bin kere de yazsam acısı ne kadar değişebilir, ne kadar azalabilir? E o zaman yazmak zorunda değilsin diyorlar. Haklılar belki, lakin benim bir şekilde uyuşmam gerek yaza yaza.
   Doğuda Öğretmen Olmak.. Basit üç kelimecik. Bir de sonuna üç nokta kondu mu daha bir hoş gelir insanın gözüne.. İlk zamanlar güzeldir de zaten.. Sonra sonra yorar, biriken onca gözyaşının bir günde dökülüvermesi volkan misali dünyasını dağıtır adamın..
   Sıradaki şarkı gözyaşlarının kutsallığına inanan yüce gönül sahiplerine gelsin.. Ötesi hazandır, hüzün yakışır...

      ‘Taze karlar yağmış karın üstüne
      Bülbül figan eyler gülün üstüne
      Dediler ki nazlı yari el almış
      Daha iflah olmam bunun üstüne..’