Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

HOŞ GELDİN
Hoş geldin!
 Kesilmiş bir kol gibi
 omuz başımızdaydı boşluğun...
Hoş geldin!
 Ayrılık uzun sürdü.
Özledik.
 Gözledik...
Hoş geldin!
Biz
bıraktığın gibiyiz.
 Ustalaştık biraz daha
 taşı kırmakta,
 dostu düşmandan ayırmakta...
Hoş geldin.
 Yerin hazır.
Hoş geldin.
Dinleyip diyecek çok.
 Fakat uzun söze vaktimiz yok.
YÜRÜYELİM.....
 N.Hikmet - 1932 Birinciteşrin 5, Çarşamba gecesi

SENIN RESMINI BEN YAPACAĞIM

Kimseler yapamaz senin resmini
Kıyıdan açılanın tanyerinden esenin
Aramasınlar seni renklerin atlıkarıncasında
Dayanmış tahta parmaklığa bir bağ taraçasında iklimler...

Bizden en uzak gezegenin kederi
Aramasınlar seni uyaklarında ışıkla gölgenin
Sen oyunun dışındasın oylumların da yüzeylerinde
Bir yerlerde bir sevinç günün birinde fışkırır

Kimseler yapamaz senin resmini
Kıyıdan açılanın tan yerinden esenin
Sen kendi resmini kendin de yapamazsın
Gümüş kanatlı bir balık sıçrıyor enginde

Aynaların içine girip ötelere gitme boşu boşuna geceleri
Yitirilmiş erkekler gelir kadınlar koğuşuna geceleri
Sen kendi resmini kendin de yapamazsın
Bir açılıp bir kapanır kapılar yüreğinde

Senin resmini ben yapacağım..

Nazım Hikmet

YAŞAMAK NE GÜZEL ŞEY

Yaşamak ne güzel şey
Anlayarak, bir usta, kitap gibi
Bir sevda şarkısı gibi
Bir çocuk gibi şaşarak yaşamak...

Yaşamak birer birer ve hep beraber
İpekli bir kumaş dokur gibi
Hep bir ağızdan sevinçli sevinçli bir destan okur gibi...

Nazım Hikmet Ran

yine görüşürüz dostlarım benim, yine görüşürüz.
beraber güneşe güler, beraber dövüşürüz...

Madenci kardeşlerimize...
Başladı resmigeçit
                         Misisipi gibi uzun
                                Amazon kadar geniş.
Maden ocaklarında çalışanlar
                     ata biner gibi kazmalarına binip
                     tünellerde koşuyorlardı dörtnala.
Keşmirli mensucat amelesi
         hep bir ağızdan şarkılar okuyarak
kocaman bir bayrak dokuyarak
                                      geçti.
Nakliyatçılar
          şehirlere tekerlek takarak
                     tramvaylara çektirdiler.
Elektrikçiler
          lastik eldivenlerine
               sırma saçlarından
                        dolamışlardı voltları.
Elektrikçiler
                geçtiler,
                            elektrik kadar temiz
                            elektrik kadar çevik,
                                               elektrik
                                                  elektrik...
Geçiyor bizimkiler
       Misisipi gibi uzun
                     Amazon kadar geniş...
Omuzlarımda fır dönerken kafam
                                karnıma vurdu babam.
Şimdi yürüyordu perdede
            on milyon beygir kuvvetinde bir ıstırap:
Elleri ceplerinde kilitli
                     parmakları burunlarında
ağır ağır sürüklendi işsiz ordusu.
Adımları
     nalladı
       gözbebeklerimizin kulaklarını.
Sırıttı birinci mevki.
İkinci düşündü.
Perdede
        yeni yazı göründü:
"BURJUVAZİ!."
The polismenler giydi pazarlıklarını.
Alkış yağdı localardan.
Ağzı sulandı ikinci mevkiin.
Biz
çuvaldızla dikildik birbirimize gündeliklerimizden,
avuçlarımız alevlendi,
        fırladı gözlerimiz
                     burun deliklerimizden.
Başladı resmigeçit

Sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun aslolan yürektir.Yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yasadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte. Sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu.

KEREM GİBİ
 

Hava kurşun gibi ağır!!
Bağır
        bağır
                bağır
                        bağırıyorum.
Koşun
         kurşun
                erit-
                    -meğe
                            çağırıyorum...

O diyor ki bana:
— Sen kendi sesinle kül olursun ey!
                                                Kerem
                                                     gibi
                                                          yana
                                                                yana...

«Deeeert
             çok,
                 hemdert
                         yok»
Yürek-
        -lerin
kulak-
        -ları
              sağır...
Hava kurşun gibi ağır...

Ben diyorum ki ona:
— Kül olayım
                   Kerem
                        gibi
                              yana
                                    yana.
Ben yanmasam
                  sen yanmasan
                             biz yanmasak,
                             nasıl
                                   çıkar
                                          karan-
                                                  -lıklar
                                                      aydın-
                                                              -lığa..

Hava toprak gibi gebe.
Hava kurşun gibi ağır.
Bağır
        bağır
                bağır
                        bağırıyorum.
Koşun
         kurşun
                 erit-
                     -meğe
                             çağırıyorum.....
 

                                                                                1930 Mayıs
 

Düşün TARANTA - BABU!
İnsanoğlunun yüreği
                                kafası
                                        kolu
yedi kat yerin altından
                             çekip çıkarıp
öyle ateş gözlü çelik allahlar yaratmış ki
kara toprağı bir yumrukta yere serebilir,
yılda bir veren nar
                        bin verebilir.
Ve dünya öyle büyük,
öyle güzel
        öyle sonsuz ki deniz kıyıları
her gece hepimiz
        yan yana uzanıp yaldızlı kumlara
yıldızlı suların
        türküsünü dinleyebiliriz...

Yaşamak ne güzel şey
                        TARANTA - BABU
                                        yaşamak ne güzel şey...
Anlıyarak bir usta kitap gibi
bir sevda şarkısı gibi duyup
bir çocuk gibi şaşarak
                           YAŞAMAK...
Yaşamak:
birer birer
            ve hep beraber
                          ipekli bir kumaş dokur gibi...
Hep bir ağızdan
                sevinçli bir destan
                                        okur gibi
                                                YAŞAMAK..
 

. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . .

YAŞAMAK..
Ne acayip iştir ki
        bu ne mene gidiştir ki TARANTA - BABU
bugün bu
«bu inanılmıyacak kadar güzel»
bu anlatılamıyacak kadar sevinçli şey:
böyle zor
bu kadar
            dar
böyle kanlı
            bu denlü kepaze...
 

Artık ben de sıkıldım güçlü görünmekten,
 İçim düğüm düğümken başka düğümleri çözmekten...
 Herkese yetişmekten ama hep kendime geç kalmaktan...
 Eskiden olsa bir şekilde yakasından tutardım hayatın,
 Ama şimdi tutunduğum her hayat elimde kalıyor...
 Ya benim gücüm tükenmiş, ya da hayatın karşıma
 çıkardığı yürekler çok acımasız...
 Haketmeyenler en konforlu kalplerde sefalarını sürerken,
 Nedense ben hep iyi halden tahliye ediliyorum
 yüreklerden...

 Nazım Hikmet Ran

 Akın var
                   güneşe akın!
Güneşi zaaptedeceğiz
                  güneşin zaptı yakın!

KARA KUVVET

Asırlar vardır ki, bu memleketin
En sade, en temiz gönüllerine,
Göklerin ezeli ruhu yerine,
Zulmeti siniyor kara kuvvetin.

Asırlardan beri bu kara kuvvet,
Bir yara ki ruhumuzda kanıyor,
Susuz bir kurt gibi homurdanıyor,
Bir nura koşuyorsa eğer memleket.

Bu kara kuvvetin elleri
Böyle sarılırken boğazımıza,
Gönüllerimizde biz bu hırsıza,
Hala veriyoruz en kutsi yeri,
Nankördür imanlı gönüller bütün,
Şükranla secdeye varmazsa eğer,
Gençliğin nurunu çalan bu eller,
Hırsız eli gibi kesildiği gün!

Yaşamaya Dair

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yani ağır bastığından.

Nazım Hikmet

GİDENLERİN TÜRKÜSÜ


camlarin arkasinda gece ve kar
beyaz karanlikta parlayan raylar
umutsuz caresiz sallanan eller
kavuşulmamayi anlatiyorlar
kavuşulmamayi anlatiyorlar
umutsuz caresiz sallanan eller
kavuşulmamayi anlatiyorlar
kavuşulmamayi anlatiyorlar

ucuncu mevki bekleme salonu
ciplak ayakli bir cocuk yatiyor
gece ve kar yine pencelerde
aci turkusunu mirildaniyor
aci turkusunu mirildaniyor
gece ve kar yine pencelerde
aci turkusunu mirildaniyor
aci turkusunu mirildaniyor

bir turku soyluyorlardi icerde
bu giden kardeşimin turkusuydu
arkadaşlar bakmayin gozlerime
bu milyonlarin gercek oykusuydu
bu milyonlarin gercek oykusuydu
arkadaşlar bakmayin gozlerime
bu milyonlarin gercek oykusuydu
bu milyonlarin gercek oykusuydu...

NAZIM HİKMET

ÇINARI YIKMAK İÇİN BALTAYI KÖKÜNE VURURLAR

..........

Çınarı yıkmak için
   baltayı köküne vururlar.
evi yıkmak için
   sokarlar kundağı temele.
Kartal uçmaz olur
   kanadı kırılınca.
düşünebilir miyiz
   başımız vurulunca?

Onlar köküdür memleketin,
dallara yürüyen su
            bu kökte saklıdır.
Onlar umudun temeli,
onlar kanadı hürriyetin,
           halkın aklıdır.

Kaç kere kaç yerde baltalandı kök
yürümez oldu su
dallar kurudu.
Kırıldı kanat
öldürdüler aklı;
Ve sonra yolladılar insanları salhaneye.
Çünkü böyledir
             asrımızın gerçeklerinden biri.

M A T E M   M A R Ş I  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
 
Çan
        çalmıyoruz.
Çan
        çalmıyoruz.
Yok
      salâ
          veren!
Giden
      o
biten
      bir
şarkı değildir...

 

O
büyük
bir
ışık
gibi döğüştü.
Kasketli
bir güneş
halinde düştü.

 

Çan
        çalmıyoruz.
Çan
        çalmıyoruz.
Yok
      salâ
          veren!
Bu
     giden
              bir
                   biten
                        şarkı değildir ...........