Bir Coşkudur Çocukluk...

FERYAT
Biz, paçalarını çorabın içine sokup kösele ayakkabıyla çimenler üstünde top oynayan çocuklardık. Beşte devresi olan maçlarımız onda biterken, maçlarımızın hiçbir zaman berabere bitemeyeceğini düşünmemiştik. Buna rağmen tesadüf değildi maçlarımızın sürekli ona sekiz ya da ona dokuz bitiyor oluşu. Biz arkadaşlarımızı hiçbir zaman ‘eze eze’ yenmiyorduk ya da yenildiğimiz zaman teselli bulabileceğimiz sekiz-dokuz golümüz oluyordu.
Biz, o maçlardan sonra masum yorgunluğumuzla çökelekli erişteye iştahla kaşık sallayan mutlu çocuklardık. Annemizin ellerinden mamul ve organik olduğunu dahi bilmediğimiz tereyağının lezzetiyle hemhal erişteyi yufka ekmeğiyle yerken makarnayla ekmek yenilmemesi(!) gerektiğini de bilmiyorduk. Yer sofrasının başköşesine bağdaş kurmuş babamızın, derin bir sükûtla yemeğini yiyen annemizin ve tüm kardeşlerimizin gözlerindeki mutluluğun gerçek mutluluklar olduğunu fark etmemiz yalan dünyanın sahteliklerini öğrendikten sonra anlayacağımız şeydi.
Biz, bozkırın tozunda, üstümüz başımız kirlenecek endişesi taşımadan toprağa açtığımız beş küçük kuyuyla bilye oynayan çocuklardık. Bilyeye misket denildiğini bilmiyorduk. Kirlenmenin güzel olduğundan da haberimiz yoktu. Üten ve ütülen vardı. Ama üten nedense ütülenin kalbinin kırılmasına razı olmuyordu. Oyundan sonra herkesin bilyesi eşit sayıda oluyor ve herkes oyunda geçirdiği muhteşem zamanın güzelliğiyle ilgileniyordu. Ve üstümüzün kirlenmesi annemizi asla kızdırmıyordu. Çamaşır makinesinden bihaber tokaçla çamaşır yıkayan annemiz galiba biliyordu kirlenmenin güzel olduğunu.
Biz, abimiz ya da ablamız gurbete okumaya giderken ağlayamayan ama onlar gittikten sonra geceleri için için ağlayan çocuklardık. Sürekli gözümüzün önüne bir gece öncesi yaşadıklarımız geliyor, gözlerimizi kaçırmak istesek de her baktığımız yerde onlarla yaşadığımız güzel anları görüyorduk. Nereye gidiyorlardı, arkadaşları kimlerdi, öğretmenleri nasıldı, onlarda giderken üzülüyorlar mıydı çok düşünmüyorduk. Ve gurbeti tanımıyorduk. Tek isteğimiz, gitmeselerdi işte, mutlu değil miydik sıcacık yuvamızda sanki..
Biz, okumayı bilmeyen annemize gaz lambasının ışığında kitap ya da gazete okuyan babamızdan kitap okumayı öğrenen çocuklardık. Televizyonun sahteliğini ya da çirkefliğini bilmiyorduk. Herkes farklı bir kitapta farklı dünyalara dalıp gitmişken fitili kararan gaz lambasının fersizleşen ışığını kimse fark etmiyordu. Gaz lambasının fitilleri karardıkça ruhumuzun aydınlandığını da bilmiyorduk. Dedikodu etmeyi de öğrenmemiştik henüz.
Biz, bizi sevmeyen insanların çıkar peşinde olduğunu fark etmeyip karşılıksız seven çocuklardık. Bizi sevmeyeni de seviyorduk. Sonuçta herkesi kendimiz gibi sanıyor insanların hepsinin helal lokma yediğini düşünüyorduk. Herkesin annesi babası vardı, herkes erişte yiyordu, herkesin çocuğu bilye ya da top oynuyordu. İyi ya işte herkes bizim gibiydi.
Şimdi… Şimdi bunları yazarken gözyaşlarına boğulan büyük adamlarız. Bunları anlattığımız zaman anlamayan çocuklara hayatı öğretmeye çabalayan çaresiz neferleriz.
Biz ki sevdayı bozkırın tozunda öğrendik diyedir gözyaşımız, sahte dünyanın karanlığında yaşananlara aşk denildiğine şahit oldukça…
Biz yorulmadık desek de gönlümüz feryat eylemekte…

Şimdi Bana Bir Kucak Gökyüzü Getirebilir misiniz ?

 Nevzat Çelik

..

Hep çocuk kalsaydık keşke. ..

çocukken büyümek isteriz, büyüdük mü çocuk olmak isteriz..yaşadığımız yaşın kıymetini hep o yaştan uzaklaştık mı anlarız..çxuklar çocuk gibi ,büyükler büyük gibi yaşasın...

Evet bir türlü mutlu olmayı ve elimizdekinin kıymetini bilemedik.

...

On dakika önce kavga eder birbirlerine girerler.
On dakika sonra unutup devam ederler.

Çocuklardan bahsediyorum.

Hayata devam edebilmek için çocuk olarak kalamayız ama birbirimizi sevebiliriz.

hele bir de kendi çocuğu var ya insanın... asıl coşku onda bence.malum saflığımız yaş ilerledikçe deformasyona uğruyor gibi

"Çocukluk, gece yarısı tuvaletten odana koşarken kimsenin seni yemediğine sevinmektir..."

Çocukluk herkesin seni sevdiğine inanmaktır........

Anneannemin ve dedemin olduğu günlerdeydi, çocukluğum.
Rabbim kabrinizi Cennet Bahçelerinden bir bahçe, Ahiret  Yurdunuzu da Firdevs Cennetleri eylesin. Amin.

  Dedemin yeri bende de başkadır. Dedem benim için huzur demekti. En çok onun yanında çocuk oldum. Dedemin saçımı okşamasındaki güveni ve huzuru bir ömür hissedeceğimi zannetmiyorum. Mekanın cennet olsun dedeciğim... 

Biz çocukluğun coşkusunu yatılı okul ranzalarına ve babamı alıp götüren kamyona satmıştık....

Büyüdükçe sepete koyup bahçelere taşıdığımız radyo mutluluğumuzdu..

Kardeslerim ile oturup hayal kurduğumuz gunlerdi
taraftan battaniye den çadır yaptığımız gunlerdi
şeker toplamaya gittigimiz bayramlardi ve bayramlık heyecanlarimizin olduğu
çizgi film izlemek için erkenden kalktigimiz gunlerdi
.
.
.