Bir Coşkudur Çocukluk...

Hadi ANNE
Hadi anne! Üflede geçsin artık... Küçüktük çocuktuk...

Hayat kolay biz hayattık. Güneş doğar gün biterdi bu kadar kolaydı.Oyun diye başlar sokağa taşar, güler geçer, koşup kaçardık...

Sabahın dokuzuydu buluşma saatlerimiz taki güneş batıp akşam ...olana kovalamaca oynar bazende bir ağacı kuşatırdık... Sokaklar biz, biz sokaklar demektik.Aynıydı aslında hergeçen günümüz, her gün bir bahçeden kovulurduk, rutindik ama farkedemezdik...

Mutluyduk... Küçüktük amakolaydık. Ne derdimiz vardı nede tasamız. Daha hayata savrulmamıştık. Belki hergün birimizde bir yara düşerdik çarpardık; uff yapardık çoğu zaman... Acırdı, kanardı bir damla yaşta gözümüzden düşerdi ama annelerimiz üflerdi geçerdi.O kadar basitti yaralar,acılar bir damla gözyaşı kadar hafif ve kısacık... Annelerimizin üflemesiyle geçer, hiç bir iz bırakmazdı geriye.

Zaman geçti. Biz büyüdük. Şimdi o sokaklar bomboş... Yaralar büyük, derin... Şimdilerde öyle değil, bir yarayı değil kapatmak unutabilmek için kaç tane gözyaşı döküyoruz? Kaç kere kanatıyoruz? Kaç kere üflüyoruz? çünkü hayat zor...

Biz zoruz, yaralarda zor. Hadi anne! Üflede geçsin artık!!

Hayat kolay biz hayattık. Güneş doğar gün biterdi bu kadar kolaydı.Oyun diye başlar sokağa taşar, güler geçer, koşup kaçardık...

Güzelmiş,teşekkürler ögretmenim

yeğenlerimin oyunlarını ve diyaloglarını izleyince nasıl imreniyorum onlara. mutluluk bu kadar kolay bir oyun oynamak, tekerlemelerle karşılıklı atışmalar yapmak. oturup oynuyorum onlarla sık sık öyle güzel kaptırıyorlar ki kendilerini canlarım...

çocukluk masumiyetin çizilmemiş resmi,saflığın adı konulmamış hali,gülümsemenin en tatlı hali,bakışın sıcak dokunuşu,karşılık beklemeden sevmenin ismidir......

ÇOCUKLUK....
küçük şeylerle gülebilmek ve yine küçük şeylerle ağlayabilmek.....Yarından habersiz hayatı olduğu gibi yaşamak...

Bana çocukluğumu geri verin. Oyunda kavga edeyim. Hayatla değil..!
Kendimi kaybetmeden saklambaç oynayayım, sobelediğim benim olsun..!
Kalp yarası yerine dizlerim yaralansın..!
Acıyı sadece biberden bileyim, yüreğimden değil..!
Tek hedefim dut ağacının tepesine tırmanmak olsun. Karanlık yine korkutsun beni, kötü insanlar yerine..! Bana çocukluğumu verin. Büyüklük sizde kalsın..!

Oğlumun "Hiç" tarifi:
Örneğin arkadaşının bir şeyini arkana saklarsın.O sana sorunca "Hiiç" dersin.
Çocuk kalsaydık keşke.Öyle süslü,kocaman cümleler kurmadan basit yaşasaydık hayatı...

gece yolculuğunda kızım yanıma gelmek istedi. henüz 4 yaşını yeni bitirmişti.ön koltukta otururken yıldız kaydı. bana bu kayan yıldızın gerçekten yıldız olup olmadığını sordu. ben de bu soruyu soracak kadar irdelediğine göre anlatmaya çalışayım dedim:"aslında yıldız değil; dünyaya gelen taşlar var. o taşlar dünyaya çarpıp zarar vermesin diye hava onu yakıyor, eritiyor. biz de yıldız kaymış gibi göründüğü için öyle diyoruz. yoksa yıldız değil, gökteki taşlar."dedim kızım"hıı" dedi "meteoy yani"!??!!!??

çocukluk;  insana her an meteor etkisi yapabilmektir...

Ben çocukluğumu  ,kaygısızca , korkusuzca ,çekinmeden  yaşayan şanslılardanım.
Oyuncaklarımızın gerçek  oyuncak olduğu  top ,taş ,sopa , minder , elde yapılmış mobilya,bebek vs   oyuncakların  olduğu  dönemi yaşayanlardanım.
TV nin tek kanal olduğu  , bilgisayarın adının bilinmediği , zamanımızı ,çocukluğumuzu çalacak nesnelerin henüz  varolmadığı  dönemin çocuklarındanım.
Sokakta o kadar kalabalık guruplarla oynardık ki  sokağın huysuz teyzelerinin  '' yeter artık ses yapmayın ,gidin buradan ''  diye kovaladıkları  neslin çocuklarımdanım.
Öyle dolu  dolu yaşayışın  arasında ''Sıkıldım'' kelimesinin henüz duyulmadığı  dönemlerdenim.
Sokakta ,bahçede  arkadaşlarımla  şimdi tanınmayan oyunlarla  coşkuyla ,heyecanlarla , dargınlıklarla , gülerek  ,çığlıklarla  doyasıya tarifi imkansız mutlulukla  DOLU DOLU  yaşayanlardanım.

Şimdi bakıyorum  kendi çocuklarımın yaşayamadığı çocukluk adına tarifi imkansız üzüntü yaşıyorum.
İmkanı olsada yavrularımda aynı hazzı yaşasaydı diye hayıflanıyorum ama biliyorum imkansızlığın hayıflanması  bunlar.
 

Bana çocukluğumu geri verin. Oyunda kavga edeyim. Hayatla değil..!
Kendimi kaybetmeden saklambaç oynayayım, sobelediğim benim olsun..!
Kalp yarası yerine dizlerim yaralansın..!
Acıyı sadece biberden bileyim, yüreğimden değil..!
Tek hedefim dut ağacının tepesine tırmanmak olsun. Karanlık yine korkutsun beni, kötü insanlar yerine..! Bana çocukluğumu verin. Büyüklük sizde kalsın..!

"Bana çocukluğumu verin; büyüklük sizde kalsın..."

Çok çok güzeldi öğretmenim, Yüreğinize sağlık...

Evde sadece oyuncakları ile oynamak zorunda kalan yeğenimin memlekete tatile gelince taşla-toprakla-çamurla oynama isteği görülmeye değer.

Biz çocukluğumuza dönmek isterken onun büyüklere özenmesi ise çok masumane.

Özlem duyulan, oyundan oyuna, sabahtan akşama sürüp giden, masumiyet, cahil cesareti işler yapmaya kalkışan, bir ip, bir topa sahip olmanın dünya servetlerine değişmeyen... çocukluğumuz...

Neyse ki işimiz sayesinde çocukluğun kapısı hep açık olacak.

Yaram/az

küçükken nasıldı diye sordu anneme
'küçükken yaramazdı'
dedi annem
tebessüm etti
doğru mu dedi gözlerime bakarak
doğru dedim
ve aynen tekrarladım annemin sözlerini
'küçükken yaram azdı'

Yasin Semiz

çocukluk güzeldir

Seni kendimden tanıdım çocuk;
Yüreği sürekli çiğnenen bir yol
Gövdesi acılardan acılara köprü…
Biraz öfke, biraz umut, çokça onur
Olan kendimden.
Eğildim öptüm yıkık alnından
Uzaktın, kıyamadım sessizliğine
Biraz daha dedim içimden, biraz daha;
Gün olur, onuru güzel çocuk
Acı da yakışır insanın yüreğine..