Eskiden...

Eskiden sadece mevsim soguktu...
Şimdi;
Mevsim soguk,
Taş duvar soguk,
insanlar soguk,
Sevdalar bile soguk...
Yok yok, kış bana göre degil Azizim!
Üşüyünce yüregim hasta oluyor benim, öksürük  gözlerime vuruyor...

Biz çok güzel çocuklardık.
Sokakta arkadaşlarımızla kardeş gibiydik.
Birimiz düşsek hepimiz kaldırmaya çalışırdı.
Birimizi elinde şeker varsa onu hepimiz paylaşırdık.
Susaşsak hepimiz gider suyumuzu içerdik.
Biz çok güzel arkadaştık.
Birbirimize küssek bile .
Kötülük düşünmez barışmak için can atardık.
Oyunlarımızda bile asla hile yapmazdık.
İp atlardık.
Çelik çomak oynardık.
Hırsız polis oynardık.
Yakar top oynardık.
Biz ne güzel çocuklardık.
Geceye kadar sokaklarda oynardıkta.
Annelerimizin aklına bisey gelmezdi.
Güven vardı mahallemizde.
Arkadaşlarımızda.
Komsularızda.
Şimdi evde büyüyor çocukluk.
Güvensiz mahallelerde.
Güvensiz insanlara yerini bıraktı çocukluk.

Biz hamburger nedir bilmezdik, pizza bilmezdik. Yufkayla dürüm yapmayı, sıcak bazlamaların arasına tereyağ sürüp, içine köy peyniri koymasını bilirdik. Açık büfeyi hiç duymadık, ama sofrayı bahçeye serip, menemeni açık havada yemenin tadını iyi bilirdik. İşte bu yüzden; saç üstündeki ekmeğin, ağaçtaki meyvenin ve sofradaki samimiyetin kokusunu bilenler, lezzeti zengin sofralarda değil, doğallıkta ararlar.

Biz hamburger nedir bilmezdik, pizza bilmezdik. Yufkayla dürüm yapmayı, sıcak bazlamaların arasına tereyağ sürüp, içine köy peyniri koymasını bilirdik. Açık büfeyi hiç duymadık, ama sofrayı bahçeye serip, menemeni açık havada yemenin tadını iyi bilirdik. İşte bu yüzden; saç üstündeki ekmeğin, ağaçtaki meyvenin ve sofradaki samimiyetin kokusunu bilenler, lezzeti zengin sofralarda değil, doğallıkta ararlar.

Karnım acıktı sanki

eskiden renklere bakmak bile mutlu ederdi beni

Eskiden efervesan tabletlere bayılırdık, doktor yazsa da içsek diye..

Bazen sevdiklerin yanmasın diye kendini ateşe atmaktır sabır

eskiden,eskiden demezdim

Ölümüne Bir Kara Sevda

“Analık nedir Annem?” derdim de anacığıma; “Ben ol da bil” derdi Mevlânaca..

Ben ol da bil!

“Sen” oldum annem bak!..

“Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekcesi..

Hani “Köpekler bile “ana” olmasın” derdin ya hep, o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle..Anlamazdık o zaman biz zamâneler..

“Zor kızım, çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle..

Zormuş anam..

Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer..Çoğalmakmış durmadan..

Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli sırtlamak, pervâsız bir gözü karalıkmış..

Zormuş Annem..Olduk, gördük, bildik bak..

Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin..

Hep; “Ben!” derken,

Artık; “O”, “İllâ O!” demesiymiş..

Hiç varmayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış..

Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş..

Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr olmasıymış..

Zormuş Anam..

Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık..

Olduk, gördük, bildik bak..

*
Gözlemleyin kadınları; Değişirler hep “Anne” olunca..
Bir metamorfoz belki analık; Tırtılken kelebek olmak.

Artık gözleri, elleri-ayakları, akıl ve yüreği tüm âzâları ve dahî hayalleri, tüm vakitleri ve hayata dâir hesapları O’na ait değildir..Karşılıksız-hesapsız ve de gönüllü olarak bağışlar yavrusuna tüm varlığını Anne..

Ve dikkat edin, her kadın bir başka güzelleşir “Anne” olunca..

Ezelden biçilen bir kostüm gibi, “Analık” yakışır her kadına..

O, artık “Anne gibi” güler, “Anne gibi” bakar, “Anne gibi”kokar..
Ve hayatta hiç kimse ne “Anne gibi” kokar ne “Anne gibi” bakar ne de onun gibi yanar..

Ve böylelikle tüm anneler, Yaratan’dan kokular, esintiler taşırlar dünyamıza..

Her Anne Yaratıcı’ya âyinedir..
En çok Hâlıq ve Vedud ismi yansır onlarda..

Ve hayat boyu, binbir esmâyı seyrederiz o kocaman yüreklerde..

İşte bu yüzden, kaç yaşında olursak olalım, bizler için hep,
Hiç eskimeyen bir ihtiram, çoşkun bir muhabbet, hep meylettiren bir çekim alanıdırlar..

İşte bu tutkunluk, hesapsız adanışlarının karşılığıdır onlara, Yaradan’dan..

Ve bir gün bizden gittiklerinde..İçimizin bir yanı, ömür boyu hep titreşir onlar için..

Hiç sönmeyen bir yangın, zaman zaman yakar alevlenir, asla dolmaz boşlukları..

Alıp gitmişlerdir çünkü canlarımızın bir parçasını..

Öyledir, her Anne giderken, yüreğini emanet bırakır yavrusuna ve bir parça yavrusundan alır da öyle gider çünkü..

Ve bu yürek aktarımı, annenin sesi, nefesi, gözleri, sözleri ve o kocaman yüreği, ezelî bir miras gibi devredilir nesilden nesile..

İşte dünyayı îmar eden, ayakta tutan bu Ana Yürekleridir!

Nasıl emânetse yavrular annelerine bir vakit,
Öylece emânettir her anne de yavrusuna..
“Of!” bile demeden, sakın ha incitmeden,
Sahip çıksın herkes emânetlerine aman!

Yavrularına iki dünya bağışlayan ANAlara,

Ve cennetlerini kazanan canlara müjdeler olsun..

Muhabbetle efendim.

Ayşe Reşad

Ak saçlı, ak yürekli Anacığım'a dua olsun bu yazı..

Ruhuna Fatiha.

eskiden yanlışların faturası ödenirdi;şimdi doğruların da ödeniyor..

Eskiden  her şey güzeldi..

Eskiden herşey tamdı , şimdi eksik  . .

Etrafta daha çok gülümseyen insan vardı, şimdi herkes karamsar mutsuz. Hem de nedensiz..

Çember çevrilir, Su musluktan içilir,
Ağaçlara tırmanılırdı. Bebekler bezden,
Silahlar tahtadan, Resimler kömür karasından yapılırdı. Kızlara ninelerinin, erkeklere dedelerinin
İsimleri konulur, Saatli maarif okunurdu.
Komşuda pişen Bize... Bizde pişen komşuya düşerdi.
Geceler ayaz, Sokaklar karanlık, Yıldızlar parlak olurdu. Turşu, salça, mantı Evde yapılır, Karpuz kuyuda soğutulurdu. Erik ağacının çiçeği, Pencere camımıza yaslanır, Güz yaprakları bahçemize düşerdi.
Kardan adam yapılır, Evlerde soba yakılır, Kış gecelerinde masal anlatılırdı. Merdiven çıkılır, Aidat ödenmez, Yönetici seçilmezdi. Evler badanalı,
Sokaklar lambasız, Mahalleler bekçili olurdu.
Ajans radyodan dinlenir, Çizgi roman okunur,
Defterlere kenar süsü yapılırdı. Hayat, Arkası yarın gibiydi, Kesintisizdi. Her gün yaşanacak bir şey vardı. Herkes kendi düşünü kurar, Kendi hayatını oynardı.
ŞİMDİ
Şimdi,
Herkes
Yoğun, Yorgun Ve Tek başına...

CAN DÜNDAR

Bilmem siz de özlüyor musunuz,
insanların o eski samimiyetlerini...
Tadı damaklarınızda kalan o bahçe sohbetlerini...
Menfaatler daha henüz geçmemişken paylaşımdaki bereketin önüne ve mütevazilik iyi insan olmanın mayasıyken henüz...
Şimdilerde insanlar, huzur dışında her şeye sahip, çok şeyleri var. Ama içlerinde bir fırtına, bakışlarda güvensizlik ve yürekleri dört duvar..