Server-i Kâinat zaman zaman şanlı ashabını toplar, tadına doyulmaz sohbetler yapardı. Medinenin nurlu gençlerinden Nevfel (radıyallahu anh) bunları hiç kaçırmaz, âdeta kaydeder, kelimesi kelimesine aktarmaya bakardı.
Bir gün yüzü suyu hürmetine âlemlerin yaratıldığı server şehadetten söz açtı: Kıyâmet gününde şehidler, Mahşer yerine gelirken; Peygamberler ayağa kalkar. Onlar; çocuklarından, akraba ve dostlarından 70.000 kişiye şefaat eder (Cehennemden kurtarırlar) Gel de heyecanlanma. Müjdenin güzelliğine bak. Nevfel soluk soluğa eve koştu. İki oğlunu ve hanımını alıp geldi, Efendimizin (Sallallahü aleyhi ve sellem) huzuruna çıktı.
Yâ Resûlullah! Bir duâ etsem amin der misiniz? Gül yüzlü Nebi, adı güzel Muhammed (Sallallahü aleyhi ve sellem) tebessüm buyurdular. Nevfel büyük bir aşkla ellerini açtı ve Yâ Rabbi dedi, Nevfel kulunu şehid, yavrularını yetim, hanımını dul bırak!
Bu içli niyaza hanımı ve çocukları da katıldılar
Nitekim Nevfel çıktığı ilk gazada (Uhudda) şehid oldu. Kâfirler mübarek naaşını paraladı, tanınmaz hale soktular.
Hazreti Ali r.a anlatır: Gazâdan sonra Medineye dönüyorduk, şehre yaklaşınca kadınlar ve çocuklar bizi istikbale (karşılamaya) çıktılar. Allahü Teâlânın takdirine razıydılar; ama yine de bir ümit, bir merak
Eşleri, oğulları, babaları dönecek mi bilmiyorlar. Nitekim Nevfelin hanımı, çocukları ve ihtiyar anası da önümüze durdular.
Büyük bir muhabbetle Gazânız mübârek olsun Yâ Resûlullah! dediler, sonra Nevfeli sordular. Efendimizin güzel gözleri nemlendi, O şehit oldu diyemedi. Elleriyle arka tarafı işaret edip yürüdüler. Efendimizin ardından Ammarla birlikte geliyoruz. Nevfelin hanımı ve çocukları bu kez bize yöneldiler. Resulullah Efendimizin vermediği haberi biz nasıl verebiliriz? Aynen onun yaptığı gibi yaptık, elimizle arkayı işaret ettik. Hattaboğlu Ömer de, aynı şekilde hareket etmek zorunda kaldı, Osman bin Affan o da keza
Kafilenin sonunda Ebû Bekir Sıddîk geliyordu, yanında Muaz bin Cebel, üç beş adım gerisinde de Zübeyr bin Avvam. Gerçekten çok zor durumdaydı, onun arkada işareti yapmak gibi bir şansı kalmamıştı. Ebû Bekirin ıstırabını anlayabiliyorduk, hem doğru konuşmak isterdi, hem de Resulullah gibi davranmayı arzulardı. Efendimize uymamaktan hepimiz korkardık ama o daha çok korkardı. Peki yalan? Hayır, hayır böyle bir şeyi hiç yapmadı ve yapmazdı. Nevfelin anası, hanımı ve çocukları Sıddîki çevirip halkaladı, her biri ayrı tondan Nevfele ne oldu diye sormaya başladılar. Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak! Hazret-i Ebû Bekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı:
-Yâ !.. Allah-Yâ Nevfel!
Donduk kaldık, nasıl bir sessizlik oldu anlatamam. Birden ovayı bir nal sesi doldurdu ve uzaklardan bir toz bulutu kalktı. Yayından boşanırcasına koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı. Süvari dizginleri çekip sordu Buyur ya Sıddîk! Beni mi çağırdın? Yüzünden keyfiyesini çıkarıp attı.
Aaaa Nevfel!.. Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı, canlı
Biraz evvel onu libaslarıyla gömmedik mi, üstüne toprak atmadık mı? Müminler henüz hadisenin şaşkınlığını yaşarken, Cebrail Aleyhisselâm göründü. Efendimize Yâ Resûlallah diye haber getirdi, Hak teâlânın selâmı var. Buyurdular ki: Eğer mağara arkadaşın bir kere daha ALLAH deseydi yüceliğim hakkı için, bütün şehitleri diriltirdim. Çünkü Ebû Bekir kulum; cahiliye devrinde bile yalan söylemedi. Nevfel bundan sonra yıllarca yaşar.
Nihayet duası kabul olur ve Yemame cenginde umduğuna kavuşur, şehadet şerbetini yudumlar