Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Bilmiyorum ki, bazen böyle derinlere düşüyor, kayboluyor bulamıyorum sadece üç nokta kalıyor...ben de çözemedim...

Yazmak kişiye mahsus bir lisan, herkes kendi dilinde yazabilir...senin dilin güzel yazıyor...

Yazmak kişiye mahsus bir lisan, herkes kendi dilinde yazabilir...senin dilin güzel yazıyor...

sağol dostum, bazen sadece otomotik yazıyorum...düşünmeden sadece duyduklarımı ve hissetiklerimi...kendiliğinde n çıkıyor ama sonrasında sizin yazdıklarınızı okuduğumda, silmek geçiyor içimde...beğenilecek bir tarafı yok diyorum ve bazen siliyorum tümünü...geriye sadece izi kalıyor...yaşam ve ölüm gibi...

Tarih işte, okuyunca anlarız...eskiyi ve eskinin neden eskidiğini...
Ölenlerin çoğu beğenilmeyen tiplerdir...
tüm savaşlarda,
toplumların ‘en seçkini’ diye ölüme gönderilenler...
Sonraki sayfalara geçtiğimizde on yıllar geçer...
Meğerse temizlenmek için ölüme gönderilmişler, en seçkinler...
Sayfaları çevirdikçe, methiyelerini okursunuz,
Garibanların acıları unutan sonraki nesillerin...
‘ onlar olmasaydı’
Saygısız anma törenleri...
Yine ve yeniden yazılır,
Sadece büyüklerin tarihi...

Kurduğum hayallerin denizinde  boguluyordum
Oysa
Gerçekler inanmanın ilk sartıymış
Halbuki kalp agrısı
Rüya ile gerçeğin arasında
Bı kirpiğin ucunda incecik gozyaşıymış
Gülüşün sende kaybolurken….

SAÇLARI DAĞINIK ZAMANLAR

beklemek fiilinin eylem
dönüşümü pencere önü saksılarında 
biz ki eksilmişiz 
aşkın koyaklarında kuytu yitsek ya cevaben
leylak kokusu terler avuçlarında
geldik saydığımız ne varsa yar'ı yolda
dünya yalazlanır gül tutan yanımıza
kalbe ayar çekilmesi insan elinden ırak
yaz ki tanık 
kaygısında eprimekte gündelik
aramızda kalem ve yazı
nun ve nokta
yok hükmünde 
zaman
kirpik uçlarımıza teğet
dürüstlükten dem tutmaya yatkın
özlem yükü sırtımızda
aşkın alaimisema
kamışlıktan söküğü 
kalbe ayar çekilen vakitler saman kağıdında
silgisiz hayat yok
askıya alınmış baharlar bekliyor
önümüzde yağmura teyellenen günce
insan insanı eskitir eksilir
ardına düş/tük har'ı gül
fani kamışlıktan içre
tomurcuk salık veriyor Allah 
içimizin çoçuk sayıklamalarına..

ben ona dedim
seneler kıyılarımıza vuracak
artık unutmak kokuyor tüm vahaları vefanın.."

KALDIMI

Üç beş günün hesabını mı yapayım,
Tükenmiş ömürden kalan sermaye;
Ne kadar uğraşsam da kahrolmaktayım!
Yine çareler kaldı son sefere…

Yürüdüğüm dar sokaklarda ferman:
Dualarım tartıda,  benimse son :
Kurtuluş  ümidim; kabul olmayan duam!
Bitsin bu işkence, ömrüm oldu siyah fon!

Rüyalarımda mı sadece çektiğim azap,
Katar katar kervanlar taşır acımı,
Benimse içtiğim ,hayatın kadehinden kezzap.
Söyleyin bu sancıdan  kurtuluş kaldı mı?
                                   
                                                Hikmet Baş

Beklemek ne zor..
Beklemek ne acı..
Beklemek yaşlandırdı ruhumu..
Beklemek olan bitene inat..
Beklemek umutla..
 

SÜRGÜN

Sızı bahçesinden soluduğum, hep o aynı rüzgâr,
Ve kahreden matem havası oluyorum tarumar!
İrkilecek ne var? İsteyerek işlemiş ruhuna;
İstemesekte  çekiyor bizi, boşuna  ağlama!

Bu kaderin makus tutkunları, tek tek aynı yolda;
Bu acı , bu sızı  bütün hücrelerimi sıkmada,
Tutmuş çepçevre, sanıyorum: inleyerek çarmıhta;
Veriyorum, bir değil, belki bin can yatakta!

Yok kurtuluş,  solmuş yaşamın en canlı renkleri bil!
Ümitte oldu, ufukta kesifleşen siyah nokta.
Bir gökyüzüydü ümit ışığım, şimdi oldu sefil…
Ve yaşadığım vakit; ömrün gün batımı olmakta!

Belki ayrılacağım son limandan da acılarla;
Yeni yollara yazacağım adımlarını hüznün,
O benim öz ruhumdur, yazıyor kafa kağıdımda;
Yürüyeceğim yürüyeceğim  bilmeden kaç sürgün!?..
                                                     
                                                        Hikmet Baş

Ne arif olduk aşkımza , ne edebiyatçı,
Solana yol verdik,kalana sancı..
İklimler değişti,hülyalar sıradan,
Edeple sev gel demiş Yaradan.
Bin zahmete bedelmiş onun değeri,
Kaldık dolduramadık yeri..
Fedakarlıktan uzak,çaldı onu tuzak
Biz ve edep,öyle uzağız ki;uzak..
Nefisle  gelen,hevesi  güder
Hakiki aşk mezara   gider.
Ağla,kırıl,yan budur  sevdanın bedeli
Bir sözde kaldı o ,et tırnaktan gideli..
Hakka götürmeyen duygu yavandır,
Ayrılık değil,kavuşmak ayandır.

Ne arif olduk aşkımza , ne edebiyatçı,
Solana yol verdik,kalana sancı..
İklimler değişti,hülyalar sıradan,
Edeple sev gel demiş Yaradan.
Bir zahmete bedelmiş onun değeri,
Kaldık dolduramadık yeri..
Fedakarlıktan uzak,çaldı onu tuzak
Biz ve edep,öyle uzağız ki;uzak..
Nefisle  gelen,hevesi  güder
Hakiki aşk mezara   gider.
Ağla,kırıl,yan budur  sevdanın bedeli
Bir sözde kaldı o ,et tırnaktan gideli..
Hakka götürmeyen duygu yavandır,
Ayrılık değil,kavuşmak ayandır.

  ablam yüreğine  sağlık👏

bir kıvılcım düşmüş yüreğime
adını koymadım benliğimde,
sorma ne halde diye
ne söner ne de alevlenir
gizli kalır ebediyete....

buz koyuyorum yüreğimde açtığın yaraya,
aramıza soğukluk girmesin diye de
harlamayı unutmuyorum arada.
buz mu "galip"gelir, kor mu dersin,
buzu mu koru mu tercih edersin ?

İLK SEHERDE
Duygular akıyor gecede yol, yön görmeden,
Çıka masada içinde kaldığı bedenden,
Ümit ki bu, bitmeyecektir ömür bitmeden.
Beyaz örtü çiziyor sınırlarını ufkun,
Bu sınır sebep, kıyama kalkmış her duygum
Duygular ki içinde kalıyor bir kuyunun.
Sonbahar mevsiminden, sararan duygularım:
Her imza anlatır yaklaştığını rıhtımın!
Şimdi bir mavilik çekmede beni kendine,
Aradığın mutluluk rüyası diyor bende
Bilmem ki tekrar çıksam mı,  yola ilk seherde?..
                                                       Hikmet Baş

ESKİ YERİNE
Coşuyorum geceleyin seller sular gibi,
Açsın bana açılmamış sırlarını ati!
Uyanıyorum sanki bir hayata yeniden,
Almışım ki büyülü gizi ta ötelerden.
Kapanmak istiyorum gecede en derine,
Diyorum gördüğüm o hayal eski yerine.
Sarmışsa sızının pelerini bedenimi,
Zannım, şifa onun içinde irdelenmeli!
Ve her acıdan olur merhem, insan derdine,
Biterse çile ruhlar döner eski yerine…
                                    Hikmet Baş

SON KURBAN

Bu sonbahar bildiğim hayal içinden,
Çıkarttığım hisler erguvani renk demetinden,
Mahzun bakışlar olmuş gaybın pelerini.
Sarmaktayken acımasızca bedenimi,
Ömrüm sararan yaprakların bahçesi!
Bu depreniş ruhumun giyotini.
Anlaşılan o ki: bu labirentten çıkış yok gibi?
Duygularım bilmiyorum bugün neden asi?
Biliyorum ki sabır ömrün en büyük erdemi!
Gecenin girift kaldırımlarında gezinirken;
Sırlı büyülü hayalin iksirini ararken,
Kaybolan ilk gençliğimin bahar bahçelerini,
Yüreğimin o en derin köşelerinde özlerken,
Birden bir fırtına sildi tüm hayallerimi
Bu acı bu anıt mezar hayatın imgesi.
İstediğim: benimde belki her insan gibi;
Yaşanası hayattan küçük sevinç demeti!
Belki her ömür bir parça acılı kare taşır,
Belki bir kısmın acıları sabırları taşırır.
Çile ,sabır ,isyan, dua  iç içe geçmiş hançeremde,
Zelzeleler şiddetini arttırarak artarda bedende
Yağmur olmuş ince ince hüzün taneleri düşerken,
Duyulmayan feryat asra dalalet edemeden,
Bitiyor ömrün şarkısı mahzun, son mısraı söylemeden!
Ne yazar, çekmişim bir kere daha hayata restimi!
Yazsın bildiği kadar bundan böyle istediğini!
Hangi maddi güç cezalandıracak asi bedenimi?
O beden ki asil mazinin içindeki yüreğin fenomeni
Bu ruhla fırlattığım bakışlar oldu ateşten izler,
Bu hale şahit bedendeki çehreler oldu sararmış benizler.
Asil yüreğimden kopan isyan sanki bir tufan;
Son kurban zamanın somut zerrelerinden akrep ve yelkovan!

                                                        Hikmet BAŞ