Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Tut Ellerimden

Sırat’tan incedir sevda köprüsü
Beraber geçelim tut ellerimden.
Niyet ak güvercin, vuslat gökyüzü
Beraber uçalım tut ellerimden.

Gönüldeki birlik kalkandır dışa
Aldırma ayaza, yele, yağışa
Giden ilkbahara, gelecek kışa
Beraber göçelim tut ellerimden.

Birleşmek üzredir şafakla gurûp
Korku beklenilmez kapıda durup
İster zehir olsun, isterse şurup
Beraber içelim tut ellerimden.

Çağır hayallerin en ötesini
Yakından duyarsın aşkın sesini
Sonsuz mutluluğun penceresini
Beraber açalım tut ellerimden.

Hatırla kaybolan hatıraları
Elmastan ışıklı, altundan sarı
Zaman tortusundan işte onları
Beraber seçelim tut ellerimden.

Şüphe “başlangıç”tır, karar “nihayet”
Zamanı zamana etme şikayet
Kaçmak kurtuluştur diyorsan şayet
Beraber kaçalım tut ellerimden.

  
Abdurrahim Karakoç
 

Bir şiir de ben yazayım...

BİR TÜRLÜ

Şu gönlüm aşk şarabına
Kanmadı gitti bir türlü
Bir yar da benim adımı
Anmadı gitti bir türlü
...
Doğduğum zamandan beri
Bilmedim hiç yoğu varı
Kalbim sanki yangın yeri
Sönmedi gitti bir türlü
...
Can versen güzel yoluna
Girer bir yiğit koluna
Gönül kuşu gül dalına
Konmadı gitti bir türlü
...
Böyle imiş alın yazım
Kışa döndü güzüm yazım
Ömür boyu yürek sızım
Dinmedi gitti bir türlü

OKUYORUM
Aşktır hayatın adı,
Çilededir onun tadı.
İlmek ilmek her muradı,
Doku dedi,dokuyorum.

İlim öğren kendin tanı,
Helal eyle dört bir yanı,
Damarındaki asil kanı,
Taşı dedi,taşıyorum.

Gece gündüz biçareyim,
Vuslatına avareyim,
Uğruna deli,divaneyim,
Aş dedi, aşıyorum.

Aleme ibret nazarıyla bak,
Ruhuna sönmeyen imanı yak,
Bak sana ne diyor Hak;
Oku dedi, okuyorum...

                YOLCU
Aşkınla mülteciyim bu diyardan,
Tutsağınım ruhumdadır bilekçem.
Faninin şanslısı ben, jüride sen;
Çare yok, derman arasam neylesem.

Tan kızıllığında içimdeki düş,
Istırap güneşi tüllenen perde,
Sen hayatın çıkmazlarında ki düş!
Ben zindan giyotinine amade.

Aradığım yollarda neden yoksun?
Bilinmezliklerime ram olursun.
Derde atmaksa beni varoluşun,
Çekemezsin ahını bu yolcunun!..
                   Hikmet Baş

Tolstoyevski şiiriniz duyguyu gayet sarih ve açık bir şekilde anlatmakta ve anlaşılan o ki sizde (benim gibi) şiirde ölçüyü önemsweyenlerdensiniz.Yüreğin ize kaleminize sağlık hocam,tebrik ederim güzel yazmışsınız.

Hacile (Hoca Hanım) hece ölçüsüne uymamışsada uyaklı ve konunun dizelerde birbirinden kopmadan verilişi itibariyle dikkate değer güzel bir çalışma olmuş.Tebrikler

Kovuyorum  
  
Ne olursun çık git benim dünyamdan
Ardına bakmadan geldiğin kapıdan.

Düşünme sakın beni,ne yaparsın diye,
Avutur gönlümü gözyaşlı hediye.

Burada kalırsan hem sen hem ben mahvolurum,
Gözyaşım taşıyamaz bu yaşı kahrolurum.

Gitmiyorsun demek.Mesele nedir söyle?
Kovuyorum evimden git güle güle!

hAnDsOmE

Teşekkür ederim yorumlarınız için.
Ölçüye dikkat ederdim ,bu sefer böyle oldu.Şiire çok ara vermişim.Demek ki bam telim eskisi gibi inlemiyor.

Seni İçimden Terk Ediyorum

binmediğim hiçbir otobüs
beklemediğim hiçbir durak kalmadı bu şehirde
gittikçe azalıyor hayat
neyi erken yaşadıysam
hep ona geç kalıyorum

sana göçüyorum her sonbahar
yolların çıkmıyor aşkıma
unuttuğun yağmurların adı saklımda
seni içimden terk ediyorum

susmaktan yoruldum
kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli beri
efkar demliyorum gözlerimde
yaşlarımı yanağıma varmadan öldürüyorum
tam sancağımdan yaralıyorum kendimi
alnını yüreğime dayadığın güne bakıp
seni içimden terk ediyorum

ne unutacak kadar nefret ettin
ne hatırlayacak kadar sevdin
yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin
biliyorum
beni hep bulmamak için aradın
yanılgımdın
yandığımdın
yangındın

sensizliğe yenilmek
sana yenilmekten zor olsa da
ardımda bir sürü belkiler bırakarak
seni içimden terk ediyorum

şimdi
içimizde öldürülecek bir anı bile bulamayan
iki yarım kaldık
tamamlayamadık bizi
elimden tutmadın yalnızlığımın
saçlarımı da uzaklarına gömdün
içimin mavisi senin okyanusundandı
al geri veriyorum
kilitleri hep yanlış kapılara vurdun
devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim
sana bensizliği terk ediyorum
yarime uzanmayan bütün dallarım kırılsın demiştin
aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi


ne tuhaf değil mi
içimi acıtanda sendin
acımı dindirecek olanda
ya öldür beni dedim
ya da git benden
içi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim

aldırmadın aldırmalarıma
bir gecede yakıp yarini
şafaklara sattın ihanetini
külüme basanlar bile utandı yaptığından

işte soluk bir ömrün
son nefesi
benden
içimden
terk ediyorum

                 Kahraman Tazeoğlu

Çözülmüş Bir Sırrın Üzüntüsü

Yaşamaktan öte özür bulamayınca aşka
sonuçları bir bir gözden geçiriyorum
pulluklarla devrilen toprağın ıslaklığındaki can
madenlerin buharından elde edilen büyü
bazı yasak kitapların verdiği dinç duygular
nelerse ki yaşamak sözünü asi kılan
nelerse ki lekesiz, umutlu ve budala.

Denedim. Soğuk sular dökünüp fırladım sokaklara
sorular sordum nice kara sıfatları üstüme alaraktan
ipte boynum,ağzım şehvet yalaklarında
çapraştım, and içip ayna kırdım
doğadan bir vahiy bekledimse boşuna
baktım akşam herkesin kabul ettiği kadar akşamdı
hiç bir meşru yanı kalmamıştı hayatımın.

Sözlerimin anlamı beni ürkütüyor
böylesine hazırlıklı değilim daha.
Bilmek. Bu da ürkütüyor. Gene de biliyorum:
Kapanmaz yağmurun açtığı yaralar çocuklarda
                                                İsmet Özel
 
                                 

---kimi dili yüreğinde,kimi yüreği dilinde;
ama olmasa şu dil yüreksizde!
   mihri

Sözün sözüme katayım dersen
Muhabbet sırrına er de öyle gel,
Canım canına katayım dersen
Arı namusu başına çal da gel!
        Mihri

Bir kabdan yemek yerdik,
Dayağı bile bölüşür gülerdik,
Paylaşınca hafiflerdik,
Varda çoğalır ,yokta biterdik,
Zaman mı girdi aramıza,
Yoksa mekana mı yenildik,
Biz ne zaman,sen –ben olduk gardaş?
          mihri

       BİR SÖYLEYİŞ…
Baş kaldırış isyan var ruhumda
Çetrefil çözemediğim duygularımda,
Bilmeden, sebep aradığım mecrama,
Götürüyor beni hislerim dalga dalga.

Sanıyorum bir ince çizgi,
Bütün karanlıkları aydınlatacak!
Tüllenecek içimde yeniden sönen şafak,
Dönecek yerine kaldırımlardaki serseri!

Bu bir söyleyiş bir ümit şarkısı,
Geçmiş sonbaharların yankılı turuncusu.
Solmuş, sararmış gençliğin son halkası,
Ben, bitmeyen tekerlemelerin genç yolcusu.

Matemim de  buldum ne aradımsa,
Erdemin yüce olgun manası,
Her bir yüceliğin derde devası,
İşte  yeter, hikayenin bu hülasası…

Zaman,  zemin, mekan  hepsi boş,
Kim ne bulmuş ne ararsın?
Dolaşırsın bu viranede her gün sarhoş,
Hayat sonbahar, zannınca bahardasın!
                      Hikmet BAŞ

              ÖZLEM
Çilenin madeni örselenmiş,
Bu ıstırap gökte perdelenmiş.
Doğanlar aynı yola dizelenmiş,
Yeni anladım yoldan çıkış yok imiş!

Geçmişler masal mı sandın?
Hakikati görmedin, aldandın,
Sahte suretlerde mutluluk aradın,
Boş alemin hayaline kandın!

Çözülmez çile, açılmaz kapı,
Hangi vicdanın nerde cevabı?
Bu alem ruh için menfi bir anı…
Nerde sıla için yolculuk vakti anı?

Samimiyetsizlik sarmış etrafı.
Hakikatten uzak yollar ıstırabın ramı,
Tek isteğimdir ki kurtuluş zannı…
Bulsun bizi kör karanlıklarda ışığı?..
                                   Hikmet Baş

        YALNIZLIĞIN LİMANI
Yalnızlığın limanına demirlemiş,
Gemilerimi yakmışım!
Bir daha dönmemecesine daldığım,
Girdabın kahrına kanmışım.

Kan kırmızısı yollar beklemekteyken,
Sebepsiz sızılara gebeyken ümitlerim,
Bir yokluk korkusu ısırır hülyalarımı!
Herhal bu intihar çiçeklerinin ilhamı!

İdam sehpasına ram olurken düşlerim
Bir sonbahar edasından san ki?
Her seher, soldu, elimde açan güllerim.
Istırap yüklü bulutların yaşlı gözleri.

Bitmeyen ıssızlığın resmini çiziyorum,
Kare kare bir sahil arıyorum.
Hep tertemiz ve bir o kadar taze,
Olsun her ıstıraba her ömre çare…
                              Hikmet Baş