Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

         ESKİ YERİNE
Coşuyorum geceleyin seller sular gibi,
Açsın bana açılmamış sırlarını ati!
Uyanıyorum sanki bir hayata yeniden,
Almışım ki büyülü gizi ta ötelerden.
Kapanmak istiyorum gecede en derine,
Diyorum gördüğüm o hayal eski yerine.
Sarmışsa sızının pelerini bedenimi,
Zannım, şifa onun içinde irdelenmeli!
Ve her acıdan olur merhem, insan derdine,
Biterse çile ruhlar döner eski yerine…
                                    Hikmet Baş

 Ben şiiri ihtiyaç durumunda yazıyorum , bıçak kemiğe dayanınca ...okuyunca da rahatlıyorum.Her şiirde olmuyor bu.Çoğu şiir okuyucu için de böyledir sanıyorum.Şiirleriniz de 'farklı' rahatlatan bir ifade var.Uslup olarak da 'sıradan 'değil...Çalışmalarınızda başarılar Hikmet Hocam...

Dostum siteye göndermiş oldığum şiirler, çantamda biriktirmiş olduğum şiirlerimdir yaklaşık 11-12 yıllık vardır,yeni paylaşıyorum.Daha ziyade ölçü içerisinde yazmaya çalışmışımdır,dışımdaki insanların hissedişleri önemli çünkü yazıların başarısı açısından bir derece ölçü.Tabi beğenmiş olmanız da ayrıca bana mutluluk vermiştir,teşekkür ederim.

                     DÖN ARTIK
Bir gün siluetler de kaybolacak,
Amansız gölgeler beni de yutacak,
Sihrine kapılma sahte gülüşlerin!
Artık sonbahar yaklaşıyor çok hazin!..

Hüznün, hicranın damlaları beni ıslatan,
Öyle ki gözlerimden akan damla kan;
İçinde boğulduğum bu şiddetli hafakan;
Tutmuş beni çepeçevre, kurtuluş sadece zan!

Yüreğimden sızıyor yaşamak arzum ey!
Bu bir intihar ,enstrümanı sadece ney.
Köpük  köpük erirken talihsizdir zaman
Ruhum çıktıktan sonra bedenim boş bir han…

Sukuta ram olmak vazife,  isteme sekte.
Böylede: sen yine de  Hayyam gibi düşünme!
Ham sığ düşünce koridorlarından çık artık,
Varlık gideceğin yerde aslına dön artık
                                                 Hikmet Baş

             YENİDEN   HAYATA
Yumuşak  okşayıcı devinimler hunimde;
Zaman zaman ilerliyor akışkan ritimle.
Dairesel çevreleyen dertlerimi dinle.
Hafif bir fon, arka planda haber veriyor,
Müjde ömrün bittiği gün dertlerde bitiyor!
Şafak vakti bir el, ansızın, güneşli günü;
Haber vermek isterde, bilmez ki öldüğümü.
Ölüp ölüp hayata yeniden dirilmek mi?
Marifet dert içinde ölmeden yürümek mi?
Bütün yalnızlıklarımı sırtıma alarak
Asil kırgın hislerimi boynuma sararak,
Gideceğim,  gül bahçelerini bırakarak…
Yüreğimden çıkan feryat figan yaksın seni,
Çektirdiğin ızdırap gibi olsun ebedi.
 Belki  böylece  arınan ruhun döner bana:
Ve  kapanan kapılarım açılır hayata…. 
                                Hikmet Baş

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz

Büyük umutlarla geldik buraya hepimiz,

Sandı bazıları fakülte kenarında deniz,

Gördük dereyi, ne suyu çok ne de temiz,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Zorda olsa bir yer bulup yerleştik,

Çıkıp kaleye hemen şehri seyrettik,

Kuleye bakmayı da hiç ihmal etmedik,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Taa Ilgaz’da karar verdik yatay geçişe,

İlk günler söyledik bu türküyü, ama nafile,

Sorduk kimi zaman, “hey kampüs nerede? ”

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Tanımaya başladık yavaş yavaş hocaları,

Baydil’i, Çetinarslan’ı, Salim Pilav’ı...

Sevmeyen olmadı, Ayşegül Yeşilbursa’yı

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Korkuttular bizi Paşa ile A.R.G.’den,

Çoğumuz kaldık Coğrafyaya Girişten,

Daha ilk yıl nasiplendik takım elbiseden,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



İlk yılı bitirdik çoğumuz ağzı açık,

Kimimiz sevmedi şehri ama, dedik ki “alıştık”

Biz sınavlara hep son gün çalıştık,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Evlere yerleştik, çıktık artık yurtlardan,

Eşya taşıdık, bıktık kirayla faturalardan,

Usandık çoğu zaman ev aramaktan,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...


Bahaneyle gördük şehrin her sokağını,

“Evlen gel! ” dediler, sokmadılar eve bekarı,

İşte böyle tanıdık biz Kastamonuluları,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Sevmedik değil, sevdik iyi olanını,

“Ağabeysünü” deyip evine oturtanı,

Gecikince kira hoş karşılayanı,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Çoğu zaman gezeriz beş parasız,

Dere boyu beleş ve hiç aç kalmayız,

Dedik: 'Nasıl olsa bir arkadaşta doyarız',

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Aramız olmaz bizim derslerle falan,

Değiştiririz ödevi, isteyip üst sınıftan,

Aklımız başımıza gelir, alınca dersi alttan,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Son sınıf olduk geçince zaman,

Sevdik A.R.G.’yi, anladığımız zaman,

Kıldan'la çocuk olduk, Avcı’yla vatandaşız tamam,

Biz Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...



Ben Arif’im, yarın iki sınavım var,

Bırakacağım bu işi, sınavda şiir sormazlar,

Beş kıta fazla yazsam, neye yarar,

Ben Kastamonu Eğitim Fakülteliyiz...

8 Ocak 2003 / 01:35


Kastamonu
 
Arif Babacan
 
 

   YAĞMUR
                Yağmurları vardır Nisan’ın
   Damla damla sevda düşer
   Her damlasında adın
   Her damlasında hicran!!

   Ve yağmurlarında Nisan’ın
   Hasretin düşer..
   Rahmet ayında toprağın
   Gözümde yaşlar..

   İN/AN

ASİ  YÜREĞİM
Bir ölünün odasından düşülen notlar;
Gecenin karanlığında,  yalnızlığın ve
Acının evrenine umarsızca çıplak,
Ortada kalan duygularda inlemede…
Yüreğimin çevre yolları da kuşatılmış,
Gazabın kılıçları intikama kalkmış!
Göklerin derinliğinde kayboldu mavi!
Asra uyanan bütün duygularım asi!
Kabrimden bir ses geliyor,  anlamadığım.
O ben miyim?  Şu adam  tanımadığım.
Tanıyamadığım  bu hisler ağlamaklı..
Sevincimi bulamadım nerede saklı?
‘’Yetmedi mi? ‘’ diye haykırmak istiyorum!
Yok himmet görünmez iple boğuluyorum.
Her cezama  oldu  sebep asi yüreğim,
Sanırım bu derdin elinde öleceğim!..
                      Hikmet Baş

               SON KURBAN
Bu sonbahar bildiğim hayal içinden,
Çıkarttığım hisler erguvani renk demetinden,
Mahzun bakışlar olmuş gaybın pelerini.
Sarmaktayken acımasızca bedenimi,
Ömrüm sararan yaprakların bahçesi!
Bu depreniş ruhumun giyotini.
Anlaşılan o ki: bu labirentten çıkış yok gibi?
Duygularım bilmiyorum bugün neden asi?
Biliyorum ki sabır ömrün en büyük erdemi!
Gecenin girift kaldırımlarında gezinirken;
Sırlı büyülü hayalin iksirini ararken,
Kaybolan ilk gençliğimin bahar bahçelerini,
Yüreğimin o en derin köşelerinde özlerken,
Birden bir fırtına sildi tüm hayallerimi
Bu acı bu anıt mezar hayatın imgesi.
İstediğim: benimde belki her insan gibi;
Yaşanası hayattan küçük sevinç demeti!
Belki her ömür bir parça acılı kare taşır,
Belki bir kısmın acıları sabırları taşırır.
Çile ,sabır ,isyan, dua  iç içe geçmiş hançeremde,
Zelzeleler şiddetini arttırarak artarda bedende
Yağmur olmuş ince ince hüzün taneleri düşerken,
Duyulmayan feryat asra dalalet edemeden,
Bitiyor ömrün şarkısı mahzun, son mısraı söylemeden!
Ne yazar, çekmişim bir kere daha hayata restimi!
Yazsın bildiği kadar bundan böyle istediğini!
Hangi maddi güç cezalandıracak asi bedenimi?
O beden ki asil mazinin içindeki yüreğin fenomeni
Bu ruhla fırlattığım bakışlar oldu ateşten izler,
Bu hale şahit bedendeki çehreler oldu sararmış benizler.
Asil yüreğimden kopan isyan sanki bir tufan;
Son kurban zamanın somut zerrelerinden akrep ve yelkovan!

               FECRE ERİNCE
Gecenin karanlığında genleşen dertlerim,
Uzandıkça, ağırlığıyla eziliyor bedenim.
Zifiri gecede bir çığlık bozuyor sessizliği,
Bu çığlıkla yırtıldı gecenin engin derinliği.
Sessiz odama bütün kasvetiyle dolan gece;
Çevremdeki eşyanın sessizliğiyle birleşince,
Hiç beklenilmedik anda içten bir vurgunla beni,
Çekiyor ızdırabın doruklarına ruhumla bedenimi.
Ve bu vurgunla değişime uğruyor yaşamın rengi.
Yüreğimde aşk, bedenimde verem belirecek belki?
Kaçmak istedikçe bu hafakandan uzağa,
Yüreğimden tutuluyorum ümitsiz bir tuzağa!
Yakınlar uzaklaşıyor uzaklar mı uzak,
Anlayamadığım hayat, bu nasıl bir tuzak?
Giz, büyü, sır, soru işaretleri iç içe,
Düşündükçe felsefeyi, artıyor işkence!
Diyorum ki; diner belki bu gece dinince.
Bitmez gibi görünen sızı fecre erince!..
                                   Hikmet Baş

nasılsın bitanem.

iyi misin?

beni özlüyormusun o kentte?

ben seni çok özlüyorum.

her gün aynı saatte kalkıyorum,

çiçeklere su veriyorum

aynada yüzünü arıyorum

gökyüzünü seyrediyorum

kuşlarla sohbet ediyorum

seni çekiştiriyoruz laf aramızda

ağlamaklı filmlere sardım bu aralar

hep sen hep ben başrol oluyoruz

yıldızlara el sallıyorum üzülmeden

çünkü yarın yine gelecekler

şehrin ışıklarını söndürüyorum bazen

bilirsin geç yatmak alışkanlığım

nasılsın bitanem.

iyi misin?

beni düşünüyormusun o kentte?

sen her an aklımdasın

odalar arası yolculuk yapıyorum

boş duvarlara arkadaş oluyorum

arada şarkı söylüyorum

yağmurlara seni soruyorum

ağaçlara dokunuyorum

hasretlere,özlemlere sövüyorum

kitap dinliyorum,müzik okuyorum

yemek içiyor,su yiyorum

şehrin ışıklarını söndürüyorum bazen

bilirsin geç yatmak alışkanlığım.

nasılsın bitanem.

iyi misin?

not:(kendi şiirimdir.)

hikmet öğretmenim şiirlerinizde gurbetin etkisi, fiziki coğrafyanın sınırlılığına bir isyan var gibi. şiirlerinizin devamını bekleriz.

Teşekkür ederim hocam,analizlerimiz ve tahlillerimiz ister istemez geçmişin izleriyle dolu,takdir edersiniz ki yokluk,aşk acısı,gurbet insanın içinin derinliğini keşfetmesine çokça katki yapıyor

     İÇİMDEKİ  PERDE
Nedir bu renk cümbüşü?
Karanlık gecemdeki düşü,
Görüp anladım düşüşü,
Ve  soldu bir insan gülüşü!

Ağırlık kalpte çarpıntı,
Çanların çıngırağı acıklı,
Vakit daralmakta artık,
Arayışlardan perişan kaldık…

Vurgun yemiş dehlizlerim,
Kimsesiz garip kalmış ellerim,
Tutunacak dal ararken düşlerim,
Acının perdesinden ürkerim.

Ne akan sular alır  götürür,
Ne sonsuz okyanus boşluğu,
Örer bir sızının  yokluğu,
Varla yok arası umudu.

Her lahza ıstırap güneşi,
Bulunmaz bir ahengin eşi.
Gecenin bittiği  o yerde,
Açılır içimdeki perde.

                      BU  SEFİNEDE
Sarmaş dolaş duygularla yürüdüğüm kaldırımlar,
Bir hissin uyanışını buruk bir edayla söyler.
Mahzun, eğrelti, kederli yapraklar dağılmış,
Yüreğimin önündeki akşamlar pusulasız kalmış!

Yürüdüğüm geçtiğim bilmediğim yerlerde,
Bırakmışım sükuta ram olan izlerde.Ve
Kaba softa ruh hallerimi, hayallerde,
Rastlamak istemem yeniden bu sefinede.