Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Buralara gelme anne !
Hayattan saklanan
Yaşamdan kısıtlanan
Kızıla boyalı yorgun bi mazi saklı buralarda

Buralara gelme anne !
Her durakta bi ayrılık
ucu yanık hatıralar
Gün yüzü değmemiş baharlar
Keskin yalnızlıklar
Sevgi alıp acı veriyorlar
O yüzden buralara gelme anne...

Ne kadar içten bir özlem
Sesin düşlerimde..
Ne kadar özlediğimsin öyle..
Nefessiz kalacak kadar bahar katıyorsun
İz sürüyor umudum sende...

Kadim bir coğrafyanın elleri çorak toprak kokan çocuğuydu
sessizliğin içinde  koca bir çığlık,
 gözleri gecenin aymaz karanlığı
  gülüşü hüznün anavatanı olsada
donardı dudaklarında sözcükler
ve ertelenerdi acılar
suzinak bir şarkıda

...
Geldiği gibi gitti Güneş,
Fukara mahallesinde akşam oldu.
Saatleri sorma; üç-dört-beş
İki ekmeğe muhtaç can oldu..

Yoruldum, yoruldum kardeş..
...

Ellerimi başımın altına alıp, çimenler üzerinde seyrettiğim bulut!!.
kimi zaman basını alıp giden bir adam ,kimi zamanda oturup ağlayan çocuğu anımsatan...
hiçbir zaman bir noktaya ait kalmıyor, kalamıyor. acaba rüzgarımı seviyor... ,
peşine takılıp takılıp ikidebir gözden kaboluyor...
o rüzgarı seviyorsa! rüzgarda onu seviyor anlaşılan.
peşine düştüğü rüzgar, onu şekilden şekile soksada,
hala deli gibi onun peşinde.....
bu insanın doğayı kıskanması galiba..
güneş de bunun farkında olmalıki yüzümü yakıyor, azarlar gibi,
oda yetmeyip birde tuzlu suyla yıkamasa gözlerimi.
ayaklarımı topraga vura vura ağlayacağım...
ah bir kandırabilsem , bende onu toprakla kıskandıracağım.
olurya
bozar kafayı yağmur olup yağar üzerime,
biliyorum o yine ait kalamaz,
çıkar gökyüzüne alay eder gibi cilve eder rüzgarın peşinde....

Gelgitlerin gölgesinde
Taşınan elem dolu bulut.
Hal bildiğin sesinde,
Sen de kendini unut..

Herşeyden önce insandık biz.....
Bir kanadı kırık
Bir tarafı hüzün
Rüzgar kalbimizden girip çiğerimizi dağlasa da
Biz sevdiğimize önce sır sonra ser olurduk

Özlenen...!
Acıyla ihtiras arasında kalırken acıya yöneldik
Kalbimize sağır olmadık hiç
Kaybederken değil bulurken ağladık
Yaralara merhamet sürerken
Söz özümüzden gelirdi hep...
Özlüyorum diyorsun
Öz olmayınca....
Ha özlemişsin...
Ha ölmüşsün
Özünden veya ölümden hangimiz dönebilir....

Geceye ve kaleme her sarıldığımda
Hüznün, varlığı. içimde yeşeriyor
Adını bir şiirin bütün satırlarında yaşatmak ne güzel
Bir bakıma sensizlikte seni düşlemek,
Yüzünü  güneşe dönmekle bir
 Bil ki
Bir an için unutmak geçiyor içimin
Dehlizlerinde
Derin bir karanlıktan türeyen
En kışkırtıcı dizelerinde buluyorum
Ozaman
Payıma düşen tek şeyin sen olduğunu
Direnç çiçekleri tomurcuğa durduğunda
İçimde uyanıp
Alnına kondurduğum ilk busenin
Ertesinde doğan gülüşünden anlıyorum
Bak yine bütün sıcaklığınla sindin şiirime
Geçmişin gölgesinden çıkıp
Sonbahar oldun yaprak hışırtılarıyla gelip
Yokluğunun la kaplanan sisi dağıttın ellerinle
Ve bir kez daha benim oldun…

Yüksek sesten huyluydum evvelden
o yüzden ki haykırışlarım sessiz
kimse gölge bırakmadı üstüme
bundandır ki iç dünyam ıssız

Ey çelişkilerin uğradığı kadim insanlık
Ey miladı yazılmamış tanımsız tarih
Kuruyan dudaklarını kendi ıslatan ıssız çöl ey
Çaresiz bir sonsuzluğun ortasında düşer kirletilmeden
Çocuk saflığında kundağında ufku gözleyen ölüm
Seni  ıssızlığın ortasında beni dispiz kuyularda  hepimizi dünyaya
Sığmaz eden konuştu
Güle sürgün, bülbüle isyan saatidir.
Şimdi avuçlarınızda mahşer gözlerinizdeki ızdırap yaşlarına
Tahammül vaktidir.
Sevdaya dair suskunluklarınızı
Zemheri zindanlarına hapsedin ve haykırın ışığın yokluğunda
Ki kör oluşunuzu

Sevme, aşk, arzu rüyasında
Birinden kaçıp birine
Sığınır gölgede güneşlenenler
Vakit şaşkınlığı
ya da tatsızlık ağusunu
Sık sık koklayanlar
Biliriz; sızlar kahkahayla
İstenen boyayı alamayanlar
Böyle gitmekte
Ve dökülmekte yanlışlar...
Gitsin işte; olmasınlar!

Tozlu bir kaç taş plağın sakladığı anıları bilmezsiniz.
Onların eşliğinde oturulan sofraların sıcaklığını saklar,
Gerçek dostlarla edilen muhabbetin içtenliğini saklar,
Geçen yılların yıprattığı dostlukları saklar bir taş plak.
Hiç ne sakladığını sordunuz mu bir taş plağa?

Tam zamanı  dediğim anlardan birgün bugün
Bilinmezliğin, bölünmezliğin
öngörüsüz  ve hoşgörüşüz saatlerinde
Alacalı bir kader gözlerimde
kirpiklerime hüznün çiğleri düşmüş
Hani mutluluğun zor
Sevinçlerin pamuk ipliğine bağlı olduğu  zamanlar

Geçmişin hatıraları dile gelirken
Gül kurusu akşamlarda
Düşlerin tam ortasında  boşluğa düşersin
Limitlerin eksi sonsuzluklarında
Türevini almaya çalışırsın sevgilerin
Aklında ve saklında  ne varsa gün yüzüne çıkar
Bir saklambaç oyununda..

Terki diyar ettiğinde  tüm hayalin
Serzenişin  deminde kaybolurken
Hangi kelimelerle anlatabilirim umutsuzluğu
Bir ağacın  kuru yaprakları gibi....
Rüzgarı beklerken...

.

hüznümü sana bağışlıyorum
sevdayı göçmen kuşların kanadına..
yol alıyorum mor kuşaklı anılarımdan
saklımda ilkyaz düşleri ve sen..
yüreğini gök belleyip kanat çırpan ben..