Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

bu hazan havası
bu ağaçlar
değil mi ki gölgesindedir  
kimsesizliğin..🍁
tüm şiirlerimi döküyorken
sensiz kelimelerim
beni can evimden vuruyor

Bi  dere vardı okulun önünden geçen
Teneffüslerde kağıttan gemiler yuzdururduk.
Ben suya elimi sokardım,kagittan gemiyi yuzdururdum.
Oda yakalamak istercesine ellerini bırakırdı suyun akışına.
Sadece parmakları dokunurdu parmaklarıma.
Cocuktuk.
Masumduk.
Sonra o gitti.
Ardında bıraktığı yüreği bir an bile düşünmeden?
Ve geride
Yaşanılamayan yıllara hasret, eskiyemeyen
Bı sevgi
Bı kalp bırakıp gitti...

hüznün mesnevisi
hazan gazeline düştü
veda edişler eşliğinde
gözden  dökülen bir damla yağmur
ve bir gezgin

(uzağım bugün her şeyden ve herkesten)

Gökyüzünü şiire nasıl sığdırırım ki
Şiirden kanat alıp bulutlardan
Senin enginliğine sığınırım
Her sabah mavilik alır beni..
Yağmurun ellerinde şiirler
Dokunsun avuçlarında
Uzasın hazan
Sen gülünce bulup buluşturur
Yitiğini yeryüzünün kuşlar
Sesinin rengine astım şiirlerimi
dinle sana sunuyorum
kelimeler yükü hasretimi..

Ayaklarım
günaha da sevaba da bir adım
Ayaklarım
Toprağa attığım imzam, adım, soyadım
Ayaklarım
Beni dünden yarına taşıyan
Doğrusuyla yanlışıyla içimde yaşayan
Bir insan
Ayaklarım.

Çürür gecenin rahminde
 yorgun bir  mehtabın son ışığı
cennetin  gözleri,
 karanlığa düşmeden
evvel
 yürüdüm  yürüdüm
kaldırımların sessizliğinde
ayak seslerimde aradım
içimin dehlizlerinde kaybolmuş
benliğimi,
ve sonra irkildim
gök gürültüsü ile
mevsim sonbahar aylardan ekim

 yarenlik ediyorum yağan yağmura ve
 sonra
ıslatırken çatlamış dudaklarımı
takvimlerden kovulmuş zaman
göç ederken
ben ise sensizliğe savrulurum

Gidenlerin ismi
Kalanların asaleti kalır
Ağır yaralı gözlerden süzülürken yaş lar
Hayatın değirmen taşında ögütülürken sevgiler
Beklentilerin zinciri kopar
Gönül pınarımdan bı eyvallah damlar...

büyük umutları
küçük ayakları vardı...
ve bilmiyordu henüz;
her yağmurda
saçakların biraz daha kısalacağını...

sarı ayrılıklar güz rengine çalar
sen yürekevimi sürgülersin durmadan
bir de çift kanatlı allı kuş sürüleri
diliyorum sana göçebe
aşklarla kapında

El cepte yürümeli bu sonhbarda
Islak yağmurlu sokakta
Ritimli müzik kulakta
Oturmalı bir gölün karşısında
Elde kahve hüzün kalpte
Yudumlamalı hayatı rüzgarla

Herkesin mevsimi içinde doğar
İçinde ölür karanlıklar.
Baksa umut,
Söylese zehir,
Sussa her damlada
Yeniden filiz doğar.

Meçhule giden hayat denen bu yolda
Neydim
Neydik!

Kemale erdi gönlün sarısı
Geldiğim nokta yolun yarısı
Kaldı bi yürek ağrısı
Çekilecek bu alın yazısı
Eskinin hatırası
Kaldı bana sancısı.....

bir parça bulut giyindim bulut beyazı ellerim gibi...
neden sonra, gözlerime gök mavisi deniz sağanakları yerleşti...
eleğimsağmalar gelip ev kurdular,
kirpiklerimin gölgesinde pembeleşen yüzümde...

siyah zakkum demetlerinin aman vermez gölgesinde...
kim bilir, daha kaç mevsim koşup yırtacakken ciğerlerimi...
donup kaldım gölge tanımayan güzelliklerde...
ki güzellikler güllere ait, güllere gebe...

yok!.. ne yolların çağrısı artık ne de tren sesleri …
yak!.. gözlerimde eriterek, doğacak tüm güneşleri...
bak!.. durulmuş, dağdağaların tümünden arınmış kalbim...
demirlemiş... kıyısız, sütliman denizlere....

Bi yağmurun ardından baka kaldım gidişine
Biliyorum acıyı erteleyemez insan oğlu
Gülüşünü hatırladım
Dermanı olsun diye sızıma
İçimdeki yangının kimliği
Umut ve inançla hiç kaybolmadı bende
Geçmişi hatırlayıp, yaraları konuşmanın hiç faydası yok
Sen yine de gülümse…

Dostlar
geceye bir şiir bırakın
içinde hazan olsun ama hüzün olmasın