Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

yalnızlık aşklarda demlenir çoğu kez
sen gidensin umarsız çekip çekip gönül ülkemden
yokluğunda kelimelerim lal
şiirlerim öksüz kalır

senin kentinden başlıyor aldanmışlığım
yok saydım tüm şiirlerimi
adınla beraber

yüreğinize sağlık saygıdeğer [linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]   Hocam

Hava yağmurlu.
Gök gürültülü sağanak yağışlı.
 Ara  ara  güneş  açıyor. Ara  ara  önüme  çingene  kuşları  pır  konuyor.
 Bakıyorum  ürküyor  kuşlar  pır  uçuyor.
 Ah  kuşlar  çingene  olmanıza  bir  diyeceğim  yok  ama, o ürkmeniz  yok mu!
Pır  diye  kanatlanıp  uçmanız  yok mu!
 Ah  diyorum  sadece!
 Siz  ürktüğünüzde   uçuyorsunuz.
 Kanatlarınız  var  sizin.
Gökyüzüne sarılmanız  var  kanatlarınızla.
 Ya  ben  ne  yapayım!
Ürktüğümde, korktuğumda, kanatlarım  yok ki  benim!
Bir  bilseniz  sizin  kadar  ürkeğim.
 Bir  bilseniz  sizin  kadar  korkağım.
 Siz  pır diye  kanatlanıyorsunuz.
Ürkekliğinizi göğün  yüzüne  çarpıyorsunuz.
 Sizin  kadar  ürkek  yüreğim.
 Sizin  kadar  korkak  yüreğim.
Ama  kanatlarım  yok ki  benim.
 Üstelik  çingene  de  değilim.
Hava  yağmurlu.
Gök gürültülü  sağanak  yağışlı.
 Ara  ara  güneş  açıyor.
 Bir  açıyor  bir  kapanıyor.
Çingene kuşları pır  konuyor.
 Bakıyorum ,   pır  uçuyor.
 Kanatlarınız  var  sizin.
 Gökyüzüne  sarılmanız  var  kanatlarınızla.
Oysa  sizin  kadar  ürkeğim.
Sizin kadar  korkağım.
Ya  ben  ne  yapayım!
Ürktüğümde, korktuğumda, kanatlarım  yok ki  benim.
 Üstelik  çingene  de  değilim..

‘Kendim  kendimle  konuşurum,
Kendim  kendimi dinlerim.
 Kendim   düşünürüm, 
 Kendim  yazarım.
Kendime  aittir  her şeyim.     
Dünya  kendimin!
Yanlışlar  doğrular  kendimin.   
 Kendime  aittir  her şeyim.
 Kendi  sesimle  kendim okurum.
  Kendimi  dinlerim.
Kendime  aittir  her şeyim.
Bedenim  kendimin.
İsmini  çilekeş  verdiğim  ömürüm  kendimin.
Ölüm  ruhun  beden  değiştirmesinden  başka  bir şey  değil.
Ruhum  kendimin.
Canlı  bedenim  kendimin.
Kendimden  geriye  kalan,
 Bir  Odyessus,
Bir  çilekeş,
Bir İntikam,
 Bir  tutkulu  aşk. 
  Uğruna  omurumu  tükettiğim  Onurum.
       Kendimden geriye  kalan, Kendim…
‘İnsanın  kendisinin  kendisi  olması  ne  güzel  bir şey’’

Ay ışığı vuruyorken yüreğime
Geç kaldım biliyorum...
Gidelim, gidelim buralardan
Demek için gözlerine...
   
     (Sen önde ben arkada
      Dikiz aynasında bile göz göze gelemiyoruz.)

Neden yazar insanlar
Şiirin her mısrasına gizlerler duygularını
Kimi kayıplarını yaşar
Kimi aşklarını
Koşulsuz sevda aradıkları
Ama nedenler nasıllar
Kovalar birbirini
Duygular söylenince değilde
Yazılınca mı anlam kazanır
Kelimelerde mi sihir
Yaşadıklarından mı
İnsan yaşadığını mı yazar
Yaşamak istediklerini mi
Kağıdın dili yoktur konuşamaz
Sen kalemi alır ona en büyük hayallerini
Umutlarını köşede kalmış unuttuklarını
Yazarsın durmadan
Seni anlamaz kağıt susarya
Sen kınuşamadıklarını
Sessiz çığlıklarını yazarsın
Dökersin içini kalbinde ne varsa
Yazamadıklarında var mı
Kalbinin en derininde kalan
Kağıt bana hesap sorma
Bitmeyen yorgunluğum var
Her şeye rağmen umudum var
Sana döktüm içimdeki hüznü
Sonra da buruşturup çöpe attım

Bölünmüş hayalleriniz
ve
bölünmüş şiirleriniz
ve de
yarım kalan yutkunuşlarınız varsa
Artık bir gezginsiniz demektir

Mehtaplı gecenin rüzgarı esti eteklerimden
Şimdi bi yürek sancısı vurdu derinden
Hayat gelip geçti dilinden
Ayrılığın yolu geçti elinden...

Hyphasis 
Hasis
 Kadınım!
Gece  hasis,
 Gündüzü  bilmiyorum!?
Kandil  asılı  değil  karanlıkta..
Hyphasis
 Hasis
 Kadınım!
 Hürriyet  en  kutsalımda..
 Hasis
  Hyphasis
 Kadınım!
 Hürriyet  en  kutsalımda..
 Hasis
  Hyphasis
 Kadınım!
             Gece  hasis,
        Gündüzü  bilmiyorum?!
   Kandil  asılı  değil  karanlıkta…

kapanır sahne
ve ölürüz biz...
ardımızda aşkımız
doğrularımız
ve yeminlerimiz...
yüzü yakılır vicdanımızın
çocuk ölümlerinden
inciniriz...
kötürüm edilmiş ruhlar ülkesinde
ölüm kadar sessiz
izlemekteyiz...
çığırtkan bir kartalın
asaleti yok edişini...

son/bahardır...
tek tek düşer dalından yapraklar...
bilemezsin...
sonu; yapraksız,çırılçıplak kalmaktır...

son/bahardır...
tel tel dökülür teleklerin...
bilemezsin...
sonu; kanatsız kalmak,uçamamaktır...

son/bahardır...
an be an geçer zaman...
bilemezsin...
sonu; zamanını ayıracak bir can bulamamaktır...

son/bahardır...
hüzün rengine boyanmıştır, sarıdır...
bilemezsin...
sonu;bir damla maviye hasret kalmaktır...

şairden artakalan
 şiirse
gezginden artakalan nedir
(yokluk )

Uzun uzun yazmayacağım
Ufak tefek şeyler bile bıçak gibi saplanıyor içime.
Neyse…
Nasıl  yalnız olacaksan öyle davran
Çünkü araya sevgi  girdi mi
Sevdiğini ve sevgiyi  taşıyamiyor insan
Sonra mutluluklar çıkmaza dönüşuyor
Ne diyeyim ki
Her Sevda  bi veda
Her veda bı çıkmaz sokak
Sadece yılların mevsimi olmuyor
İnsanlarında mevsimi var
Hoşgeldin yeni mevsim….

Sen...
Yokluğumun penceresinden
Bakan sevgimsin
Şiirlerime hasret satırları yazdıran
Gözlerime her an yağmur bulutu getirensin.
Hangi mevsimde kalmış mutluluğum?
Aramadığım tek mevsim güz olmuş.
Rüzgarlar ile giden umutlarım
Dönmez artık yokluğunda kaybolmuş....

Bir fener bekler yüreğin
İçindeki karanlıklara.
Açılır  rahmete ellerin
Veda eder boşluklara..
Yorgun düşende beden
Ağır ağır ölüme giden
Ne  varsa sende  diyen
Dağılır sancılar yokuşlara.
Kime boyun büktün,kimine yandın
Sabaha vicdanınla uyandın.
Dert sendin,merhem sen
Haydi dokun yaralara..