Sevdiğimiz Şiirler

Aydiba dağların gökçe güzeli
Kavlim kararına ersin seninle
Dağlardan menekşe, lale, sümbüller
Toplasın ellerim dersin seninle

Hasret yansın harda, sönsün kül olsun
Sevdalığın gelsin, bende gül olsun
Söyle türkülerin ince dil olsun
Gönlüm yarınları sarsın seninle

Dağlanırsa yürek, sevda derdiyle
Ancak iflah olur, gönül merdiyle
Gönlümüz vefanın gülce virdiyle
Bir ömür yan yana dursun seninle

Celalettin Kurt

Acaba

Dönelim
Döndürsün bizi
Kalbin akıp giden bulutlara benzeyen sesi
Yağmursuz bir yağmura açılmış kapılardan
Ve akılda kalan bir yokuştan
Ve yalnız çocuklara özgü o sonsuz sinema koltuklarından
Ve çocukluktan
Dönelim
Dönelim mi biz
Gençlikten, oralardan
Mutluluğu bir kabuk gibi saran mutsuzluklardan
Dönelim mi acıya
Acıya, büyük acıya
Ve soralım mı acaba
Ey büyük yalnızlık insansan eğer
Bir kaya
Dalgalar yalarken onu
O bakarken kaskatı kalabalıklara
Ah, kalbin bulut bulut akan sesi.

Bütünüyle bir semte benziyor Ruhi Bey
Binlerce, on binlerce kedinin hep birden kımıldadığı
Kedilerden örülmüş bir semtte
Ve soğuk bir tuvalde yerini bulamamış renkler gibi
Soğuk ve ayakta tutan çelişkileri
Bir görünümden bir başka görünüme kolayca sıçranan
Her şeyin, ama her şeyin çok dıştan farkedildiği
Eh belki de bir satır fazlalığı ya da bir satır eksikliği
Belki de genç bir şairden ödünç alınan.

Yürüyor mu, yürümeyi mi düşünüyor Ruhi Bey
Düşünmesi daha mı sonra koyuluyor yola
Nereye gidecek ama, nereye varacak sanki
Yoksa bir oyun tadı mı buluyor bunda
Oyundan atılmaktan korkmayan bir oyuncu gibi
Boşvermiş de sanki oyunun kurallarına
Üstelik son bölümde, perdenin kapanmasına
Azıcık vakit kalmış
Ya da vakit var daha. Ama ne çıkar
Gövdenin yazgıya başkaldırması mı
Ruhi Beyin
Başkaldırması mı yoksa?

Vaktinden önce anlamanın şaşkınlığı mı
Vaktinde anlamanın sevinci mi
Ya da biraz geç kalmanın
O gereksiz tedirginliği mi
Hangisi?

Ama belli ki sonundayız her şeyin
En sonunda.

Edip Cansever

Seni sevince kıpırdayan her şiiri
Kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.

Sonra gittin.
Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım.
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
Sonra gittin.
Beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
Keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım.

Evet önümüz bahardır biliyorum
Leylaklar da açacak biliyorum
İyi şeyler söylemek de gerek biliyorum
Biliyorum da
Şimdilik bağışla ...

Turgut Uyar

İNCİTME

Gölgesinde otur amma
Yaprak senden incinmesin.
Temizlen de gir mezara
Toprak senden incinmesin.

Yollar uzun, yollar ince
Yol kısalır aşk gelince
Yat kurban ol İsmail'ce
Bıçak senden incinmesin.

Burdayım de ararlarsa
Doğru söyle sorarlarsa
Tabutuna sararlarsa
Bayrak senden incinmesin.

İl göçsün göçtüğün vakit
Yol yansın geçtiğin vakit
Suyundan içtiğin vakit
Irmak senden incinmesin.

Toz konmasın sakın sana
Hakkı geçer halkın sana
Gücenmesin yakın sana
Uzak senden incinmesin.

Abdurrahim Karakoç

ÇOCUK KALBİMDEKİ KUŞ

Her kuşun bir adı var
Ve iki kanadı var
Çocuk kalbimdeki kuş
Kuş demek uçmak demek

İstiyorsan seninle
Adımı paylaşırım
Çocuk kalbimdeki kuş
Binlerce kuş taşırım

Uçmak mavi bir türkü
Kanadında gözüm var
Çocuk kalbimdeki kuş
Benim de gökyüzüm var

Yıldızımdan uzuyor
Gök ağacın dalları
Çocuk kalbimdeki kuş
Büyüle masalları

Kuşumla aramızda
Aşk ırmağı akıyor
Çocuk kalbimdeki kuş
Beyaz gül bırakıyor

Yolların bittiği gün
Anneme bir şiir sun
Çocuk kalbimdeki kuş
Benim çocukluğumsun.
 
Mustafa Ruhi Şirin

     MERAK
Özümden âleme kuşlar uçurdum
Hangisi menzile vardı bilmem ki?
Engin denizlerden kağnı geçirdim
Hangi göz izini gördü bilmem ki?

Gün erdi zevale, gam zeval oldu
Baktığım noktada başka bir hal oldu
Aklım kilitlendi, dilim lal oldu
Hangi aşk içime girdi bilmem ki?

Ezdi, toprak etti bulutlar beni
Tuttu göğe çekti umutlar beni
İçine almadı hudutlar beni
Hangi ay kaç sene sürdü bilmem ki?

Sonunda anladım son’u gerçekten
Cansızda farkettim can’ı gerçekten
Ben hâlâ bulmadım ben’i gerçekten
Hangi dost sırrıma erdi bilmem ki?

Suların başında susuzluk çektim
Aynaları kırdım, toprağa baktım
Yağmur damlasında zamanı yaktım
Hangi el yaramı sardı bilmem ki?

Ne söylesem hava, ne yazsam yalan
İlahi kaynaktır tek makbul olan
Hazreti Kur’an’ın dışında kalan
Hangi söz yerinde kaldı bilmem ki?
 
Abdurrahim Karakoç

YAŞADIKLARIMDAN ÖĞRENDİĞİM BİR ŞEY VAR

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını
Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin
Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara
Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine
Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına
İnsan balıklama dalmalı içine hayatın
Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar
Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın
Değişmemelisin hiçbir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu
Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle
Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı
Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına
Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.


ATAOL BEHRAMOĞLU

Ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..
Gülebildiğin kadar mutlusun
Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin
Sakın bitti sanma her şeyi,
Sevdiğin kadar sevileceksin....
Can Yücel

Yaşamak değil bizi bu telaş öldürecek,
Bırakın Paris’te ılık rüzgârlarla
taratmayı saçlarımızı,
sevgilimizle doyasıya sohbet bile edemedik biz.
Gözümüz saatte söyleştik hep,
koşuşur gibi seviştik, yarışır gibi çalıştık.
Hep yetişilecek bir yerler vardı,
aranacak adamlar, yapılacak işler.
Bir sonraki günün telaşı,
bir öncekinin terine bulaştı,
başkalarının hayatı bizimkini aştı.
Kör karanlıkta çalar saat sesi,
kuşluk vakti kızarmış ekmek kokusu,
veya yavuklu öpücüğü ile uyanma düşlerini,
ha babam erteledik,
20 li yaşlardan 30 lara kurduk saatin alarmını.
30 lardan 40 lara, sonra 50 lere…
Öyle yanlış kurgulanmış ki hayat,
kuşlukta uyuma imkanı sunduğunda size,
artık uyku girmez oluyor gözlerinize.
Doyasıya söyleşmek, telaşsız sevişmek
imkânına kavuştuğunuzda,
söyleşecek sevişecek kimse kalmıyor yanınızda
Özenle yarına sakladığınız
bir sarı lira gibi ömrünüz,
vakti gelip de sandıktan çıkarttığınızda,
birde bakıyorsunuz ki
tedavülden kalkmış…

 

(Can Dündar’ın “ÖDÜNÇ HAYATLAR” yazısından şiirleştiren: Erel Bleda)

VAR GİT YOLUNA KAPTAN
Kaptan al limandan demirini, bekleme beni gemine.
Ben yorgunum kaldıramam denizleri, deryaları.
Aşkın yorgunuyum, yaşamın yorgunuyum, düşüncelerimin yorgunuyum kaptan… Anlatmak istediklerim var daha benim.
Kaptan sen var git deryalarına bekleme beni. Yorgun yüreğimle geçmem gereken fırtınalarım, ıslanmam gereken yağmurlarım var…
Beni bekleyen düşüncelerim var kaptan. Olgunlaşmamış fikirlerim, yarım kalmış hayatım var benim.
Kaptan demir al, bekleme beni.
Seyretmem gereken yıldızlar, çekmem gereken hasretler var.
Kavrulması gereken ateş üstünde bir kalbim var benim.
Yangınlar içinde dinlemem gereken şarkılarım, türkülerim, şiirlerim var.
Henüz dalıp içinde kalmam gereken bir hüzün bulutum var benim.
Sen var git deryalarına açıl kaptan, gelemem ben.
Benim de demir alıp açılmam gereken hüzün ve keder denizlerim var.
Gezmem gereken başı dumanlı dağlarım, yıkanmam gereken çağıl çağıl ırmaklarım var. Duymam gereken sevgili kokusu, ısrarla umut ettiklerim var.
Hasret yangını içinde sevmem gereken kavuşma ihtimalim var benim.
Yanlış anlamadın kaptan, sevmem gereken kavuşma ihtimalim var.
Kavuşmayı beklerken, kavuşmaktan daha çok kavuşma ihtimalini sevmişim ben.
Var git yoluna kaptan, var git, açıl denizlerine.
Benim açılmam gereken dev dalgaları olan bir hayatım var.
Daha esintisine dayanacağım yıldız, karayel, keşişleme rüzgârlarım var.
Dolunay gecelerinde yürümem gereken yollara, yorgunluğumu tohum serpen bir çiftçi edasıyla serpmelerim var.
Seher vakitlerinde el açıp, Allah’a dualarım var benim.
(Mirza Tazegül/ sessizliğimle dans kitabından)

Hüzün, bir hazin kelime,
Ayrılık gibi, hicran gibi;
Ama mutluluk gibi de...

Bazen bir gözde görürüz onu,
Bazen bir yüzde..

Bazen bulutlarla gelir,
Bazen lodoslarla..

Hüzün ki; En ziyade yakışandır bize...

İskender PALA

küçükken nasıldı diye sordu anneme
"küçükken yaramazdı"
dedi annem
tebessüm etti
doğru mu dedi gözlerime bakarak
doğru dedim
ve aynen
tekrarladım annemin sözlerini
"küçükken yaram azdı"

Gönül kalasıyım, sevda burcuyum
Güle sevdalıyım, güller içinde
Muradım nazende, güller dermektir
Kanayan avuçlar, eller içinde

Aşk yoksa dünyada, yazmaz ki kalem
Aşk yoksa aydınlık, olmaz ki âlem
Aşk yoksa yürekler, duymaz ki elem
Aşkı arıyorum, yollar içinde

Dağlar benle yürür, ay koşar benle
Ay şafakta deli, tay koşar benle
Çalarım ıslıklar, nay coşar benle
Taşarım kendimden, seller içinde

Yoldaşıyım aşkın, yareniyim ben
Bir gül sevdasının, ereniyim ben
Ünvansız kavganın, töreniyim ben
Kalsam da yaralı, allar içinde

Umudum kar beyaz, dağlarda kaldı
Ufkumu umarsız, hayınlar çaldı
Gözüm esrik esrik, uzağa daldı
Gitti umutlarım, sallar içinde

Dağı getir, salı getir yüreğim
Has sevdamla ben bu yurda gereğim
Muştu muştu gelsin, gayrı ereğim
Çalınsın türküsü, teller içinde

Yine dağ başını alsın dumanlar
Dirilsin, canlansın kalpte gümanlar
Verilmesin artık, zulme amanlar
Dualar birleşsin, kollar içinde

C.K

İnsanım;
Yorulurum bazen.
Umudumu kaybederim.
Kırılırım.
İncinirim.
İsyan eder, öfkelenirim.
Tam o anda...
Gözlerine takılır gözlerim.
Ruhumun kıyısına vurur sözlerin.
Asude bir denize döner...
Sakinleşirim.
__ Birhan Eroğlu __