Unutamadığınız Öğrencileriniz

servisim gelinceye kadar bekleyen el sallayan öğrencilerim vardı...

her öğle yemeğinden önce bıkmadan usanmadan  "Seni Seviyorum" diyen öğrencim vardı...

üzgün olduğumda beni mutlu etmek için toka alan öğrencim vardı...

onlar için üzüldüğümde, beni teselli eden öğrencilerim vardı...

öğretmenim gitme(ne'çe) diyen öğrencilerim vardı...

beni arayan öğrencilerim çok şükür ki hala var...

öğretmenliğin ilk yıllarındaki öğrenciler unutulmuyor tamam ama ben bütün öğrencilerimi unutamıyorum.onlar çünkü benim öğrencilerim,onları ben eğittim hemde sevgiyle...inşallah çok güzel yerlere gelirler.

öğretmenler gününde çiçek bulamadığı için  evdeki vazoyu getiren öğrencimi hiç unutmuyorum.

1. sınıf okuyan öğrencimin beni dolandırmasını hiç unutamıyorum. öğrenci her gün okula kalemsiz geliyor ben de ona fakir diye kalem veriyordum. annesini gördüğümde şu ççocuğa bir kalemm alın dedim. meğer annesi çocuğa kalem veriyormuş, üçkağıtçı okula gelince kaemi satıp benden yenisini alıyormuş. okumaya geçemedi sınıfta kalmıştı.

ben de 6 yaşında olduğu halde 1. sınıfa aldığım tek öğrencinin 12 yaşındaki kız öğrencimi  bile geçip sınıf sınıf birincisi olduğunu unutamıyorum herkes  bana benzetiyodu kızınız mı diye çok özledim

Birinci sınıfta bir öğrencim vardı hep karnının ağrıdığını söylerdi karnını tuttuğumda geçiyormuş ben de elimi karnına koyardım annesine Senin elin güzel değil öğretmenim karnıma eline koyduğunda karnımın ağrısı hemen geçiyor diyomuş annesi anlatmıştı çok duygulanmıştım

2 yıl önce ders arasında arkadaşla tayin istediğim okullar hakkında konuşmamıza kulak misafiri olup, okuldan sonra servis beklerken gelip ağlayarak "öğretmenim, Allah'ını seviyorsan bizi bırakıp gitmeee" diyen cansel'i unutamıyorum. yavrumun dileği ne kadar gönüldenmiş ki aynı köyde 4. yılım...

     Hiç unutamam.
     Çok güzel bir kızım vardı. Bir tanemdi. İlk kez bir okuturken denk gelmişti. Okuma-yazmayı bildiği halde ne ailesi ne de kendi söylememişti. Çok başarılıydı. Ben diğerlerine bir şeyler öğretmek için boğuşurken o yerinden kımıldamaz, sessizce test çözerdi. Sporda da çok iyiydi. Büyüdükçe kendiyle birlikte başarıları da arttı. Bulunduğumuz ilçede sürekli birincilik alır, ilde de ilkleri zorlardı. Sporda da ülke çapında dereceleri vardı.
     Ama her şeyden önemlisi bir inci tanesiydi. Güzel ahlakı, tatlılığı, hanımefendiliği ile hiçbir arkadaşını kırmaz, horgörmez, herkese kendini sevdirirdi.
    Yani her öğretmenin sahip olmaktan gurur duyacağı, mükemmel bir çocuktu. Çok öğrencim oldu ama onun gibisi bir kez karşıma çıktı.
    Yolun açık olsun altın kızım, Allah yar ve yardımcın olsun. Seni çok seviyorum.

hiçbirini unutmadım ki hepsi hep benimleler, ters giden bir şey var galiba biliyorum ki hepsi beni unuttular

Nasıl unutulur ki...
Onlar benim kuzularımdı.
Bu gün eski ev sahibim
- iki çocuk da kaldın mı? dedi.
-Benim ÇOOKKKK çocuğum var,Allah ömürlerini uzun etsin dedim.
Kimi evli barklı
kimi üniversite öğrencisi,
kimi lisede,orta okulda

Benim ilk öğrencilerim 3.sınıfta almıştım onları şimdi liseye geçti hergün beni arıyor ve sizi çok özledik diyorlar sizin yeriniz çok farklı diyorlar benimde gözüm hep onları arıyor bende onları özledim ;(

Ne güzel başlık olmuş.
meslekte 15. yıl, öyle çok ki unutamadığımız öğrenci..
Hepsi sanki insana bir şey katıyor, sanki puzzle gibi.

Benim de Elif'im vardı, sarı saçlı, yeşil gözlü, temiz, düzenli, tatlı dilli, çalışkan.
Bir de yaramazım vardı Fırat
Gökhan'ım vardı, tombik ağızlı, sürmeli gözlü, uysal, okul çıkışında bile lojmanın etrafından ayrılmazdı. Ne kadar güzel yazardı. Ne zekiydi. Sonrasında msn'de görüştük, kocaman adam olmuş. Okumamış. Garson olmuş. Çok üzüldüm. Sonra face çıktığında eşimle görüşmeye başlamışlar. Gökhan ve başka bir sürü öğrenci.
Face'de baktık çoğu pkk ile ilgili şeyler paylaşmaya "TC" demeye başlamış, artık onlarla farklı kişiler olmuşuz...
Ortaokul Türkçe derslerine girdiğim bir kaç öğrencimle hala görüşüyorum, hele birisi sınıf öğretmenliği okurken dağa çıkmış, aftan yararlanıp gelmiş, özel okulda çalışıyor. Anne olmuş artık.
Muş'a giderken ağlamıştım, gelirken ağlamıştım, şimdi yine ağlıyorum...Orda hala bir öğretmen lojmanın önünde, dizinin dibinde köyün köpekleri uyurken sessizce dağları izleyip göz yaşı döküyor...
Hala hepsiyle sınıfların içinde didinmekteyiz, hepsi birbirinden bir parça, hepsi bizden bir parça...hepsi hayattan bir manzara.

Yalnızca 2.sınıfa kadar okutabildiğim güzel kızım AYPERİ'M.
Aramızdaki başka bir şeydi.Bu yıl liseye başladı.Ayperi'yi unutamıyorum onu çok seviyorum...

Uzak bir dağ köyünde bıraktığım kır çiçeklerimi çok özlüyorum...hem de hergün...