Herkese merhaba.. Benim istediğim biraz dertleşmek biraz fikir almak.. sınıfım 50 kişi.. bugün "d" sesini verdim.. yaptığım dikte çalışmalarında 20-21 kişi ufak hataların dışında istediğim gibi yazıyolar..( kaldı ki bunların çoğu ya göstermediğim harfi bilip okuyorlar ya da ben söyledğimde sesi sorun yaşamadan okumaya devam ediyorlar..) bir 10 kişi beni fazlasıyla korkutarak geriden takip ediyolar( bunların içinde biri iştme engelli olup konuşamayan biri de el kol kasları ve konuşma yetisi gelişmemiş bir öğrencim var.. bunlar için ayrıca ne yapacağımı hala daha kestiremedim..gerçi işitme engelli olan öğrencim diğerine göre çok daha iyi yazıyo.. diğeri hala karalama çalışmalarında..)geriye kalan 17-18 kişi ortalama durumda devam ediyorlar...
Bayramdan sonra benim çocuklara bir haller oldu.. inanılmaz gürültü yapıyolar ve ben derslerimin çok verimli geçmediğini düşünüyorum.. her yolu denedim.. oyunlar oynattım.. güzel davranışlarda bulunanları kartonlardan haırladığım yıldızlara boğdum
sınıfın en yaramazlarını bile bir anlık sessiz bulduğumda hemen tahtaya kaldırıp yapabileceği bir kelime yazdırıp ödüllendirdim.. sırf bu duyguyu tadıp daha çok davranışlarına dikkat etsinler diye..
hani başından beri bunları yapıyordum sınıfımda ama özellikle bu aralar davranış bozukluğu( sınıf kurallarını bilip uymayanlar) gösterenler üzerinde daha fazla duruyorum.. her gün eve gelip ben nerede yanlış yapıyorum diye yeni çözüm yolları arıyorum.. en son sınıftaki görselleri arttırıp işte hem yıldızı kapanları hemde olumlu davranışlar sergileyenlerin bu görsellerin yanında fotoğraflarını çektim.. ödül olarak vericem bu resimleri çocukalra ya da sınıfa asarım bilemiyorum.. bu arada bende agresifleştim tabiii..
tahammülüm kalmadı sanki.. kalmayınca da artık en ufak bir ses dahi sanki benim çıldırmama yeter oldu..
bugün veli toplantısı yaptım.. uzun zamandan beri ilk defa bugün biraz rahattım.. çocuklar çok mu sessizlerdi tabii ki hayır..
ama ben kendimi telkin ede ede duymamaya çalışarak bir günü bitirdim..
Bu sorunumun dışında.. sınıfımın kalabalıklığı ve geriden gelenleri arada kaybetmem korkusuyla seviye grubu oluşturma yoluna gittim.. ilk birkaç gün bunu niye daha önce yapmadım dedim kendi kendime.. çünkü bu çocuklara çok ulaşamadığımı düşünüyordum.. ve artık hepsi gözümün önündeydi hepsini masamın karşısındaki sıraya oturttum tabii..birkaçında artık biraz daha ilerleme var.. en azından gözlerimin sürekli üstlerinde olduğunu farkederek kaytarma şanslarını ellerinden aldım.. ( çocuklara seviye farkına göre dizilişlerini hissettirmemeye de özen gösterdim. sanırım başarılı da oldum.. "başarısızım" diye düşünmeleri en korktuğum şey)
Bu ara hece çalışmalarına ağırlık verdim.. iyi mi yapıyorum kötü mü emin değilim.. ama bu son bikaç haftadır mutsuzluk ve umutsuzluk peşimde kuyruk gibi dolaşıyor benimle.. sanki istediğim gibi verimli olamıyorum.. sanki vakit yetmiyor.. sanki etkinliklerde belli bi sıraya gitmediğim için ben de bunaldım.....
sankii sankii sankiii..
ama hala umudum var... sadece şu tahammül sınırımı biraz daha esnetmeliyim.. Biliyorum yalnız değilim.. vardır benim gibi olan arkadaşlar ama yine de sanki yalnızmışım gibi geliyor.. off.. off.. çöktüm resmen..
