Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

susamıştım nehirlerin bolluğunda...
samimiyetsizlkten birkaç sayıyla soyutlanmıştım...
zamansız doğan bir oyunla kör oldum...
ufuksuz ufka varıyordu sevgim...
oysa sevmek; varmak değil ki...
çoğulcu bir eylemdi tıpkı kavuşmak gibi...
ne zaman unuttum;
mutluluğun gizli/saklı olduğunu?..
unutmuştum;
insansak insanız!..
o kadar(cık) olduğumuzu...
ister affet, ister affetme dünya,
suçsuzluğumdan bil suçumu...
aklım bir şey bulup ona bağlanmakta hep...
ve çoktan saptı köprüden önceki son çıkıştan...
bildiğim güzellikleri birbirine ekleyip de,
berkittiğimi doğru belledim belki evet...
ama yine de terk etmedim aklımın ruhunu...
aşkı bile aklımın ruhunda tuttum,
bildim aşkın elele girip
ayrı ayrı çıktığımız berrak bir su olduğunu...
çünkü ne zaman ki aklımı aşka emanet etsem,
o dibindeki taşların aksini sevdiğim su
bataklığa dönecekti bildim...
eğer bir tohumun filiz vermesi gerçekse...
esas efsunkâr olan
bir filizden ormana dönüşmekse...
benim doğrum;
aklımın ruhudur o zaman...
kuzeyden güneye uzanan
bir sebahattin...
bir ismet...
bir murathan...
bir nazım ise bu yolun rehberi...
ben hayatı istediğim gibi yaşamışımdır...
dünyaya baktım gösterdikleri yerlerden
-ama istediğim gibi baktım-
gösterdikleri yerlerden...
ona buna kızsam ne çıkar?..
ben istediğim gibi fark ettim ya hayatı
bu bana yeter...
sıyrıldım königsbergin 7 köprülü çıkmazından,
çektim bulutları içime tek nefeste...
uzandım dağların korkunç yamaçlarına...
salındım nazikçe kuduz lavların içinde...
susadıysam içtim evet
okyanusların tuzlu suyunu da...
ben bu dünyaya ''kendim''olmaya geldim...
bana biçtiği rol hayatın;
ne sınırların ne de sınırsızlığın kibridir...
alestayım dedemin doğru bildiğine bugün...
çünkü ben -üstünlük bilmektedir-
kendimi bilenim...
çünkü ben
varolamanın sırrı kimsenin aklına gelmezken,
bu dünyaya arkamı dönme cüretini gösterdim...
tüm uktelerim
ibni haldun’un yüzüme tuttuğu aynadan
dirimlenir bugün...
bilirim en azından her iki yanımı...
bir yanım yaprak döker
hasan hüseyin gibi...
öte yanım
mezarlardan yükselen bahar gibidir
sezai gibi...
ben buraya geldimse yabancı bir diyardan,
öğrendim buranın suyunu içmesini de
toprağını koklamasını da...
ben bu soluk mavi noktanın sürgün çocuğu
geçiyorum bu dünyadan;
kendimce...kendimle...

türküler söyledim zamana dair
içli içli inledim duyar mısın dost
avuna avuna geçti bi fafir
hatrına gelipte anar mısın dost

eriye eriye tükendim zahir
beni de vardan sayar mısın dost 
evvelim yok oldu yok oldu ahir
lütfedip beni duyar mısın dost

Pencerede bir çift göz
Uzaklara bakardı
Kar taneleri düşerdi avuçlarına
Saçlarına ak düşercesine.
Özleneni beklerdi oysa
Gelmezdi,
Üşürdü kar taneleri bile.
Hüzünlü yaşlar akardı,
Pencerenin pembe boyalı pervazına.
Şafak sökerken
Dumanlar yükselirdi o şehirden
Geceler boyu bir duvardan ötekine
Savrulur beklemeler.
Bekleme, ey yangın yürek!
Bekleme özleneni.
Düşleri, dumanlı şehrin üstünde
Yağmur misali.
Gözler ha kapandı ha kapanacak.
Umutları harabe şehrin altında mı kaldı?
Özlem çığ oldu
Yüreklere,
Sel oldu gözlere aktı.
Ha kapandı ha kapanacak,
Uzat elini geliyor işte
Atla kanatlarına o beyaz tüylü kuşun
Yitip giden düşlerin ardı sıra
Beklemiyor hayat.

ben ona dedim
seneler kıyılarımıza vuracak
artık unutmak kokuyor tüm vahaları aşkın..’

Pencerede bir çift göz
Uzaklara bakardı
Kar taneleri düşerdi avuçlarına
Saçlarına ak düşercesine.
Özleneni beklerdi oysa
Gelmezdi,
Üşürdü kar taneleri bile.
Hüzünlü yaşlar akardı,
Pencerenin pembe boyalı pervazına.
Şafak sökerken
Dumanlar yükselirdi o şehirden
Geceler boyu bir duvardan ötekine
Savrulur beklemeler.
Bekleme, ey yangın yürek!
Bekleme özleneni.
Düşleri, dumanlı şehrin üstünde
Yağmur misali.
Gözler ha kapandı ha kapanacak.
Umutları harabe şehrin altında mı kaldı?
Özlem çığ oldu
Yüreklere,
Sel oldu gözlere aktı.
Ha kapandı ha kapanacak,
Uzat elini geliyor işte
Atla kanatlarına o beyaz tüylü kuşun
Yitip giden düşlerin ardı sıra
Beklemiyor hayat.

Böyle şiir olmaz.. Böyle şiir yazılmaz.. Kelime kelime insanın kalbi lime lime edilmez..

Yüreğinize sağlık.. Bu şiir, benimkiler söz dizisi...

dürüstlükten dem vura vura yağıyor zaman
geçmez dediğimiz her ne varsa adıyla
getir götür işinde yel mislince usta
rabbim kalbime nakşettiğin kelimem ağrımada.."

ne "var" gibiyim...
ne "yok" gibiyim...
hem "hep" gibiyim...
hem "hiç" gibiyim...

Yeniden mi baslasam siire,
Yuregimi islesem ince ince,
Kalemimle.
Anlatsam anlatsam...
Hafifler mi icimde tasidiklarim?
Yazmakla biter mi,
Gider mi benden unutamadiklarim?
...

Yeniden mi baslasam siire,
Yuregimi islesem ince ince,
Kalemimle.
Anlatsam anlatsam...
Hafifler mi icimde tasidiklarim?
Yazmakla biter mi,
Gider mi benden unutamadiklarim?
...

Bir yerinden başlamalı, şiir şifadır insana..

Böyle şiir olmaz.. Böyle şiir yazılmaz.. Kelime kelime insanın kalbi lime lime edilmez..

Yüreğinize sağlık.. Bu şiir, benimkiler söz dizisi...

Nice umutlu bekleyişleri, umutların yerle bir olduğunu gören gözlerin söze dönüşmesi bizimkisi.

Yeniden mi baslasam siire,
Yuregimi islesem ince ince,
Kalemimle.
Anlatsam anlatsam...
Hafifler mi icimde tasidiklarim?
Yazmakla biter mi,
Gider mi benden unutamadiklarim?
...

yazmak gerek...
kâh gülüşümüzün başladığı kıvrımdan...
kâh kirpiğimizden süzülen gözyaşından...
kalemimizden "can damlatarak" dizelere...
en çok da "umut"u kafiye ederek...
yazmak gerek...

Unutma
Kırdığın dalın
Kopardığın çiçeğin bin hatırı var

Eğer ki kalırsa geriye
Gözlerde ışıltı
İçinde biriciğin
Saksıda gelinciğin
Hepsi yadigar
Hepsinin hatırı var...

susamıştım nehirlerin bolluğunda...
samimiyetsizlkten birkaç sayıyla soyutlanmıştım...
zamansız doğan bir oyunla kör oldum...
ufuksuz ufka varıyordu sevgim...
oysa sevmek; varmak değil ki...
çoğulcu bir eylemdi tıpkı kavuşmak gibi...
ne zaman unuttum;
mutluluğun gizli/saklı olduğunu?..
unutmuştum;
insansak insanız!..
o kadar(cık) olduğumuzu...
ister affet, ister affetme dünya,
suçsuzluğumdan bil suçumu...
aklım bir şey bulup ona bağlanmakta hep...
ve çoktan saptı köprüden önceki son çıkıştan...
bildiğim güzellikleri birbirine ekleyip de,
berkittiğimi doğru belledim belki evet...
ama yine de terk etmedim aklımın ruhunu...
aşkı bile aklımın ruhunda tuttum,
bildim aşkın elele girip
ayrı ayrı çıktığımız berrak bir su olduğunu...
çünkü ne zaman ki aklımı aşka emanet etsem,
o dibindeki taşların aksini sevdiğim su
bataklığa dönecekti bildim...
eğer bir tohumun filiz vermesi gerçekse...
esas efsunkâr olan
bir filizden ormana dönüşmekse...
benim doğrum;
aklımın ruhudur o zaman...
kuzeyden güneye uzanan
bir sebahattin...
bir ismet...
bir murathan...
bir nazım ise bu yolun rehberi...
ben hayatı istediğim gibi yaşamışımdır...
dünyaya baktım gösterdikleri yerlerden
-ama istediğim gibi baktım-
gösterdikleri yerlerden...
ona buna kızsam ne çıkar?..
ben istediğim gibi fark ettim ya hayatı
bu bana yeter...
sıyrıldım königsbergin 7 köprülü çıkmazından,
çektim bulutları içime tek nefeste...
uzandım dağların korkunç yamaçlarına...
salındım nazikçe kuduz lavların içinde...
susadıysam içtim evet
okyanusların tuzlu suyunu da...
ben bu dünyaya ''kendim''olmaya geldim...
bana biçtiği rol hayatın;
ne sınırların ne de sınırsızlığın kibridir...
alestayım dedemin doğru bildiğine bugün...
çünkü ben -üstünlük bilmektedir-
kendimi bilenim...
çünkü ben
varolamanın sırrı kimsenin aklına gelmezken,
bu dünyaya arkamı dönme cüretini gösterdim...
tüm uktelerim
ibni haldun’un yüzüme tuttuğu aynadan
dirimlenir bugün...
bilirim en azından her iki yanımı...
bir yanım yaprak döker
hasan hüseyin gibi...
öte yanım
mezarlardan yükselen bahar gibidir
sezai gibi...
ben buraya geldimse yabancı bir diyardan,
öğrendim buranın suyunu içmesini de
toprağını koklamasını da...
ben bu soluk mavi noktanın sürgün çocuğu
geçiyorum bu dünyadan;
kendimce...kendimle...

Kelebek ne uzun bir şiir dedi kaplumbağa da sorun değil bölüm bölüm okurum dedi 

( kelebek kaplumbağa diyaloğunda kaplumbağa benim  )

KAÇ KERE
Kaç kere doğar insan?
Ve kaç kez ölür? Hayatta..!
Nefes almak yaşamak mı?
Kaç hasta beklediniz?
Kaç kere sınandınız evlatla?
Kaç kez gizli ağladınız?
Kaç kez mutlu olunca
mutlandınız?
Abla kaybettiniz mi hiç?
Baba?
Kaç ayrılık saydınız ömürde?
Kaç kavuşma beklediniz?
Kaç bahar açtı gönlünüzde ?
İçinde ” bahar” sözü var diye kaç güze sarıldınız?
Kaç yaz geçti kışınızın üstünden?Hayat işte!
Edebiyatı kolay,
Matematiği zor sınav….

E.SELKİ

KAÇ KERE
Kaç kere doğar insan?
Ve kaç kez ölür? Hayatta..!
Nefes almak yaşamak mı?
Kaç hasta beklediniz?
Kaç kere sınandınız evlatla?
Kaç kez gizli ağladınız?
Kaç kez mutlu olunca
mutlandınız?
Abla kaybettiniz mi hiç?
Baba?
Kaç ayrılık saydınız ömürde?
Kaç kavuşma beklediniz?
Kaç bahar açtı gönlünüzde ?
İçinde ” bahar” sözü var diye kaç güze sarıldınız?
Kaç yaz geçti kışınızın üstünden?Hayat işte!
Edebiyatı kolay,
Matematiği zor sınav….

E.SELKİ

Çok güzel 👏