Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Özgürlük sanırdım evvelden maviyi,
Beyaz güvercin ve zeytini.
Mavi denizden mavi gökyüzüne
Ruhlarımız koşarmış özgürlüğe,
Güvercinler yaralı, kırmızı
Zeytin bahçeleri ateş hattı.
Gözlerine bak  çocuklarımın
Akan gözyaşında görmelisin kendini,
Onlar artık hep aynı yaşta
Yaşlanmayacak, ak saçlı olamayacaklar mesela
Kırışmayacak elleri, yüzleri.

Hane sevgiyle dolsa
Yüzler gülse ne olur
Sarılsak hep kardeşçe
Sevsek, saysak ne olur

Yardım etsek komşuya
Zor durumda kalana
Elini tutsak düşkünün
Yardım etsek ne olur

Komşumuz hasta olsa
Ziyarete gitmeli
Yaşlı amca, teyzeye
Çorba versek ne olur

İnsan, hayvan, bitkiler
Hepsi dünyaya ait
Dünya tek senin değil
Paylaşırsan ne olur.

Umut!..Ne öfke dolu bir kelime şimdilerde...
Aldanışa yakın, tükenmişlige paravan..
Çaresizliğin sahte kalemi, urkeklik sancısının yalın tesellisi... Masmavi bir ukte...

hoşgeldiniz, dostun dostu...edebiyat, acı ve umutla daha yetkin

merhaba...

düşümde,
karlar düşüyordu düş'üme...
bahar yakın -diyordu-
bu son d/üşüme!..

hoşgeldiniz, dostun dostu...edebiyat, acı ve umutla daha yetkin

Hoş buldum... Acı ve umut olmadan neyin anlamı tam ki...

"o an" orada olmak istemedim ki ben.."o an" orada yok olmaktı tek dileğim...

gözlerine değmeden yanından usulca geçtim....

farkedilmedim..

bir düş gibi

düşüş gibi

gerçekliğini ayırt edemedim.....

ki

ben sana hiçbir zaman gerçeğim de demedim..

Kelimeleri dokunaklı kullananan güzel kadınlar vardır, kelimelere ilmik attıkça güzelleşen kadınlar...yazık ki,kimsenin bilmediği bir sisin içinde kaybolan kadınlar...
Güzel kadınlar,
ey denize bakan güzel kadınlar;
siz denizden de güzelsiniz...

Hoş buldum... Acı ve umut olmadan neyin anlamı tam ki...

”ne sıkıcıdır mutluluk şarkıları” bu çağda romantizmin dünya görüşüne düşmeden edemiyor insan...

düşümde,
karlar düşüyordu düş'üme...
bahar yakın -diyordu-
bu son d/üşüme!..

tüm düşler bahar mevsimi gibidir... oysa gerçekte üşür.. ki, Kardelen misali muştusu, sevinç çığlıklarıdır...

Huzur ve hüzün arasında sıkışan bir gecede karanlığa lal olmuş tüm hecelerimle,yokluklara iptila kırgın gönlüme nasıl anlatayım sen(siz)ligimi?

hani aylardır görmemişsindir...
ama bilirsin ki;
köşeyi dönünce "deniz" görünecektir...
rengini duyar,kokusunu görürsün...
işte tam da böyle bir şey sevmek;
aynı toprağın üstünde/
aynı göğün altında oldukça...
o köşe bir gün elbet dönülecek...
o deniz "aşk d/olup" önümüze serilecek...

Hani denize vurursun kendini kavuştum sanarak... Maviye bularsın her bir zerreni...Bedel sayarsın elde ettiğini sandığın huzur huzmelerini... Sabahı beklersin şafağa vardığını en derinden hissetmek istercesine... Gökyüzü benim diye haykırmaya uyanırsın güneşten önce... Son bir köşe başı bulursun karşında.. Son.. Dönsem orada işte dersin..uzatsan elini dokunmak an meselesi... Fakat!!! Ellerinin terine inat buz keser yeryüzü.. Soğuk...sessiz...bulanık....b elirsiz... Tek başına kalmak yoktu sanmistin değil mi? Bitmişti asırların dehşetli kıyameti... Titrek aleviyle zihninde raks eden bir mum bulmuştun oysa ki el yordamıyla o zulmet gecende.. Yokluk ve yoksunluk olmaya meyletti değil mi? Zile basıp kaçan o muydu sahi? Dön artık o köşeyi.. Uzat elini hiç olmamışliga.. Yolcu et aslında sana hiç gelmeyeni.. Masal koy adını sonu mutlu bitmeyecek olsa da.. Bir varmış bir yokmuş gibi.. Hep az sonra gidecekmiş gibi... Azdan biraz çok, çoktan epey eksik gibi.. Ve artık... Yüzleş kendinle.. Kanayacagini bile bile sen kaşıdin o yarayı.. Bir gidişe daha şahit olmayı kutla bu gece de.. Sonu belli hikayelere figüran olmaya değer miydi diye...  Her defasında tutunup çıkarım sandığın o siyahfam ipi kaldır savur yere ... Hep ona aldandın sımsıkı tutmaktan kanasa bile ellerin.. Birak artık umutların peşini.. Yok birbirinden farkı gidenlerin...

Bı çağ yangınında ölü aşklar varken
Uçuş serbest
Yerle gök
Varla yok arasında

Bir kelimeye meftundur yaralı kuşlar
Bir merhamet kadar ince
Dua kadar büyük
Dolan gözler kadar duygulu.
Anne yüreği kadar büyük...