Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Yeniden mi baslasam siire,
Yuregimi islesem ince ince,
Kalemimle.
Anlatsam anlatsam...
Hafifler mi icimde tasidiklarim?
Yazmakla biter mi,
Gider mi benden unutamadiklarim?
...

Bu siiri kendime o  kadar yakin buldum ki.Yüreginize saglik arkadasim.

Nice umutlu bekleyişleri, umutların yerle bir olduğunu gören gözlerin söze dönüşmesi bizimkisi.

Anladım. Damdan düşmüşsünüz.

Düştüm, oradan biliyorum.

Kelebek ne uzun bir şiir dedi kaplumbağa da sorun değil bölüm bölüm okurum dedi 

( kelebek kaplumbağa diyaloğunda kaplumbağa benim  )

biliyor musunuz öğretmenim; kelebekler kaplumbağaların gözyaşlarını içerler...
siz yavaş yavaş okurken,
kelebeğinize de gözyaşlarınızı emanet edersiniz...

biliyor musunuz öğretmenim; kelebekler kaplumbağaların gözyaşlarını içerler...
siz yavaş yavaş okurken,
kelebeğinize de gözyaşlarınızı emanet edersiniz...

 

Anladım. Damdan düşmüşsünüz.

Düştüm, oradan biliyorum.

şiire sarılan hangi el,dil damdan düşmemiştir ki

bir gün kar yağarsa gülün üstüne
açmayı unutur gül değişir mi
kapıyı çalarsa veda saati
sevdayı konuşan dil değişir mi
 
kaybolur giderse sevda kuşlarım
boşlukta donarsa hep bakışlarım
çıkmaza girdiyse cümle işlerim
sevdayı anlatan hal değişir mi

SARI PAPATYALAR
Ucu yanık mektuplar gibi
Yanıktır sevdanın köşesi
Yanığının izdüşümünde sen.
Acısını avuçlarımda hapsettiğim
Kalbim kilitli.
Saçı sakalına karışmış
Hükümlü düşleri,
İstesem de azat edemem.
Hangi dağın ardındadır
Sinemde yanan ateş?
Kim dokunur yüreklere?
Göz ucuna dokunmadadır
Avuçlarımdaki acı.
Görmez bizi bizden başkası,
Aynalar görmez.
Saçlarında sarı papatyalar
Ve avuç dolusu kırık düşleri.
Bağıra bağıra ağlayasım var,
Korkuyorum velakin,
Görür de kınar diye başkaları.
Saçı sakalına karışmış hayatın
Ellerinde sarı papatyalar,
Avuçlarında hüzün.
Ucu yanık mektuplar yaz
Göz ucuma dokun.

Daha ne kadar kalabilirim gülüşünde? dedi...
"yaralar kendini sarana kadar.. huzuru yanında bulana kadar.. konuşarak herkes anlaşıyor.. konuşmadan anlayacak kadar.."dedim...
Bekledim.. Geldim sandı gel(e)medi. Şimdi gittiğini sanıyor....

Hangi kalıba sığdık/sığamadık
Yanık kokan geçmişin artığına mı?
Anlaşılma ihtiyacından doğan dibi yanan sevgiye mi?
Veya
Enkaz altında kalan  yaşam izine mi?
İki heceyi bağlayan kelimelere mi ?
Kayıp yalnızlığın kırık dökük diline mi ?

Daha ne kadar kalabilirim gülüşünde? dedi...
"yaralar kendini sarana kadar.. huzuru yanında bulana kadar.. konuşarak herkes anlaşıyor.. konuşmadan anlayacak kadar.."dedim...
Bekledim.. Geldim sandı gel(e)medi. Şimdi gittiğini sanıyor....

kalan; terkedendir bazen...
ve bazen -asıl- kalandır giden...

Daha ne kadar kalabilirim gülüşünde? dedi...
"yaralar kendini sarana kadar.. huzuru yanında bulana kadar.. konuşarak herkes anlaşıyor.. konuşmadan anlayacak kadar.."dedim...
Bekledim.. Geldim sandı gel(e)medi. Şimdi gittiğini sanıyor....

Size ve Yüreğinize selam olsun öğretmenim

Yaşamak soğuk sular dökünüp
Fırlamaktır kara sıfatlar yüklenen sokaklara
Dolanır ilmek ilmek boynuma
Adım başı meşruluğunu yitirmiş sözler
Karşılar benliğimi
Ürkütür içten içe ,bir zebani çığlığında
hazırlıklı değilim daha yağmura
kapanmaz açtığı yaralar çocuklarda
işte o an acı duymak ruhun fiyakasıdır be usta.

Ne çok imrendim sana                                 Ístedigin an agliyabiliyorsun                             Mesela yagan yagmura                              Cocuklarin gulusune                                       
Dogan gunese                                                       Cok usandim aglamana                                       Azla yetinmeyip                                                     Cogu bulamamanin acisina             
 Yanimdayken yasamin karmasikligini dusunup aglamana                                                             Agla sevgili  ama basit olana                                Her insan kaybeder bir gun                         Bazende aradigini bulamaz insan                 Benim ve bircogumuz gibi                                   Agla sevgili ama basit olana       

Bir ayağı hep eşikte..
İçeri giresi de var,
Bir tek adımla dışarda kalası da...
Masal olup mutlu sona eresi de,
Kabus olup çökesi de...
Yakınıma uzak, uzağıma yakın olası da...
Bir ayağı hep eşikte...
Çekip alası da var,
İtip kaçası da..
Gülesi de,
Hıçkıra hıçkıra ağlayası da...
Dönesi de gidesi de..
Bir ayağı hep eşikte..
Köprüleri yıkasi da var
Duvarlar öresi de..
Bir ayağı hep eşikte...
......
Kendini benden/bizden ayrı tutuşu
Araf misali kararsız duruşu
Söylenecek çok şey varken derin susuşu..
Bir ayağı hep eşikte...

okudukça, yazan öpülesi ellerden dökülenleri
tövbemi bozasım var.
kırdığım kalemi elime alıp,
mısra mısra harfleri dizesim var.
ümit meşalelerini yaksın diye
içimdeki çocuğu yeniden uyandırasım var...
ama, ama ya sonra !!!