Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Gözleri su gibiydi
Denizden de engin
Ne yaşasa gözlerinde yaşardı
Bir sıcacık yuvaydı göz bebeği
Sarmaladığı anda sizi
Eskisi gibi olmanız imkansızdı

Yıllar bir parça aldı berraklığından
Boz bulanıktı artık
Hislerine değil gözlerinde yüreğinde bile yer bulamıyordu
Tüm yorgunluğu siyah bir halkaydı şimdi
Gözyaşları aktıkça enginliğini de yitirdi

Gri bulutlar çöktü gözünün ferine
Kirlenmiş herşey kadar kirli hissediyordu artık kendini
Kapansın istiyordu tüm ışıklar
Yüreğine çöreklenen dünya
Son bulmalıydı gözlerinde
Ya da dünya da berraklaşmalıydı

Gözleriyle dertleşti benimle
Ağzından bir ses çıksa kaybolacaktı sanki büyü
Gözleri dertleri kadar engindi

Ateşinde saklanamadığın  yangının
Küllerine mi sığındın ..
Her adımında bitirdiğin aşkın
Hatıralarına mı sarıldın şimdi...
Giderken.....
Tertemiz  bir gecenin sessizliğine mi  kaçtın...
Kadim sevdalar vaadini son güne mi sakladın...
Seninle....
Bir mutluluğu, yaşama sevinci vardı bu sokağın...
İşportacı tezgahlarında yeni yarınlar yok artık...
İnsanın düşenen bir aklı...
Hisseden bir kalbi olmadığı sürece...
Daha çok arayışlar tüketir...

Her yağmur damlasında içimdeki ''an''lar azalıyordu....
Saçlarıma düşen her damlada....
Dilimdeki kelimeler ıslanıyordu.....
Ruhum daralıyor...
Sen kokan her şeyde....

Gölgen düştü sonra...
Ne çok sorular vardı aklımda...
İçimde saklandım bütün gece...
Derin derin nefesler aldım....
Çigerlerime dokundu havan....

Sonra hiç bişey olmamış gibi ...
Yağmurun altında...
Yürüdüm ....yürüdüm....
Avuçladım içimdeki bütün damlaları...
Taki gün doğana kadar......

Yağmur ve ben ...
Topraktaki son kalan izlerimizi temizledik...
Yağmur yağıyor sen yokken içime.... 

Her yağmur damlasında içimdeki ''an''lar azalıyordu....
Saçlarıma düşen her damlada....
Dilimdeki kelimeler ıslanıyordu.....
Ruhum daralıyor...
Sen kokan her şeyde....

Gölgen düştü sonra...
Ne çok sorular vardı aklımda...
İçimde saklandım bütün gece...
Derin derin nefesler aldım....
Çigerlerime dokundu havan....

Sonra hiç bişey olmamış gibi ...
Yağmurun altında...
Yürüdüm ....yürüdüm....
Avuçladım içimdeki bütün damlaları...
Taki gün doğana kadar......

Yağmur ve ben ...
Topraktaki son kalan izlerimizi temizledik...
Yağmur yağıyor sen yokken içime.... 

tebrikler, çok etkileyici bir şiir olmuş öğretmenim.

Bir iki üç
Saydı zaman kalanını
Yitenlerden çıkardık artanını
Bir misal geçmişten
Senle ben

Dört beş altı
Ayrılığa kalktı zaman
Senden beni
Benden seni çalarken
Hiç pişmanlık duymadı

Bir elin parmağını geçmedi
Bize ayrılmış vakitler
Sen ufuktaki son gemi
Bense dağda batan güneş

Gece geceyi doğurdu
Güne kalmadı izimiz
Yüreğime sorsalar
Acısı tarifsiz

Zaman vicdansız olma
Hatıralarımı savurma
Zihnimin kilitli odalarına
Ben onsuz nasıl yaşanır unuttum

Bir elin parmakları kadar bile değil
Bize ayrılmış zaman
An be an yitmektesin
Tutamadığım avuçlarımdan

Siz hiç akşamın olmak için acele ettiğini gördünüz mü?..
Ben görmedim..
Akşam da görmedi..
Geç kaldık, hep biz hep biz..

Geceydi
Ve hepiniz oradaydınız
Yıldızlarını kapatmak için şehrin
Isınıyordunuz
Çoktan buza kesmiş kalbinizle
Ve bir şair
Bin yıldır derdinde yıldızların
Artık çekinmiyordu
Gizlemek için gözyaşlarını
Acı bir ninni tınısında Attila İlhan'ın
Atatürk bulvarında kaybettiği gençliğini arıyordu
Bulamadı yazacaktı toy bir muhabir son baskıya alel acele
Hepiniz okuyacaktınız
Heyhat
Isınmayacaktı kalbiniz
Ve şehir sessizliğe bürünmüşken
Gene şaire nasip olacaktı titreyen sokak lambasını görmek
Bir tren düdüğünde
Bir de fahişe taşıyan taksinin farlarında
Tükenip gidiyorken gece
Gene şaire nasip olacaktı işte
Çöp karıştıran kediyle göz göze gelmek
Tuhaftı
Herkes yaşıyorken
Kimsenin hayatta olmayışı....

Dikkat et çok kırılgan olmasın düşlerin,
Esneyebilsin yerine göre;
Toplaması zor olur çünkü,
Kırılma zamanı gelince...

Çok güzel yazmışsın katılıyorum

Düşlerim hiç bir zaman kırıadı kırılmayacakta düşlerime devam ediyorum

Hocam

Gözlerine hayaller uğramazdı
Çoğu zaman
bulut soylu bir masaldı
 göz bebeklerinden
Dökülen damlalar
  terk edilmişliğinde susardı,
Susardı dudaklarında nağmeler ,
Suskun çığlıklardı
Sen kokan Uzak bir şehirde duyulan
ikindi yağmurunda ıslat  saçlarını
bırak gözlerin ağlamasın,
bak senin için ağlıyor gökyüzü.

Ben öğretmenim ; açlık ve sefaletin resmiyim.
Ben öğretmenim;yokluğun başkentiyim.
Ben öğretmenim;yırtık pantolunum ve eskimiş ayakkabılarımla
Hayat denen mücadelenin zincirli esiriyim.
Ben öğretmenim; yüreğim  öğretme hırsı ve öğrenme istediğiyle taşan bir nehir.

Ben Öğretmenim; üşümek benim kaderim.
Üşürken yaz’ı düşünüp ısınmaya çalışan benim.
Kahvaltılıklarımla bakışırken bir sıcak yemek bekleyen benim.
Ben öğretmenim;lanet olsun ki keşke bu mesleği seçmeseydim.
Dilenci olsaydım bile gül gibi geçinirdim.
Çoban olsam;insanlara öğretmek istediğimin daha fazlasını öğretirdim hayvanlara

Ben öğretmenim
Öğretmenim ben
Bir harf öğretmek için bin kere uğraşan benim
Yeni nesle umut kapıları açmaya çalışırken
Kaderimin gül bahçelerine zift döken benim

Dokunma onlar, açık yaradır;
Dokunma hüzün kaparsın...

Şimdi aylardan kasım.Yüreğimde hüzün,gözlerimde bir damla umut.Şimdi aylardan kasım.Arkamda belli belirsiz gölgeler,içimde unuttuğum cümleler...