Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Bir bakışa
Bir susuşa değişti zaman
değişti mekan
Hayal oldu dünya
değişti insan
Bir umuttu tuttuğum dal
Hayal oldu heycan
değişti dünya değişti insan...

Nerden ,nereye
Nasıl geldik
O halden bu hale
Göz göre göre

yılkı sözler birikiyor dilimin ucunda
tefsiri sendedir yüreğimin
bir kalbim olmasaydı yaşardım sensiz
taşırdım bu fanilikle tenhalığında mavi
dağıldı içimize güz gülleri
sesinin renginde kaldı şiirler

Uçurumdasın hayat
Eli zincir kolu bağlı
Hangi bakıştan atsa kendini
Yüreği dağlı..
Yangınlardasın hayat
Kendine bile dargınlarda...
KOnuşsa zehir..
Sussa tehir.8ş
Bir işarete kapalmaktasın.
Az gülse ardı yağmur
Çok gülse çamur..
Gayesine  sadık..
.............

Senin hiç kabahatin yok
Kabahat seni sevende
Bak gözüm seğiriyor
Kulağım çınlıyor
Ya ben herşeyi sana yoruyorum
Yada herşey de sen varsın....

saydam bir aynadır hafıza/zihin...
görmek istediklerindir baktığın...
olsun dediklerin...
dolusundur arzusuyla geçmişin/geleceğin...
tam da şimdide!..

Kalabalık sandığımız yalnız bir yoldur hayat,
Tökezlediğimizde elimizi tutanı yol arkadaşımız sanırız,
Mutluluğumuzda artan, gürültüden başka bişey  değildir aslında,
Anladığımızda çoktan geçmiştir yıllar,
Hep yalnızızdır da biz kalabalığız sanırız ,
İnanmak isteriz yalnız olmadığımıza ,
Taki bir gün biz olmasakta,
Devam edeceğini anladığımız,
Bizden ayrı yolları gördüğümüzde ,
Açılır gözlerimiz bütün aldanmışlığıyla ...

 gül üşür ki  incesaz
 bir  anıyı saklarmış gibi
 yeni susuşlar beğenir hece hece
 bir sırrı arşınlıyor hazan tam kalbimde
 bir varmış bir yokmuş gibi işte...
 beklemeyi yaktım da
 seni şiirlerde yarım..
 okunmamış sözlerde gözledim
 seni şairlerin ellerinde
 yağmurun gözyaşında bıraktım
gül üşür ki incinir yaz günleri
kalmaya değil gitmeye gelmişti herkes gibi
 özlemle yollar çekiyor gözleri..
kalbi hem  ney gibiydi
kamışlıktan sökülüp alınan’

Sönmüş içimin  kandilleri
Bi yudumluk gecede
Şarkılar susmuş
Şiirler okunmuyor…..
En yapraklı bi sonbaharda
Dokun rüzgarıma, yağmuruma
Dokunduğun her yere izini ,kokunu bırak
Gitsen bile sen hep içimde ol.......

Ve yine bir sabah
Gözlerine bakmamak için
Kendimle savaştığım

toz kaplı dünyanın çatısı, anıların küflü çekmeceleri...
köşesiz yıldızların dip köşeleridir benim tapınaklarım...
ve... varlığını bir kez bile unutmadığım çocukluk hayalleri..
hatırımda kalan güleç yüzüm ve küçük çıplak ayaklarım...
yüksek yoğunlukta maddeleşmiş imgeleriyim iç sesinin...
ne hesap sormaya ne intikam almaya geldim...
sadece geçmişten sana -haketmediğin- çocukluğunu getirdim...
o çocukluğun, tırnak diplerine dolan çamurda,
kabusların ardından kopup gelen feryatlarında,
kulağını dayayıp tren sesi beklediğin raylarda,
hep en güzel eriklerin bulunduğu yüksek dallarda,
ve bilincinin pişmanlıkla dolu karanlık odalarında varım...
farkındayım, sesini duyurmaya çalıştığının...
üzgünüm incinmişliğine ve yalnızlığına deva olamadım...
geç/me/mişten bir silüet, bir ses, bir hayaletim...
-olsaydım çocukluğunda- etimi kemiğimi, sevgimi şefkatimi,
hiç çekinmez, seve seve verirdim...
yüzünü zor hatırladığın bir babanın hayal meyal fısıltısı...
eski, aile kokan kocaman bir evde tombul bir kedinin mırıltısı...
ve sadece saçlarını hatırladığın annen...
hadi teşekkür et,
burada yeşermiş ve burada ölmüş olanlara,
en çok da geriye kalanlara...

           İnsanlığın İzi

Her sabah okula koşuyor çocuklar,
Kiminin siyah,
Ela ya da yeşil gözleri,
Bahçeden dışarıya taşıyor
Cıvıl cıvıl sesleri,
Kimi hoplayıp zıplıyor,
Kimi koşup oynuyor,
Türlü türlü hareketleri.

Az sonra
Bir öğretmen görünüyor
Bahçe kapısında.
Günebakanlar gibi
Ona dönüyor çocukların yüzleri,
Kollarını açıp o yana koşuyorlar,
Sevgi dolu yürekleri,
Kelebekler gibi
Ne hoş görüntüleri.

Öğretmenin yüzünde bir gülümseme,
Gözlerinde bir ışık,
Dudaklarında sevgi sözleri,
Kucaklıyor çocukları bir bir.
Minik yüreklerin mutlulukları
Anlatılır gibi değil.

Bahçenin bir köşesinde,
Tek başına duruyor
Bir mülteci çocuk,
Bakışları buruk mu buruk.
Başka çocuklar geçiyorlar
Önünden, ardından, yanından,
O, yine hiç kıpırdamadan
Gıptayla izliyor öğretmeni
Ve çocukları.
Keşke onu da sarsa
Öğretmenin şevkatli kolları.


Günler günleri kovalıyor,
Mülteci çocuk her sabah
Öğretmenin yolunu gözlüyor.
Kimbilir kaçıncı kez
Çocukları izliyor?
Her gün biraz daha
Yaklaşıyor giriş kapısına.
Bir gün dikiliveriyor aniden
Öğretmenin karşısına.
Öğretmenin yüzünde
Her zamanki gibi
Bir gülümseme.
Mülteci çocuk
Minik kollarını açıp aceleyle
Tüm varlığıyla sarılıyor hayaline.

Işık yüzlü öğretmen eğilip
Bir öpücük konduruyor
Küçük çocuğun yanağına.
Yüreği pır pır,
Kuş olup uçuyor çocuk
Diğer mülteci çocukların yanına.

Öğretmenin dudaklarında kalıyor
Yolların tozu,
Savaşların yası.
Şimdi mülteci çocuğun yanağında
Duruyor insanlığın izi.

Umut eder
Dalar gidersin ufkun derinliğine
Gökyüzünün sonsuz maviligine
Sonra hayalindeki bı düşün dokunuşu uyandırır
Bir iki dakikalık mutluluktan
Azap içinde çırpınırken canın
Adını koyamazsın ince bi intiharın...

dağ söyledin bana"
ayrılıklardan
ben ona vefa dedim
zamansızlıklarda

dağıldı içimize hazan
sesinin renginde kaldı şiirler
yarım.."

sıkıldım...
küçük hesaplardan...
yalan dolanlardan...
asık suratlardan...
umut çalanlardan...

sıkıldım...
duruşu olmayanlardan...
esen rüzgara uyanlardan...
menfaatçilerden, çıkarcılardan...
özü gözüne yansımayanlardan...

sıkıldım...
herkes gibi olmaya çalışanlardan...
saçma sapan kıyaslamalardan...
bağırmadan konuşamayanlardan...
boş boş konuşup hiç susmayanlardan...

sıkıldım...
enerji vampirlerinden...
yüreği kalp zannedenlerden...
gülümseme özürlülerinden...
sevgisizlik denizinde yüzenlerden...

sıkıldım...
can kıymeti bilmeyenlerden...
hoşgörü, saygı fakirlerinden...
derinlikten yoksun fikirlerinden...
cehennemi dünyada var edenlerden...

sıkıldım...