Nazım Hikmet Ran'ın Şiir Ve Sözleri

Herkes Gibisin

Gönlümle baş başa düşündüm demin;
Artık bir sihirsiz nefes gibisin.
Şimdi tâ içinde bomboş kalbimin
Akisleri sönen bir ses gibisin.

Mâziye karışıp sevda yeminim,
Bir anda unuttum seni, eminim
Kalbimde kalbine yok bile kinim
Bence artık sen de herkes gibisin.

Nazım Hikmet
---------------

İnsan
ya hayrandır sana, ya düşman.
Ya hiç yokmuşsun gibi unutulursun
ya bir dakka bile çıkmazsın akıldan...

Nazım Hikmet RAN

...

"Insanların Kanatları Yok, İnsanların Kanatları Yüreklerinde..."

N. Hikmet Ran

GÖZLERİNE BAKARKEN

 Gözlerine bakarken
 güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma,
 bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde
 kayboluyorum...
 Yeşil pırıltılarla uçsuz bucaksız bir uçurum,
 durup dinlenmeden değişen ebedi madde gibi gözlerin:

 sırrını her gün bir parça veren
 fakat hiç bir zaman
 büsbütün teslim olmayacak olan...

 NAZIM HİKMET

Ölüyor çarpışarak insanlarımız
halbuki nasıl hakketmişlerdi yaşamayı.

Nâzım Hikmet Ran

Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.
Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
bitti artık hepsi...

Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

Demiştim sana hatırlarsan:
“Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil,
‘zamanla bırakmamak’tir..”
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır

Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...

NAZIM HİKMET RAN

....

Yol gö­rü­nür onun ga­rip se­ri­ne,
ana­lar, ba­ba­lar umu­du ke­ser,
kah­pe fe­lek ona eder oyu­nu.
Çar­şam­ba’yı sel alır,
bir yar se­ver,
el alır,
ka­na­dı kı­rı­lır,
çöl­ler­de ka­lır,
öl­me­den me­za­ra ko­yar­lar onu…
Bir halk tür­kü­sün­de de ay­nen böy­le de­nil­miş­tir:

Ey ga­zi­ler, yol gö­rün­dü yi­ne ga­rip se­ri­me;
Ana­lar, ba­ba­lar umu­du kes­ti.
Çar­şam­ba­yı sel al­dı,
Bir yar sev­dim el al­dı;
Kı­rıl­dı ka­na­dım, kal­dım çöl­ler­de.
Öl­me­den me­za­ra koy­du­lar be­ni.

Nazım Hikmet

Ben bir bahçıvanım
sen benim yedi yılda açan gülümsün.
Erişilmez oluşun yıldırmıyor beni,
belki bilhassa bundan dolayı makbülsün.
                             NAZIM HİKMET RAN

Rüyamda yari gördüm şöyle belden yukarı,
bulutların ardından ay gibi gider,
o gider ben giderim,
hepsi bu kadar...

Böyle bir bölüm açılması nedeniyle  duyarlı arkadaşları kutlar,büyük vatan şairini saygı ile anarım...

...

mavi gözlerimde korkuyu görmek için
bosuna bakacaklar
Nazima!
Ben,
alaca karanliginda son sabahimin
dostlarimi ve seni görecegim,
ve yalniz
yari kalmis bir sarkinin acisini
topraga götürecegim...

 İnsan olan vatanını satar mı?
 Suyun içip ekmeğin yediniz,
 Dünyada vatandan aziz şey var mı?
 Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

 Onu didik didik didiklediler,
 saçlarından tutup sürüklediler,
 götürüp kâfire: "Buyur..." dediler.
 Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

 Eli kolu zincirlere vuruluş,
 vatan çırıl çıplak yere serilmiş.
 Oturmuş göğsüne Teksaslı çavuş.
 Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

 Gün gelir çark düzüne çevrilir,
 günü gelir hesabınız görülür.
 Günü gelir sualiniz sorulur :
 Beyler bu vatana nasıl kıydınız?

 Nazım Hikmet RAN (1959)

 Ne kötüdür insanın aklıyla, yüreği arasında çaresiz kalması. Ne kötüdür an kadar yakın, bir asır kadar uzak olması..Ve bilirmisin; ne acıdır insanın bildiğini
anlatamaması.'' ben '' deyip susması, '' sen '' deyip ağlamaklı kalması...
 
 NAZIM HİKMET RAN