Sevdiğimiz Şiirler

ÖYLE YIKMA

öyle yıkma kendini
öyle mahsun,öyle garip.
nerede olursan ol
içerde,dışarda,derste,sırada,
yürü üstüne üstüne
tükür yüzüne celladın
fırsatçının,fesatçının,hayinin...
dayan kitap ile
dayan iş ile
tırnak ile,diş ile
umut ile,sevda ile,düş ile
dayan rüşva etme beni!

    ahmed arif

                 SENİ BEKLİYORUM.. 
Bak yine güneş batiyor
Ben seni bekliyorum
Her zamanki yerde
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum

Hani seninle elele tutştugumuz
Sadece bir birimize baktigimiz
Sözler olmasada
Bakişlar yeterdi
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum

Denizle mehtabi seyrederdik
Ben yine o agacin altindayim
Yine elimde bir papatya
Seviyor sevmiyor yapiyorum
Ama hep sevmiyor çikiyor
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum

Her hafta geliyorum
O yaşli çinarin dibine
O bile artik yaşlanmişti
Sabahlara kadar o çinarin dibinde
Seni bekliyorum güzelim
Her gelmeyişinde bir kere
Ölüyorum sensiz tek başima
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum

Artik yaşlanmiştim
Zamani durduramiyordum
Zar zor bastonla geliyordum
Belki sen gelirsin diye
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum

Vasiyet ettim ben ölünce
O yaşli çinarin dibine gömün diye
Seninle buluştugumuz yere
Ve bu şiirimi mezar taşina yazin diye
Gelmesen de ben seni yine bekliyorum...
 

bilmezdim şarkıların bu kadar güzel
kelimelerinse kifayetsiz olduğunu...
bu derde düşmeden önce...

Bir Fotoğrafa...

Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.

Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.

Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
bitti artık hepsi...
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

Demiştim sana hatırlarsan:
"Önemli olan
'zamana bırakmak' değil,
'zamanla bırakmamak'tır..."
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır.

Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...

Nazım Hikmet

Yüzün Okunmuyor Sesinde...

Yüzün Okunmuyor Sesinde
Seyduna Bir Yanıyla Sırtını Dağlara Yaslamış
Rahat Rahat Uyuyordu
Diğer Yanı Sevda Kılıcından Geçiriliyordu
Hasretin Sütlü Şafağında
Her Ahda Ciğerine Kan Otururdu
Buzdu Kapkaraydı Dağların Kuytuluğu
Yaşamın Korkusu İtelemişti Dağlara Onu
Türkü Söylerdi Nefes Almak İçin Uluyan Gecelerde
Yorgun Sularca Uykuya Dalmazdı Hayat Seydunada
Etrafı Ağaçlı Akarsuya Benzerdi Şahrudun Gözleri
Ayışığına Bakarak Şarkı Söylerdi Akarken
Geceleyin Bile Yedi İklim Rengiydi Yüreği
Güneş Rengi Gözleri Düşünürdü Şahrudun
Yorgun Düşleri Dökülürken Uykunun Gölüne
Gece Gibi Kapkara Gözüyle Yıldızlara Bakıp
Düşünürdü Şahrudu Düşünür İçi Yarılırdı Acıdan
Bir Türkü Gibi Gözleri  Uzakalra Uzanırdı
Bir Şafak Güzelliğinde Şahrudla Uyanmaktı Ümidi
Ve Dağ Gibi Sertleşen Yüzüyle Düşerdi Toprağa
Yorgun Gözleri Öylece Açık Dururdu Uykuda Yüzünde
Yıldızların Yaşadığı Saatte
Şahrud Yağmurun Geliniydi
Renklerin Yedi Vereniyle Nakışlardı Gök Maviyi
Ne Vakit Seydunaya Hasret Yaksa
Kırık Su Gibi Bakardı Dağlara
Ve Genç Ölümlere Yakılan Türküler Gibi Ağlardı Kutuylara
Seyduna Sevdasını Dağların Yüzü Yapar
Yıldız Yanığı Gecelerde Yüreğinin Esrarına Dalar
Karayele Ahını Salardı
Karanlık Denizinin Kıyısına Çekmişim İki Küreğimi
Nicedir Senden Aldığım Ağrı Sözlerdir Ağzımın Taşıdığı
Saklımda Ağlarım Yada Bir Dostun Yüzüne Gülerken
Sularımı Yeraltına Çekmişim Az Yaşadıklarımda Uzun Ölmüşüm
Ah Şahrud Niye Yüzün Tam Okunmuyor Sesinde Niye...

Tunay Bozyiğit

OZA'DAN


XIV

Selam Oza, evde, geceleyin
Ya da uzakta bir yerde, neresi olursa olsun,
havlarken köpekler,yalarken kendi göz yaşlarını
Senin soluğundur duyduğum ses.
                 Selam Oza!

Nasıl bilebilirdim, sinik ve gülünç
Bir kişi gibi, ürkerek giren bir göle,
Gerçekte korku olduğunu aşkın, söyle?
                Selam Oza!

Ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni?
Daha da korkunç,bir başına değilsen oysa:
Şeytan öylesine doyumsuz bir güzellik vermiş ki sana.
                Selam Oza!


Ey - insanlar, lokomotifler, mikroplar
Gerin kanatlarınızı elinizden geldiğince ona.
Harcatmam onun, dokundurtmam kılına.
                Selam Oza!

Yaşam bir bitki değilse aslında,
Neden dilimliyor, parçalıyor insanlar onu
                Selam Oza!
Ne acı bu denli geç rastlamak sana
Ve böylesine erken ayrı kalmak sonunda.

Karşıtlar getiriliyor bir araya
Bırak çekeyim kahrını ve acını kendime
Çünkü acılı kutbuyum mıknatısın ben,
Sense sevinçli. Dilerim sonuna dek kalırsın öyle.

Dilerim hiç bilmezsin ne denli hüzünlüyüm.
İnan, kendimle üzmeyeceğim seni.
İnan, ders olamayacak sana ölümüm.
İnan, yük olmayacağım sana yaşamımla.

Selam Oza, dilerim ışıl ışıl kalırsın hep
Bir sokak fenerinden sızan bir ışık gibi.
Suçlayamam bırakıp gittiğin için beni.
Şükür ki girdin yaşamıma.


             Selam Oza!


   Andrey VOZNESENSKİ

Zaman
Herşey zaman
Zaman zahiri
Zaman herşey
Zaman hayat
Zaman su
Zaman sevgi
Zaman bir ömür
Sona giden sonsuzluk
Zaman varoluş
Zaman, zaman,zaman
 

Şahabettin Yalaş

Bir Fotoğrafa...

Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.

Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.

Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
bitti artık hepsi...
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

Demiştim sana hatırlarsan:
"Önemli olan
'zamana bırakmak' değil,
'zamanla bırakmamak'tır..."
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır.

Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...

Nazım Hikmet

NAZIM HİKMETİN EN GÜZEL ŞİİRLERİNDENDİR..PAYLAŞIMINIZ İÇİN ÇOOOOOOOK TESEKKÜRLER ÖĞRETMENİM

Geçtiğimiz yollarda kaybettiklerimizin bize en büyük kötülüğü kendilerini tekrar, tekrar hatırlatmalarıdır.

Bir kere kaybetmekle kurtulamadığımız şeylerdir.

Yoklukları hayatımızdaki varlıkları haline gelir.
...
Hep ama hep hatırlarız.

Ne biçim kaybetmektir bu?

Kim gölgesinden kaçabilir ki?

Bazen duygularımız bizden erken yaşlanır ve bizden hayatın geri kalanını alır.

Hayatın, kendini anlayanları cezalandırmasıdır bu...

Durup, durup ardına bakan kadınlar vardır.

Geçmişi düşünmekten şimdiyi yaşayamazlar.

Her şeyi didikleyip duran mazisinin gölgesinden,

anılarının yükünden bir türlü kurtulamayan gözleri ufuk yorgunu kadınlar.

Güçlü, köklü bir biçimde yeni arkadaş edinecek yaşları geride bıraktıysan eğer,

hasar görmüş eski arkadaşlıkları onaracak çağı da geride bırakmış oluyorsun.

Zaman ilerledikçe birçok şey, daha zor olmaya baslar. Beklentisi yüksek olan kadınların yalnızlığı daha koyu oluyor. Büyük lafların gölgesinde geçen hayatlar,

bir daha iflah olmuyor, geçip gittiğiyle kalıyor.

Zaman, aşk...... her şey!

Ayrılıkları ayrıntılar acıtır.

MURATHAN MUNGAN

BEKLE...(ME!)

Söyleyenler söylediler, beni çok beklediğini,
Benim için dayanamaz, dönecektir dediğini,
Artık ben farkına vardım, beni hiç sevmediğini,

Ne kadar beklersen bekle, ben sana dönmeyeceğim,
Beni sevmeyen birini, hiç mi hiç sevmeyeceğim,

Hangi yüzle bakacaksın, utanmadan sen yüzüme,
Her sözünde yalanın var, inanır mıyım sözüne,
Bakışlarındaki yalanı, iade ettim gözüne,

Ne kadar beklersen bekle, ben sana dönmeyeceğim,
Beni sevmeyen birini, hiç mi hiç sevmeyeceğim,

Bekliyorum derken bile, dümenler çevirmektesin,
Sözlerin gaflarla dolu, çok çamlar devirmektesin,
Biliyorum ki yalnız sen, çıkarını sevmektesin,

Ne kadar beklersen bekle, ben sana dönmeyeceğim,
Beni sevmeyen birini, hiç mi hiç sevmeyeceğim...

Beni Unutamazsın... 

Beni unutamazsın bilirim, beni unutamazsın

Denizin durgunluğu, gözlerimi

Coşkunluğu, saçlarımı hatırlatır

Kulaklarını tırmalar sesim, hayatından silemezsin

Beni unutamazsın bilirim.

Parkın tozlu yollarında yalnız dolaşacaksın

Mutsuz gökyüzünde bir iki yıldız, ışık tutacak karanlığına

Delikanlının biri uzanacak ellerine ansızın

Çaresizliğine, yalnızlığına irkileceksin

Ve daha sonra tarakta kalan saçlardan anlayacaksın ihtiyarladığını

Dudaklarının pembeliği solacak

Cilâsı çıkmış bir mobilya gibi eskiyecek güzelliğin

Kahrolacaksın !



Ve bir gün gelip, beni anlayacaksın.

Oysa; vakit çoktan geçmiş olacak

Ama sen yine de sözlerime aldırma.

Gözlerin zamansız ıslanmasın.

Çünkü, artık çocuk değilsin

Güneşin nereden doğduğunu bilirsin

Başka bir İstanbul olmadığını bilirsin

Ve seni nasıl sevdiğimi bilirsin

Ama gitmek istiyorsan, yine de sen bilirsin.



 Ahmet Selçuk İlhan 
 

Yalan Yalan...

Öz'ün yalan sözün yalan,
Gözyaşları akıtan bir çift gözün yalan,
Baharın yalan mevsimin yalan.
Yalan yalan gülüşün yalan..!

Sohbetin yalan işven yalan,
Rüzgarın götürdüğü yelkenin yalan,
İnancın yalan gemin yalan,
Yalan yalan sevgin yalan...!

Ant edişin yalan düşün yalan,
Ayağa kalkışın düşüşün yalan,
Soğuk deyip üşüyüşün yalan,
Yalan yalan Bülbül gibi ötüşün yalan...!

Var oluşun, yeniden doğuşun yalan,
Yaşayışın nefes alışın yalan,
Yüzün yalan için yalan,
Yalan yalan ölüşün yalan...!
 
Onur Şevik

Bütün Yalancılara...

Uykuların kaçar geceleri,
Bir türlü sabah olmayı bilmez.
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,
deli bir uğultudur başlar,kulaklarda.

...Kapanır yatağına çarezsizliğine ağlarsın,
Onun,unutamadığın hayali,
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine.
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.

Bir gün anlarsın aslında ne kadar boş olduğunu herşeyin,
Şerefin,faziletin,iyiliğin,güzelliğin...

Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için,
Vurursun başını soğuk taşlara,
Büyür incinmişliğin,kırılmışlığın.

Duyarsın ta dibinden acısını çaresiz kalmışlığın,
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.

Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin,
Ne için yaratıldığını,
Bu iğrenç dünya'ya ne için geldiğini,

Uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini,
boşuna gelip giden yıllarına yanarsın,
Dolar gözlerin,için burkulur,
Sevmek ne imiş bir gün analrsın.

Bir gün anlarsın acı tadını,
Sevilen dudakların,sevilen gözlerin erişmezliğini,

Uzanır ellerin gökyüzüne,
Ama çaresiz,
Ama yorgun,
Ama bitkin.

Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın,
Sonra dizilir bir biri ardına gerçekler.
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.

Bir gün anlarsın hayal kurmayı,
Beklemeyi,umut etmeyi
Lanet edersin,yaşadığına,yaşattıklarına,
Bir kirli gömlek gibi yırtar,atarsın,
Seni Sevdiğimi o Zaman Anlarsın...

"Ümit Yaşar OĞUZCAN"

SEVMESİNİ BİLEMEYENLERE..

BEN SENİN EN ÇOK

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

 ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

Boğazından lıkır lıkır geçen
Şu suyun kıymetini bil
Nedir ki bu mavilik deme
Pencerenden görebildiğin kadar
Göğün kıymetini bil
Kıymetini bil çiçek açmış bademin
Beyazın siyahın yeşilin
Pembenin kıymetini bil,
Dirilik öyle bir şey ki yürekte
Sevinçle çırpınır
Kavak yelleri eser insanın başında
İnsanoğlu kızar öfkelenir savaşır
Halk için girişilen savaşta
O korkulu sevincin
Öfkenin kıymetini bil
Bil ki bu;
Budur işte
Güneş yalnız dirileri ısıtır
Güneşin kıymetini bil.
OKTAY RIFAT