Sevdiğimiz Şiirler

Desem Ki


Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Senden tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!

Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
 
Cahit Sıtkı Tarancı

Kalem Yaz Deyince
 
Ehl-i Belâgatın ittifakıysa;
Ameli vaz’ etmek mendub sayılır.
Toyun,  efeliğe iştiyakkıysa,
Hevesse; heves-i matlub sayılır.
 
Yürüme bilmeden koşmaksa gaye,
Zatın ensesinden düşmez kinaye.
Deve ip atlar mı -nah- diye diye,
Düşüp pârelenen mahcup sayılır
 
Kısa örülünce zekâ duvarı,
Düştü önümüze meftuh süvari,
Mâdem arsızlara olmuş havari,
Geveledikleri mektup sayılır.
 
Elbette büyüklük Allah’a mahsus,
Elhak! Böbürlenmek Fiil-i mâkûs.
Ne var ki, Hadiste geçer şu husus:
“ Kibredene kibir “  mergub sayılır.
 
Her kullanılmaya hazır sazanlar,
İfk bahsinde önde sıra kapanlar,
Etek kumaşından takke yapanlar;
İlim erbabınca mâyub sayılır.
 
Poz verip fâsıkın boy aynasına,
Ses olup mücrimin şer zurnasına,
Sonra kırklanmaya keş kurnasına,
Çömelen; herhâlde menkub sayılır.
 
Densiz nasihati akla zevâldir
Haddini bilmemek ne menem hâldir!
Ey câhil münâdî! Yüzünü kaldır;
Gâfiller, ulak-ı mensup sayılır.
 
Dilden dökülene etmezsen dikkat,
Sırtında birikir cürümler kat kat,
Tefekkür etmeyip, yüke kabahat
Arayan; merkeb-i madrub sayılır
 
Kaşı değil, damı çatık dergâhın,
Her türlü tâlibe açık dergâhın,
Nef’î’den Necip’e… Dimdik dergâhın,
Camına taş atan meczup sayılır.
 
Gayri dön git artık, şeyhine dön git!
Fitneye açılmaz bizdeki geçit,
Ahvâl-i nefsiniz amelle sâbit,
Sizde her rezalet meksub sayılır.
 
Terkedin, benliği Rabb bilen üssü
Helvadan putların çok sürmez süsü!
Nefsine râm olan değil Küdüs’ü
Dünyayı fethetse mağlup sayılır..!
 
 Oflu / Mehmet Emin Türkyılmaz

 Lügatçe :

Ehl-i Belâgat: Edebiyatçılar
vaz’ etmek : yerleştirmek
iştiyak: çok arzu etme
Mendub: güzel, yakışan, hoş
Heves-i matlub: arzu edilen, olmak istenilen, merak edilen
Meftuh süvari: Düşünemeyen, beyni ele geçirilmiş atlı savaşçı
Havari: Yardımcı, fikirleri yayan kimse
Fiil- mâkûs: tersyüz eden davranış, kötü âmel
Mergub: Beğenilen, istenilen,kabul gören
İfk: iftira
Mâyub: ayıplanan, özürlü, eksik
Fâsık: Kötü, kötülüğü alışkanlık etmiş
Mücrim: kabahatli, suçlu
Menkub: İtibatını kaybetmiş
Zevâl: kayıp, ortadan kalkmak
Münâdî: bağıran, bağırarak duyurmaya çalışan, tellal
Gâfil: Olup bitenden habersiz, dikkatsiz, duyarsız
Ulak-ı mensup: irtibatlı haberci,
Merkeb-i madrub: Dövülen,hırpalanan,damgalanan eşek
Tâlip: öğrenci, arayan, merak eden
Ahvâl-i nefs: Psikoloji, ruh hâli
Âmel: muamelât, yapılanlar
Meksub: kazanılmış, kazanç, kâr
-

Anne karnına sığarken dünyaya neden sığmadığını:
Ve en sonunda bir metrekarelik yere nasıl sığmak zorunda kalacağını fark etmeli
...
Gülün hemen dibindeki dikeni,
Dikenin hemen yanı başındaki gülü fark etmeli

Can Yücel

Kuş kondu pencereye
sarı birer ok gibi perdeden süzüldü güneş,
Çeneni buruşturup gülümsüyorsun.
Sadece not alsam bile şiir oluyorsun...   

Ceyhun Yılmaz

İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar
Sallanıyor durmadan boş salıncaklar da
"Üzgünüm” diyor,
Bir mutluluk şiiri yazamam bu saatten sonra!

Didem Madak ...

içimden dedim beraber yürüyelim olur mu
varsın gemilerimizi taşıyamasın sular
varsın yarı yolda uyuya kalsın
bize gönderilen bahar.

içimden dedim beraber yürüyelim olur mu
varsın gölgemiz olsun hüzün
dilediği gibiuzatsın canevimize ayaklarını
varsın annemiz olsun tütün
hayat daha sert vursun yumruklarını.

içimden dedim ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi
nedir alnımızdan öpmek için izimizi süren
kalmış mıdır kalesi düşmüş bir şehrin cazibesi
nedir yalnız bize yakışan bu serüven.

bu serüven ki
bizden biri yaptı sırtımızdaki hançeri
ve terketti bizi huzur denen sevgili
kalakaldık, şaşkınlığın avuçllarında
billur bir kuş gibi.

içimden dedim gömülü bir ırmağın yalnızlığıdır bu
beraber yürüyelim olur mu...

Kaldırımlar 1


Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..
 
Necip Fazıl Kısakürek
 
 
 

AYRILIK HAVASI

Ben nefret eyledim sizin gerçekten
Yalanı severim, yalanı gayri
Tiksindim bülbülden, gülden çiçekten
Yılanı severim, yılanı gayri

Yıllarca boş yere canımı sıktım
Nihayet yol buldum çığırdan çıktım
Beyden efendiden sayından bıktım
Ulanı severim ulanı gayri

Sapıtmış bu diye beni yeriniz
Hakkımda bin türlü hüküm veriniz
Omuzumda yüktür dirileriniz
Öleni severim öleni gayrı

Abdurrahim Karakoç

BİTMEZ BİR GARİP HİKAYE..

Otuz yaz otuz kış aynı durakta
Bekle babam bekle can mı dayanır.
Kara yalanları beyaz kundakta
Sakla babam sakla can mı dayanır.

Her yanımız gurbet... hani ya sıla
Ömür bitmez çile ölüm fasıla
Günleri aylara ayları yıla
Ekle babam ekle can mı dayanır.

Çare say, çanak tut çağ zilletine
Sarmaz mı umutlar, sarpa çetine
Katır tırnağını gül niyetine
Kokla babam kokla can mı dayanır.

Nimetler kurnaza ülkü mazluma
Cehennem ettiler mülkü mazluma
Aldatıp her çeşit mülkü mazluma
Yükle babam yükle can mı dayanır.

Bedavacı çomak soksun davana
Arı çıksın sinek girsin kovana
Giden kussun gelen kussun divana
Pakla babam pakla can mı dayanır.

Abdurrahim Karakoç

Akşamı geciktirebilirsin belki
suladığın fesleğenlerle, kimbilir
ama vaktin ayırdındadır şimdi
kuşlar, çocuklar ve mahpuslar
Usulca inse de koldemirleri

 Ahmet Telli

Münacaat

Koy beni yalnızlığın olmadığı bir yere
Bir gölge bile gelip semtime uğramasın
Murat derim sevmekten sevilmekten öteye
Nazarın ki gönlümde derde yer bırakmasın..

Gözüm yaşı unutsun şu kalbim de hicranı
Özlemek nedir desem onu bilen olmasın
Senden yana yorulsun benim bütün düşlerim
Sevmekte tereddüde zerre mahâl kalmasın..

Yetim olan sabahsız geceleri unutsun
Fukarayı zenginle aynı safta göreyim
Öyle ver ki duadan istemeyi çıkarıp
Sevdakâr mahkûm gibi yalnız ismini deyim ..

Çekmeden türlü derdi ver bana sevabını
Zamana bırakmadan düşmüşüm kaldır beni
Bir kâseyi istemem hazineni dediler
Susuzluğum haylice ummana daldır beni..

Kırılmasın âşıkların sırlardan ince kalbi
Hâl bilmezler onları melül mahzun görmesin
Göklere gökler kadar sonsuz uzansın servi
Mevsimlere baharı gazel diye sermesin..

Sana yakın olacak makamlardan makam ver
Hep pür neşe olayım aşkın ile kararda
Seherde ne verirsen on mislini akşam ver
Gündüzü gündüzlerden güzel göster akşamda..

Ziya Paşa Akyürek..

Biz mi taşırız aşkları
Aşklar mı bizi
Şimdi hangi kentte
Yağdığını unuttuğum bir yağmur
Ertelenmiş bir aşkın saçlarını yıkıyor

O günden beri
Öznesi yaralıdır şiirin


Orda yıldızlar daha parlaktır
Aynalar daha ayna
Yaşamaya başladığın an
Biraz daha koyulaşır ağaçların yeşili

Orası
Şiirin kendini göndere çektiği yerdir

Sensiz paslı bir çivi gibi duruyorum
Bir duvarın yüzünde
Ateşe ve rüzgâra dair bir dize kuşan
Bu geceyi teslim al
Bir selam uçur bana
Hâlâ bir sabah serinliği ise adresim

İnsana dair her çığlık
De ki şiirdir biraz

   A. Hicri İzgören

Nerdesin?
Geceleyin bir ses böler uykumu,
Içim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?
Ariyorum yillar var ki ben onu,
Asikiyim beni çagran bu sesin.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karisir gider.
Gün olur pesimden yürür beraber,
Ansizin haykirir bana: -Nerdesin?

Bütün sevgileri atip içimden,
Varligimi yalniz ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana Gel desin.
Ahmet Kutsi Tecer

Çiçek açasım geldi gel

Dağlardan ovalara akasım geldi

Bir de şöyle yan bir profilden

Üzümün şaraplaştığı yerden bakasım

Gülücüğünle uyanasım geldi bu karanlık uykudan

Doya doya yüzüne bakasım geldi gel



Hala eskizaman sözleriyle sesleniyorum sana

İpeğin ipek olduğu kozanın koza dutun dut olduğu zamanın

Feraceden saçılan ışığın gurubu kızıl gül bahçesi ettiği

Bir imanın yettiği zamanın sözleriyle

Sen her zamanda aynı güzelliksin

Aynı bülbüller çiler senin için

Aynı göğüsler kanar

Gel

Kim nerede nasıl yanarsa yansın

Orda mutlaka sen varsın



Gel bakasım geldi yeni kızaran nar gibi

Titreyen titreyen ve sonsuzdan sonsuza akan

O renge bakasım geldi gel

Hicabından al al gül damlayan dudaklarına

..

Sorsan kahverengi gözlü ama,
Bakışlarında gökyüzü var.