Sevdiğimiz Şiirler

YAĞMURDU

Yağmurdu,
Islanıyordu kelimeler,
Avuçlarımda biriktirdiğim duamdı.
Her bakışımda,
Aksini mırıldanıyor aynalar.
Bir çay içimi kadar yakındım ya
Bahanesiydi dem,
Secdede iz,
Ruhumda biz,
Dünya dönüyordu nasılsa,
Kapılar ve han,
Avuçlarımda ıslak dua,
Yüreğimde elem...
En yandığım,
En yakındığım,
En yakın olduğum an...

Yağmurdu,
Islanan hem ten
Hem ben,
İlmek ilmek seneler,
Her düğüm bir tespih tanesi,
İmamesi sen.
Şimdi sessizce akıp geçiyor zaman,
Şimdi sensizce, akıp geçiyor zaman,
En güzeli,
Farkındayız,
Ezip geçiyor zaman,
Yorgun düşüyor ruh ve beden...

Çözemedim yine şafağın ellerini,
Göz kapaklarıma gece dayanmış,
Dilime iflah olmaz hece bulanmış,
Hem yokmuş hem varmış,
Bir yokmuş, bir varmış.
Meğerki hayat,
Uykuda bir rüyaymış...

M...G...

Dedim yaz kalem. Dedi bir aşkın yusufuyum;
züleyha bilmem.

Tohumun toprağı yardığı yerde
Güneşin geceye değdiği yerde
Ruhumun ruhuna erdiği yerde
Aşkın elifini yaz sen kalemim

Olmaya derman yok dediğinde mi?
Solacak çiçeğin pür renginde mi?
Aydınlık ağarıp öldüğünde mi?
Aldırma kalbime, yaz sen kalemim

Aşkın kaderine mağlup iken can
Kalbimde uyuyup yüzümde uyan
Sır ile yıkanıp duaya dayan
Hece hece çözül ak sen kalemim

Takvimler dökülüp zaman silinsin
Perdeler kalksın ki cevher bilinsin
Nuh’u seven nun’sun; Muhammedîsin
Aşkın secdesine eğil kalemim

Kalmadı içimde vakt-i zahir’in
Önceye evvelsiz, nerede ahirin?
Aşk bir umman ise katre şairin
Boğul damla damla yan sen kalemim

Hicap al gülse aşk bembeyazdır
Aşığa sitemi sevdiren nazdır
Kalbin miratıysa nalân niyazdır
Çilehanelerde ağla kalemim

Aşkın pazarına Yusuf da düştü
Züleyha’yı eğen yusufî düştü
Ölüm bu hikâyede güzel gülüştü
Cim’e esre, aşka nokta: Sen kalemim

Susarım elbette dilim yetmezse
Aşkın ettiğini canan etmezse
Zülfün dua olsa hemen bitmezse
Amini düşürme söz ol kalemim

Cengizhan Konuş...

Anahtar

Konuşmak susmanın kokusudur.
Ya sus-git, ya konuş-gel, ortalarda kalma.
Yalan korkaklığın tortusudur.
Dürüst kaba ol, eğreti saygılı olma.
 
Özdemir Asaf

.

Çok Değil Ki

Yüreğimde büyüttüğüm gül güneşe çıkamaz
Yüreğim o gülü büyütmezse ışıyamaz.

Günüm seninle başlasın istemiştim
Çok değil ki...
Bir içten gülüşünle ışısın gecem
Uzun suskunlukların dilsiziydim
Sesin aksın istemiştim dupduru
Dağ suları gibi serin
Yüreğimin ölü topraklarına.
Kirpiklerin gölgelesin yüzümü
Gözlerin ömrümün göğü olsun
Demiştim, çok değil ki...

Şükrü Erbaş

özdemir asaf - lavinia

sana gitme demeyeceğim.
üşüyorsun ceketimi al.
günün en güzel saatleri bunlar.
yanımda kal.

sana gitme demeyeceğim.
gene de sen bilirsin.
yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
incinirsin.

sana gitme demeyeceğim,
ama gitme, lavinia.
adını gizleyeceğim
sen de bilme, lavinia.

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Bir yol buldum öteye geçerek gözlerinden
İşte yeni bir dünya peygamber sözlerinden
Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm
Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm...

Hüzünlerde Ara Beni
Eğer bir gün bulmak istersen beni /Susuz kalmış balıkların hüznünde ara.
Eğer bir gün bulmak istersen beni
Susuz kalmış balıkların hüznünde ara.
Sonbaharda yere düşen yaprakta
Zarfı açılmamış mektupta ara.
Orkideye,menekşeye yenilmiş
Kırda açan çiğdemlere sor beni
Rüzgârda boyun bükmüş sümbülde ara.
Mutluluk şarkılarında rastlayamazsın
Umutsuz şarkılarda,sazlarda ara.

Girdiğin kalabalıklarda arama beni
Her şeye uzak kalmış yerlerde ara
Mutlulukta,neş’ede olmadım bir gün
Payıma hep ayrılıklar,kederler düştü
Sen beni hüzünlerde,dertlerde ara.

Bilirsin nerdeyim,bilmelisin de
Sen beni incittiğin sözlerde ara
Hâlâ bıraktığın yere yalnız başıma
Bir umutla gelmeni beklemekteyim.
Güler yüzde arama boşu boşuna
Pencerede yol bekleyen gözlerde ara.
 
Kâmuran Esen
 

Vârımı ben hakka verdim gayrı bahtım kalmadı
Cümlesinden el çekip pes dû cihânım kalmadı
Çünkü hubbullah erişti çekti beni kendine
Açtı gönlüm gözümü gayri gûmanım kalmadı
Evliyanın himmeti yaktı beni kül eyledi
Sâfiyim buldum safayı dû cihanım kalmadı
Ahmedâ der yâ ilahi sana şükrüm çok durur
Hamdu lillah aşkı haktan gayri varım kalmadi

Sultan 1. Ahmed han rahmetullahi aleyh

Ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz
Unuttunuz başkalarının acısını duymayı
Küçük çıkarların büyük kurnazları
Alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı
Sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım
Unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek
Düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst
Dışa vurmayı duygularınızı
Unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.

Şükrü Erbaş

Aynaların Ötesi


Her ne kusur varsa, geçen zamanda;
Suçsuzdur aynalar elâ gözlü yâr.
Mecnunlar Mevlâ’yı bulursa canda,
El olur Leyla’lar elâ gözlü yâr.

Güzel açar güzelliğin sergisin
Gün ağartır kara saçın örgüsün
Muhabbet faslında ölüm türküsün
Kim söyler, kim çalar elâ gözlü yâr.

Eştikçe iş çıkar işin içinde;
Gençliği hasret yer sevda göçünde.
Bilmez misin, dört mevsimin üçünde
Kar olur yaylalar, elâ gözlü yâr.

Alı al, yeşili yeşilde ara;
Ahirete gider kalpteki yara
Ne yapsan bir daha çıkmaz dallara,
Dökülen ayvalar elâ gözlü yâr.

Vakit dolar, nakit biter kasanda
Sevgi bir kitaptır gönül masanda;
Okusan da olur, okumasan da...
Kapanır sayfalar elâ gözlü yâr.

Dosta Doğru

Abdurrahim KARAKOÇ

Ben ona dedim ki
Suyun üç hali var
Dördüncüsü sensin.

Taşların saltanatında
Bir gönül iklimiyim
Ağzımda esensin.

Rüzgârla yaprağın aşkı
Neyse dört mevsim
Öyle süreceksin.

Eşiğinde duracağım
Yıpranmış ve kirli
Kirpiğinle sileceksin.

İnsan adım atmazsa
Gidemez ki iyiliğe
Hüznümü düzeltensin

Benim geldiğim geçmiş
Çok açık bir yazıdır
Parmağınla okuyansın.

Zamanı saymayı
Yeniden öğreniyorum
İbresin çekisin yelkovansın.

Kalbim
Uzun menzilim benim
Yolumu karşılayansın.

ben ona dedim ki
Bütün kuşlar tünedi
Göğsümdeki tek kanatsın.

              'Şükrü Erbaş

Denizin içine doğru süzülen yeşil bir ışık huzmesi görüyorum ve içinden geçmeye çalışan balıkları… Yeni bir başlangıcın işareti olduğunu düşünüyorum o an bütün bunların… Sonun başlangıcı…

Bana gittikçe uzaklaşan bir geminin sol yanıydım. Gemi bensiz yol olabildi ama ben düşmek zorundaydım. Martılar eşlik etmedi yalnızlığıma belki, ama, bir veda türküsü çağırdılar… Öylesine… Uzaklardan…

Bütün evren kulak kesildi bu melodiye… Kuşlar kanat çırptı semada, bu kez bana veda ederken ve denizin derinliğine doğru usul usul süzülen aciz varlığıma bakarken… Ne çok canım yandı kim bilir suyun dibine çöküşümde… Dibe… En dibe vuruşumda ne çok canım yandı…
Yaralarımı sarmaya çalıştım… Sanıyorum ki sardım da… Yaralar; ince ince, sızı sızı… Sarıldılar… Zamana bırakılan ah bu gizli yaralar… Kendim için seçip, süslediğim bu gizli yara…

Sonra su yüzüne çıkmak için bedenimde ki tüm demir yığınlarını kaldırdım. Hafifledim… Nihayet suyun yüzündeydim ve artık nefes alabiliyordum… Şükrettim… Hamdettim… Acemi, yalnız ve öksüz bir balık misali korkak bakışlarla, o yeşil ışık huzmesine pervane oldum. Sürüklenebilirdim oysa, o ışığı bulmasaydım, girdaplara doğru yol alabilirdim….
Bir gemi gördüm o vakit, çaresizlikten bu kadar yorgun düşmüşken hem de… Sol yanı kırık bir gemiydi o ve benim ellerimden tuttu. O geminin sol yanı oldum… Kendi yarama merhem olsun diye, büyük bir yarayı teknik bir hadiseyle kapadım.

O an anlamıştım ki; çizecek çok sayfalarım, yazacak çok satırlarım vardı… Bir sonun başlangıcına, derin bir mutluluğa doğru yol almıştım…

Ve o an içimde ki, gözlerinden umut taşan çocuğun hala hayatta olduğunu fark ettim… Onu dinledim… Artık biliyordum ki;

Aşk güçlüydü…
Aşk cesurdu…
Aşk nefesti…
Aşk büyüktü…
Aşk erişilmezdi…
Aşk eşsizdi…
Aşk pervasızdı…
Aşk sessizdi…
Aşk söylenmeyen son sözdü…
Aşk zamansızdı…
Aşk beyaz bir sayfaydı…
Aşk amansızdı…
Aşk özlemdi…
Aşk beklemekti…
Aşk kalbinin emin ellerde olduğunu bilmekti…
Aşk acıydı…
Aşk savaştı…
Aşk barıştı…
Aşk mutluluktu…
Aşk yaşamaktı…
Aşk ölmekti…
Aşk tezattı…
Aşk güncel bir boşluktu…
Aşk ASLI olmaktı…
Aşk KEREM’ ini bulmaktı.
Aşk kanatlarımın olduğunu hissettirendi…
Aşk asi başımı dize getirendi …

Sahi, AŞK neydi?

Gülay Sağlıcak

KIRIK BİR KURŞUNKALEMİN ŞİİRİ

yollar uzak ay bedir
sırtımda gümüş hançer
yürürüm de ölemem
kan damlatır karanfil.

usulca mavi bir kar
kara geceye düşer
tutuşur fundalıklar
gelir kalbimi yakar.

gün olur belki öper
ay ışığı acıyı
o yaralı cerenler
yanık sulara iner.

yollar uzak ay bedir
sırtımda gümüş hançer
yürürüm de ölemem
kan damlatır karanfil

Behçet AYSAN