Sevdiğimiz Şiirler

Kaybettim

onu Kaybettim
tutamadım Elimde
zaman Belki Ayırdı Bizi Ama
hiç Unutturamadı Saramadı Yaralarımı
vazgecemedim Kendime Onu Unut Diyemedim
o Unuttum Sandı Bense;
kendimi Kandırdım
belki Biraz Unuttum Gibi Ama
onu Tam Olarak Atamadım
kaldı Orda Bi Yerde
ama Sonra Bulamadım
en Son Ağlamıstım Onun İçin
kaybolduğu İçin Değilde
beni Değil Onu Sewdiği İçin...
 

Arka Mahalle

Ağladım göz yaşlarım döndü denize
Ben derdimi kimseye söyleyemedim
Kurşunlara gelirken arka mahlede
Düştüm de yerlere bir of demedim

Başıma neler geldi sana diyemedim
Beni kaç kere dövdüler
Adını söylemedim of of of of
Yıkılsın evin

Ağladım gözyaşlarım düştü ateşe
Yine de bu yangını söndüremedim
Bağıra bağıra yazdım seni içime
Bir kez olsun yüzünü güldüremedim...
 

SENİ SEVMEK

Seni sevmek,
Yağmurlu bir gecede yürümek gibidir.
Islanıyorsundur ama yürümek istersin
...
Seni sevmek,
Güneşin doğmasını izlemek gibidir.
Gözlerin kamaşıyordur ama izlemek istersin.

Seni sevmek,
Paraşütten atlamak gibidir.
Gerçekte korkuyorsundur ama belli etmezsin.

Seni sevmek,
Suda yürümek gibidir.
İmkânsız sanırsın ama istersen yürüyebilirsin.

Seni sevmek,
Sabah uykusu gibidir.
Vazgeçemezsin ama vazgeçmek zorundasındır.

Seni sevmek,
Öyle bir şeydir ki sevgilim,
Hiçbir şey gibidir, ne olduğunu anlayamazsın.

___Bülent KARAKAYA___

BIRAKIP GİTTİN BENİ

bırakıp gittin beni bütün kapılarda
bütün çöllerde tek başıma kodun
şafakta arayıp öğle vakti yitirdiğim
vardığım hiç bir yerde değildin
...sensiz bir odanın sahrasını nasıl anlatsam
hiçbir şeyin seni andırmadığı bir pazar kalabalığını
denizde dalgakırandan da boşluğunu bir günün
seslenip de senden cevap alamadığım sessizliği

bırakıp gittin beni kalarak olduğun yerde hareketsiz
her yerde bırakıp gittin beni gözlerinle
düşlerin yüreğiyle bırakıp gittin beni
yarım kalmış bir cümle gibi bırakıp gittin
düşen hep ben oldum en küçük kımıldanışında senden

başını çevirdiğin için ağladığımı görmedin hiç
bana bakıp görmediğin için
ben yokken içini çektiğin için

ayağına düşen gölgene acıdın mı hiç sen

Acılar karşısında metin ol...
Belaya düşersen cesur ol...
Birini seversen mert ol...
Hepsi başına gelirse Allah'a emanet ol....

HANİ GİTMESEN DİYORUM...

hani gitmesen diyorum......

bırakmasan ellerimi,

kaçırsan o ayrılığa giden tüm otobüsleri.

geceler karanlık üşüyor ellerim,

kalsan diyorum gitmesen.

o ansız vedaların hüznüne salmasan

sevginle tutuşmuş yüreğimi.

gidersen bilirim ki son olur ömrüme gidisin,

bir sinir kasabasında bulurlar

kursuna dizilmiş cesedimi.

geceler karanlık üşüyor ellerim,

üşüyor yüreğim,

yalnız ben değil tüm şehir üşüyor.

hani gitmesen diyorum.......

bırakmasan ellerimi,

gidersen paramparça olur yüreğimde ağıtlar.

ay geceyi deler, güneş dogmadan batar.

ama bilirim ki her şey faydasız,

umutsuz bir aşkın kurbanıyız

ve her kimse o yazan

çoktan yazmış kaderimizi.

lakin isterdim ki,

kadere inat sevseydin beni.

hani gitmesen diyorum......

bırakmasan ellerimi,

karanlık gecelerin koynuna salmasan

her vurguna açık yüreğimi.

hani gitmesen diyorum........


    

Yolculuk, her zaman düşündüm onu;
İçimde bu azgın davet ne demek?
Oraya, nerdeyse güneşin sonu,
Uçmak, kayıp gitmek, kaçıp dönmemek.

Altımdan kaydırdı bir el minderi;
Herkes yatağında, ben ayaktayım.
Bir gece, rüyada gördüğüm yeri,
Gözlerim yumulu, aramaktayım.

Beni çağırmakta yabancı dostlar;
Bu dostlar ne güzel, dilsiz ve adsız.
Eski evde, şimdi bir başka ev var:
Avlusu karanlık, suları tadsız.

Her akşam, aynı yer, aynı saatte,
Güneşten eşyama düşen bir çubuk;
Yangın varmış gibi yukarı katta,
Arkamdan gel diyor, sessiz ve çabuk!

Başım, artık onu taşımak ne zor!
Başım, günden güne kayıtsız bana.
Dalında bir yaprak gibi dönüyor,
Acı rüzgarların çektiği yana...

   Sandalcı ve Entelci
Biri cahil sandalcı
çekiyor kürekleri dalgalara karşı.
Karşısına oturmuş bir entelci
Üflüyor pipoyu rüzgara karşı.

Soruyor entelci:
''Narsizmi bilir misin?''
''yok'' diyor sandalcı
çekiyor kürekleri dalgalara karşı.
''tüh ''diyor entelci
''gitti hayatının dörtte biri''

Soruyor entelci:
''realizmi bilir misin?''
''yok'' diyor sandalcı
çekiyor kürekleri dalgalara karşı.
''tüh ''diyor entelci
''gitti hayatının dörte biri''

Soruyor entelci:
''sürrealizmi bilir misin?''
''yok ''diyor sandalcı
çekiyor kürekleri dalgalara karşı.
''tüh ''diyor entelci
''gitti hayatının dörtte biri''

Geliyor bir dalga
oluyor tekne alabora.

Soruyor sandalcı:
''Yüzme bilir misin?''
''yok ''diyor entelci''glup, glup''
''tüh''diyor sandalcı
''gitti hayatının dörtte dördü''
Behram Su

Artık gitme demeyeceğim, zaten iyice hazırsın bu sefer.
Herşeyi yanında götür; anılarımızı, umutlarımızı, sevgimi de al belki lâzım olur.
Tek kelime etmesem diyorum, ama etmeliyim, sana bilmediğin bir şeyden
bahsetmeliyim; kendimden. Evet, onca zaman tanıdığını sandığın benden.
Hırçın yanımı gördün daha çok, oysa öyle uysal bir çocukmuşum ki.
Neydi beni zaman zaman hoyrat yapan?
Sanırım, düşünmedin.
Birini ayrı tutsam da renklerin hepsini sevdim, mevsimleri de.
Aslında çok şey var sevdiğim,
kavgalar ve savaşlar dışında bir de niye olursa olsun vedalaşma anları,
İsterdim ki uyumlu halimi yaşasaydın daima ama bana hep vurgun
saatlerinde geldin, ya da sen vurdun.
Uzaklara bakardım uysal çocukluğumda içimde dolmayan derin boşluğumla,
denizden gelecek bir gemi bekledim durdum,
sonra yıldızlara baktım yıllarca ve sen sandığım bir yıldıza.
Kadınlar, erkekler, çocuklar ve şehirler tanıdım, çoğunu da sevdim.
Aşklarım da oldu, hem de uğruna ölebileceğim aşklar, ama en çok seni sevdim.
Ve şimdi gidiyorsun, evet git içimdeki melek sana dua edecek.
Sanırım kahrolmayacağım bu veda sahnesine - senin baban öldü mü?
Bu gidiş ölümden beter olamaz.
Hangisi doğru bilmiyorum,
Seni uğurlayıp öylece kalmak mı?
Yoksa, benim uyumamı bekleyip gitmen, benim de sensiz sabaha uyanmam mı?
Bence şimdi git, hayır gitme! Yani git de önce üstümü ört, ben uzanayım şöyle, ışığı kapat ve git.
Hayır hayır gitme!
Yani git de ışığı yak git, ben karanlıktan korkuyorum da!
Hem sensizlik hem karanlık bu kadarı fazla.
Üstümü de örtme bu şevkat de fazla, ışıkların hepsi açık olsun.
İçim burkuluyor sen nasıl gidersen git.
Dur, burayı iyi dinle; birkez daha söylüyorum ve son kez.
Seni seviyorum.
Sen giderken ben içimden haykıracağım 'kusursuz bir aşktı bu' diye.
Kusursuz bir aşktı benim sana büyüttüğüm sen ne yaşadın bilmiyorum...

Yine de tanıdı gönlüm yaşadı
Bir kusursuz aşk büyüttüm sana pişman değilim

Her akşam vaktinde bu gönül üzülür
Hüzünle dolar seni düşünür
Şimdi çok uzakta kimbilir neredesin
Geri dön ya da dönme ben sendeyim...

SONER ARICA/KUSURSUZ AŞK

 PAY TADI
gökyüzü dediğin bir dilim ekmek
bal sürdük üstüne
karanlığa çiçek ekerek
çıktık güneşe
bölüşmeyi bir öğrenebilsek
gök de bizimdir yerde
 

Bir tanem!
Son mektubunda:
'Başım sızlıyor yüreğim sersem! ' diyorsun.
'Seni asarlarsa seni kaybedersem;
diyorsun;
'yaşıyamam! '
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda; yaşarsın kalbimin
kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlılarda
ölüm acısı.
Ölüm
bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat
emin ol ki sevgilim;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
geçirecekse eğer
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için
boşuna bakacaklar
Nazıma!

Ben,
alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim...

Karım benim!
İyi yürekli
altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim:
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi koparmıyorlar
kellesini adamın.

Haydi bunlara boş ver.
Bunlar uzak bir ihtimal.
Paran varsa eğer
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı,
Ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı.

 NAZIM HİKMET

            KAYIP    AŞK
Sessiz, ıssız içime düşüyor yalnızlığım
Vuruluyorum sevda yerlerimden
Her nefeste kıyılarından geçiyorum acılarımın
Bir yalancı bahara tutuldum
Dökülüyorum yaprak yaprak
Yalnızım yüzümdeki çizgilerde
O sevdanın kurak ikliminde çatlamış
En sonbahar zamanı yaşanıyor bir mutluluğun
Ne sonbaharlar gördüm ben bir mevsimin şarkısı gibi
Dillerden düşmez söylenir yazlık mekanlarda.
Şimdi sağa sola dökülüyoruz çok kırılganız ne var ki
Çıt desek kırılıp akıp gideceğiz ince ince
Ömrümüzün en sessiz harflerini yaşıyoruz
İçimizde büyüttüğümüz kutsal acılarımızla
Ve soldurmamak için bahçemizdeki kalan tek gülümüzü de
Bir başka bahara erteleniyoruz
Ve hep iki kez yazıyoruz
Biz sevmeyi beceremedik diye satır aralarımıza
Israrla büyük harf kullanıyoruz
Seni seviyorum diye yazarken sulara

Ben Orada Sen Burada

Ben orada öldüm en çok orada bilmezsin
Orada zaman buruşmuş bir eski resimdi
Orada sen yoktun, gözlerin belli belirsiz
Koptum oradan, bir kırık heykelim şimdi

Bir kolum derin denizlerde tek başına
Ayaklarım çöllerde kum tepelerinde gömülü
Alıp götürür saçlarımı bir soğuk rüzgar
Ben orada öldüm, en çok orada bir başka türlü

Hiç bende değilsin, burada yoksun ki
Orada var mısın, ya da ben yok muyum
Tek değiliz seninle, bütün olmadık hiç
Şimdi nerdeyiz nasılız bilmiyorum

Orada akşamlar daha çok serin
Ben bu kadar değilim, bu kadar yıkık
Sarhoşum, kederliyim, yoksulum, sensizim
Orası sisler içinde orası karanlık.

Bensiz olduğun yerde değil mi en güzelsin
Bensiz olduğun yerde söyle şarkılarını aşkın
Bir mermeri al, yont, şekil ver ona benden
Bir günah işlercesine sessiz ve dalgın

En iyisi sen burada kal, hep burada
Ellerinle kal, dudaklarınla, gözlerinle
Tut ki bütün renkler senin mavi kırmızı
Burada her şey sen nasıl istersen öyle

Bir büyük ayna duvarlar çok büyük
Orayı düşünme hiç burada soyun
Utandır duvarları pencereleri, kapıları
İki yalnızız şimdi anlıyor musun

Var sandığın sen sen değilsin bir başkası
Benim anlasana benim o yok dediğin
Sabahları bir serin havayım içine dolan
Benim akşamları pencerende beklediğin

Hiç bir şey bilmiyorum, sen anlıyorsun
Senin bilmediklerini anladığım gibi
Güzel, parmaklarının değdiği bir şey
Sensizlikler içinde seninle olmak iyi

Orada bulutlar yağıyor paramparça
Orada ağlayan dağlardır göğe en yakın
Orada sen yoksun, orada bir şey yok
Orada kan ve ölüm, orada yangın

Ümit Yaşar Oğuzcan

Aşkımsın ölürüm sana sen olmazsan ben hiçim türü edebiyat parçalamalara şiir dendiği , şiir yazanların şiir okuyanlardan daha çok olduğu bir ülkede şiiri sevemedim gitti. Safahattan bazı parçalar dışında ezberlediğim tek şiir, Aşkın olana, Allah'a adanmış bir şiir:
Takdim

Özlemekten yorulmuşum, kapında durdur beni

Ucu sana dek ulaşan bir zincire vur beni

Beni çöllerden sorma, ki sonra Mecnun yerinir

Aşksızlıktan taş kesilmiş şehirlere sor beni

Karanlık yerlerimi bir bir soyundum asfaltlara

Şimdi yüreğim üşüyor, giyindir ey nur beni

Ben Leyla’ma gidiyorum, çekil önümden Leyla

Gayrı, cennet olsan durmam, bak çağırıyor beni

Toprağımın gözlerinden çöllerin yanağına

Süzülen bir damlayım yar, kabul buyur beni

Hangi denize attımsa tutuştu saçlarından

Bir kez bak, yoksa bu yürek yarı yolda kor beni 
 
Mustafa İslamoğlu
 

Sevebilirim,
hem de nasıl,
dile benden ne dilersen,
canımı, gözlerimi
...
Kızabilirim,
ağzım köpürmez,
ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,
devenin öfkesi, kinciliği değil.

Anlayabilirim
çoğu kere burnumla,
yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
ve döğüşebilirim,
doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
yaşım başım buna engel değil,
ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.

'NAZIM HİKMET RAN'