Sevdiğimiz Şiirler

Sen gidersen sesin gider,
Kokun gider yüzün gider.

Ay dolanır pusularda,
Tenim titrer gecem biter.

Sen gidersen yüzün gider,
Martı küser baykuş öter.

Senden kalan son hatıra,
İki damla yaşın gider.

Sen gidersen boyun gider,
Posun gider sözün gider,

Bir şey kopar yüreğimden,
Çatılmadık kaşın gider.

Sen gidersen kim kıskanır,
Kim dolanır pencereme.

Kimler gelir kimler geçer,
Çift kapılı şu hücrede.

Sen gidersen sohbet gider,
Tadım gider tuzum gider,

Dinlediğim her şarkıda,
Tel kırılır sazdan düşer.

Sen gidersen başkent gider,
İçim üşür ayaz düşer

İzmir de konak meydanı,
İstanbul da taksim düşer.

Sen gidersen canım gider,
Adın geçer içim titrer.

Şu dağlanmış yüreğime,
Sevda denen akkor düşer.

Sen gidersen her şey gider,
Sesin gider, sesim düşer.

Sen gidersen ey sevgili,
Ben biterim, şiir biter...

                       Ümit Yaşar Oğuzcan

Eskisi kadar özlemiyorum seni...
Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda...
Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor...
Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
Biraz yorgunum...
Biraz da kirletti sensizlik beni!
Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
"İyiyim"ler yamaladım dilime.
Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni...
Gel diye beklemiyorum artık,
Hatta istemiyorum gelmeni...
Benim derdim yeter bana banane!
Alıştım mı yokluğuna?
Tedirginim aslında,
Biraz kırgın...
Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
Ara sıra geliyorsun aklıma, banane diyorum
Vaz mı geçiyorum varlığından?
Ya başkasını seversem?
İnan o zaman seni hayatım boyunca AFFETMEM!

                                       

Sana gitme demiyorum,ama lütfen kal.

Çünkü ben sen varken hiç tanımadığım bir şehir de, kalbime aşina bir yüz görmüş gibi güven de hissediyorum.

Çünkü ben sen varken,evini kaybetmiş bir kedi yavrusunun nasıl sa o beni bulur huzurunu yaşıyorum.

Çünkü ben bir tek sana,sen varsan bana birşey olmaz diyebiliyorum.

O yüzden sen kal,
Kal ki bana hiç birşey olmasın...!

Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında
Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu
Her seher yüreğimde açan karanfillerin
Her akşam ellerimde sararıp solduğunu
Nereden bileceksin

Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin
Siyah tüylü martılar yorgun pencerelerde
Benimle ağlayacak benimle güleceksin
Göğsümde ızdırabı Deniz fenerlerinin
Hayatımdan fışkıran hüzne gömüleceksin

Yağmura boyun büken susuz topraklar gibi

Gülümse ve uzaklaş çünkü anlayamazsın
Bu kopan fırtınayı Yusuf'un yüreğinde
Koyu bir çaresizlik ayinidir yalnızlık
Züleyha'nın menekşe büyüyen gözlerinde

Nereden bileceksin kayalara tutunan
Devlerin birer birer vurulup öldüğünü
Rüyaları süsleyen eşsiz mücevherlerin
Bir dervişi görünce yere döküldüğünü
Nereden bileceksin

Kim bilir belki bir gün kapıma geleceksin
Kollarında rüzgarlı bir deprem karanlığı
Kapı aralığında sessizce gireceksin
Işıldayan bu gönül şahikası önünde
El pençe divan durup sen de eğileceksin

Bülbülün lalezardan neden kovulduğunu
Bu hayal zindanını yıktığım gün hatırla
Balığın susuz kalıp suda boğulduğunu
Acılar evreninden çıktığım gün hatırla

Nurullah Genç

Şimdi çağırsan..
 hiçbir şey olmamış gibi
 Yine.. Sana geleceğim.
Yine.. Her şeyi sana anlatacağım.
Yine.. Sana ağlayacağım.
 Ne kötü.

Bu kadar yürekten çağırma beni,
Bir gece ansızın gelebilirim.
Beni bekliyorsan, uyumamışsan;
Sevinçten kapında ölebilirim.

Belki de hayata yeni başlarım
İçimde küllenen kor alevlenir.
Bakarsın, hiç gitmem, kölen olurum
Belki de seversin beni, kim bilir?

Kal dersen, dağlarca severim seni
Bir deniz olurum ayaklarında.
Aşk bu, özleyiş bu, hiç belli olmaz
Kalbim duruverir dudaklarında.

Ya da unuturum kim olduğumu,
Hatırlamam belki adımı bile.
Belki de çıldırır, deli olurum
Sana kavuşmanın heyecanıyla.

Aşk bu, bilinir mi nereye varır?
Ne durdurur özleyeni, seveni?
Bakarsın ansızın gelebilirim
Bu kadar yürekten çağırma beni.

Ümit Yaşar Oğuzcan

Seni düşünmek güzel şey,
Ümitli şey
Dünya'nın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
Fakat artık ümit yetmiyor bana
Ben artık şarkı dinlemek değil
Şarkı söylemek istiyorum..

Nazım Hikmet

GÜLCE

Uçurumun kenarındayım Hızır
Ulu dilber kalesinin burcunda
Muhteşem belaya nazır
Topuklarım boşluğun avcunda
Derin yar adımı çağırır
Dikildim parmaklarımın ucunda
Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek
Uçurumun kenarındayım Hızır
Civan hazır
Divan hazır
Ferman hazır
Kurban hazır

Uçurumun kenarındayım Hızır
Güzelliğin zulme çaldığı sınır
Başım döner, beynim bulanır
El etmez
Gel etmez
Gülce'm uzaktan dolanır
Uçurumun kenarındayım Hızır
Gülce bir davet
Mecaz değil
Maraz değil
Gülce bir afet
Peri değil
Huri değil
Gülce beyaz sihir
Gülce ölümcül naz
Buram buram zehir
Yar yüzünde infaz

Bir gamzelik rüzgâr yetecek
Ha itti beni, ha itecek
Güzelliğin zulme çaldığı sınır
Uçurumun kenarındayım Hızır
Ben fakir
En hakir
Bin taksir
Ateşten
Kalleşten
Mızrakla gürzden
Dabbetülarz'dan
Deccal’dan, yedi düvelden
Korku nedir bilmeyen ben
Tir tir titriyorum Gülce’den
Ödüm patlıyor Gülce’ye bakmaktan
Nutkum tutuluyor, ürperiyorum
Saniyeler gözlerimde birer can
Her saniyede bir can veriyorum

1981

Ömer Lütfi Mete

Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana...

İyi insanlar biriktirin.
Sizi siz olduğu için kabul eden...
Yanlış yaptığınızda sizi kırmadan düzelten, elinizden tutan...
Düştüğünüzde yerden kaldıran insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Arkanızdan konuşanlara hadlerini bildiren.
Gıyabınızda bile dost olan...
Yaranıza merhem,
Kalbinize sürûr olan insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Yoklukta da yanınızda olan,
Sizi, sizden çok düşünen,
Size arka çıkan, arkadaş olan,
Yüzünüze gülerken arkanızdan konuşmayan...

İyi insanlar biriktirin...
Hata yaptığında özür dileyen,
Bencil değil, diğergâm olan,
Size yaptığı iyiliği unutan;
Kendisine yaptığınız iyiliği asla unutmayan...

İyi insanlar biriktirin...
Bir gün yollarınız ayrıldığında,
sırrınızı namusu bilen...
Kuyunuzu kazanlara karşı sizi uyaran...
Yolunuza pusula olan insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Kaybolduğunuzda size yol gösteren,
Dosdoğru doğrularla doğrulup
Eğri yola düştüğünüzde size istikamet olan,
Size hakkı ve sabrı tavsiye eden...

İyi insanlar biriktirin...
Kitap okuyan, çay içen,
Türkü dinleyip çiçek yetiştiren,
Elleri fesleğen kokan
İnce, naif insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Kibirsiz, riyasız, samimi, içten...
Pencere pervazlarına kuşlar için ekmek koyan
En az iki şiiri ezbere okuyan,
Ve ağlamayı bilen insanlar...

İyi insanlar biriktirin
Paranın, mevkinin, makamın, rozetin kölesi olmayan,
Doğru bildikleri için bunlardan vazgeçmeyi bilen,
İnsanları renk, dil, din, ırk olarak ayırmayan,
İnsana insanca bakan insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Yağmurda ıslanmayı seven
Serçeleri ve güvercinleri seyreden,
Yıldızları izleyip hayal kuran
Düşküne, mağdura mazluma el uzatan,
Koca yürekli insanlar...

İyi insanlar biriktirin,
Geceyi içine çekmeyi bilen,
Ve sabahın seherinde uyanmayı bilen,
Ve yetime, yoksula, kimsesize gülümseyebilen,
Derin düşünceli insanlar...

İyi insanlar biriktirin...
Papatyaları, kırlarda kuş seslerini,
Karanfil kokusunu,
Sıcak ekmek kokusunu seven,
Gecenin bir vakti sırf sesinizi duymak için arayan güzel insanlar biriktirin.

şimdi yoksun
seni düşünebilirim artık
tutar ellerini öperim uzun uzun
kimseler ayıplayamaz beni
yokluğunda seni nasıl sevdiğimi anlayamazlar
işte gözlerin işte dudakların
senin olan ne varsa karşımda duruyor
ayaklarını dilediğim yere götürebiliyorum artık
sevdiğim şarkıları söyletiyorum dudaklarına
ve hoyrat ellerimle seni
her gün biraz daha güzelleştiriyorum
bütün resimler sana benziyor
hayret
bütün aynalarda sen varsın
nereye gitsem peşimden geliyorsun
şimdi sigarasın dudaklarımda
biraz sonra beyaz bir kağıt
ve akşam içtiğim bir kadeh içki olacaksın
kimse yokluğunda bunca sevilmedi
kimse yokluğunda ilahlaşmadı bu kadar
saçların böyle daha güzel
sen daha güzel

.

Eskilerden bir ses duysam.
Tanıdık bir yüz çıksa karşıma.
O günlerdeki gibi...
Gök daha mavi,
Toprak daha güleç,
İnsan daha insan,
Dost daha çok dost,
Ben yine,
O eski ben olsam.

                       Seçil Oğuz

Sevdiklerinizle aranıza kitaplardan bir köprü kurun...İçgüdüsel, itibarsız ilişkileri terk ettiğinizi fark edeceksiniz... Kendine özgü bir dili var kitaplar üzerinden ilişkinin; inançların ve algıların ötesinde, gerçekleri bağlamından koparmadan ötekini anlamak...

Diz boyu kar olduğu zamanlardı ve bembeyazdı nefesimiz... Soğukla kaplı parkaları vardı kanlı gömleklerin... Gözlerimle gördüm, kırmızıydı beyaz...