Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Bir bakışa
Bir susuşa değişti zaman
değişti mekan
Hayal oldu dünya
değişti insan
Bir umuttu tuttuğum dal
Hayal oldu heyecan
değişti dünya değişti insan...

merdivensiz inişleri severim ben...
merdivensiz çıkmak için derinden...

👍👍👏👏

Issız ve sessiz gözlerinden
Bı güneş süzülüyor caresizce
Geçerken iz bırakıyor hüzün

Bir  gün gider  meçhule
Bir gül..
İki ömür iki  sır
Yarası yüreğinde  geçer
Belki on  asır..
Doğdukları seher
Öldüklerine değer.
Gün umut
Gün gonca
Gül yol alır
Sevgi boyunca.

mutluluğu yudumlamak istiyorsan eğer;
hak edene, hak ettiği kadar ver değer...
gelecektir elbet beklenen seher...
karanlık gecelerde, pencerene güneş çiz!..

para birimini bilmeyen birine;
''deli olduğunun farkında olan'' bir deliye...
bitimsiz para birimiyle al bir hediye...
bırak aşikar olanı, sarsın ruhunu sonsuz giz!..

sev kendini hatalarınla/eksiklerinle...
kendini sorgulamaktan da asla vazgeçme...
çevrenle uzlaşmak için özünden geçme...
sen ilerle,elbet arkanda kalacaktır iz!..

Yaşayamadıklarımız kanadı kırık umut oluyor  hep
Yüreği uçarcasına  göğe yüzünü çevirmiş olan adam güneşin battığını fark edemedi
Batışlar, kayboluşlar ,arayışlar ve ardından yola düşme vakti
Gezgin sen mi yoldasın yol mu sende   ?


(içsel yorgunum bugün sanırım  demli bir çay lazım )

SON KURBAN
Bu sonbahar bildiğim hayal içinden,
Çıkarttığım hisler erguvani renk demetinden,
Mahzun bakışlar olmuş gaybın pelerini.
Sarmaktayken acımasızca bedenimi,
Ömrüm sararan yaprakların bahçesi!
Bu depreniş ruhumun giyotini.
Anlaşılan o ki: bu labirentten çıkış yok gibi?
Duygularım bilmiyorum bugün neden asi?
Biliyorum ki sabır ömrün en büyük erdemi!
Gecenin girift kaldırımlarında gezinirken;
Sırlı büyülü hayalin iksirini ararken,
Kaybolan ilk gençliğimin bahar bahçelerini,
Yüreğimin o en derin köşelerinde özlerken,
Birden bir fırtına sildi tüm hayallerimi
Bu acı bu anıt mezar hayatın imgesi.
İstediğim: benimde belki her insan gibi;
Yaşanası hayattan küçük sevinç demeti!
Belki her ömür bir parça acılı kare taşır,
Belki bir kısmın acıları sabırları taşırır.
Çile ,sabır ,isyan, dua  iç içe geçmiş hançeremde,
Zelzeleler şiddetini arttırarak artarda bedende
Yağmur olmuş ince ince hüzün taneleri düşerken,
Duyulmayan feryat asra dalalet edemeden,
Bitiyor ömrün şarkısı mahzun, son mısraı söylemeden!
Ne yazar, çekmişim bir kere daha hayata restimi!
Yazsın bildiği kadar bundan böyle istediğini!
Hangi maddi güç cezalandıracak asi bedenimi?
O beden ki asil mazinin içindeki yüreğin fenomeni
Bu ruhla fırlattığım bakışlar oldu ateşten izler,
Bu hale şahit bedendeki çehreler oldu sararmış benizler.
Asil yüreğimden kopan isyan sanki bir tufan;
Son kurban zamanın somut zerrelerinden akrep ve yelkovan!

Yaşayamadıklarımız kanadı kırık umut oluyor  hep
Yüreği uçarcasına  göğe yüzünü çevirmiş olan adam güneşin battığını fark edemedi
Batışlar, kayboluşlar ,arayışlar ve ardından yola düşme vakti
Gezgin sen mi yoldasın yol mu sende   ?


(içsel yorgunum bugün sanırım  demli bir çay lazım )

Sen gölgenin düşün içinde kal
Çelme tak bütün yorgunluğa üstadım

Uzunca yolculuklar diledim
Bitmesini istemediğim
Son durağı hiç düşünmediğim
Alelacele elime ne geçtiyse
Valizime koyduğum
Uzunca yolculuklar...

İÇİMDEKİ  PERDE
Nedir bu renk cümbüşü?
Karanlık gecemdeki düşü,
Görüp anladım düşüşü,
Ve  soldu bir insan gülüşü!

Ağırlık kalpte çarpıntı,
Çanların çıngırağı acıklı,
Vakit daralmakta artık,
Arayışlardan perişan kaldık…

Vurgun yemiş dehlizlerim,
Kimsesiz garip kalmış ellerim,
Tutunacak dal ararken düşlerim,
Acının perdesinden ürkerim.

Ne akan sular alır  götürür,
Ne sonsuz okyanus boşluğu,
Örer bir sızının  yokluğu,
Varla yok arası umudu.

Her lahza ıstırap güneşi,
Bulunmaz bir ahengin eşi.
Gecenin bittiği  o yerde,
Açılır içimdeki perde.
 
 Hikmet BAŞ

kertenkelenin kuyruğunu bırakması
kana/ma/yan bir kaçıştır...
kendinden kendine kaçış...
olmağı yerde kalan
en kıvranan yanından...
bitmeyen bir kine bürünen yol
uzadıkça uzayan...
tiksindi kaçarken
ölümden değil
ölümün yavaş geleninden...
gün batımı sarılığıyla
çöktü umutsuzluk omzuna...
en sevdiği gömleği bulandı toza...
geçti sarı bir yoldan...
sapsarı bir sınırdan...
dökülmüş dişleriyle ısırarak demiri
ve yutarak ağzındaki kanı/irini...
elinde olmadan
bıraktı yol kenarına elindekini...

yıkılır bütün surlar...
bir gün, bütün duvarlar...
lakin bu dağ hep burdaydı
bu dere de hep akardı...
birisi mi?..
birileri mi?..
ç/alıp bütün dağları ve dereleri,
bölmüşler coğrafyayı çoktan...
ötesi yasak!..

kısır bir tohum gibi
kapkara toprağa gömdü adını...
isimsiz kollar,
isimsiz bacaklar gömdü...
yanmış/yakılmış hasatların ateşine
hem karanlığı,hem aydınlığı gömdü...
aştı yasak sınırları!..

sınırsız/sırasız dizilmiş yüksek binaların
sınırlı yalnızlığını buldu
aramadığı yerde...
derini taşmış kuyuların çıplaklığını...
pencerelerin saçaklarında,
kendi kanadına sığınan kuşları...
her zaman uyanık bir şehrin
hiç uyumamasını...
çıkmaz kimsesizlikler...
çoğul kimliksizlikler...
sonsuza eğimli yokuşlar...
sınırın ötesinde;
büyük şehirlerin büyük kaygılarını buldu...
kaçtığı ne varsa,
yine oydu bulduğu...

Yağmur sonrası Gökkuşağı sevincinde
Güzellikler dolu sözlerim de var 

Kelimeler durgun bu akşam
Dilekler solgun.
Hangi bahçenin baharıdır beklenen
Yürekler durgun
Bakışlar yorgun..
Uzayıp giden yollar mı,
Yaşanıp tükenen yıllar mı..?
Biri  ah ederse ,
Ötekinin yanar ciğeri.
Biri ağlarsa
Erir biter diğeri..

Beni alıp başka bı yere
Başka bir diyara götürmüştü
"Acı bı kahvenin"hatrına
(İhtimal çok şık duruyor göğüs kafesinde)

Yüreği yaralı ceylan biliriz
Gözleri kanayan deniz.
Uğruna nefesleri bitiren  düşler,
Umutlar ölürken neredeydiniz..?