Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

BENLESİN
Şarkın uzak tenhalarında gecelerime
Soğuk bir sensizlik dolar, sanki ölüm gibi,
Mahkumsa tuvalin renkleri gölgelerime;
Rekler yüreğimin içindeki gri gibi

Ruhumun aynaları kırılır yokluğun da
Sensizlik ateşiyle küle döner yüreğim
Gecede savrulan feryadın sonsuzluğunda
Bu yok oluşla tenha garların bekçisiyim!

Taş duvarların sessizliği sinmiş geceme,
Her an ürkerken yalnızlıktan,ansızın sesin;
Ta öteden özleyişle dolar içerime,
Ve sen bu gecede istemesende BENLESİN

GECE  YOLCUSU
Her gece böyle, bir tren geçer geceden,
Üç yolcusu var, gittikleri yön bilinmez.
Belki her biri ayrı hülyalar içinden
Geçerler de, yaradandan  başkası  görmez.

İstasyondan ayrıldıkları an hemen de,
Aynı,  başlangıç; flu bir sabah mı  ki?
Sıkıştırmış acılı hülyalar cenderesinde,
Yol uzar acılarla birlikte cenderemde!..

Kapalı,çapraşık,anlaşılmaz ,koridor.
Çıkılacak yönü göremeden dönerim,
Ellerim,ayaklarım tutmazken; yüreğim kor!
Bu acıyla söndü,başlamadan ümitlerim….
                                              Hikmet   BAŞ

GÜNAH
Etrafımda mor dağlar,
Ruhumda bir kasvet var.
Her adımda ki firak,
Ruhu; inceden sallar.

Ben, dünyasında gezen;
İhanete uğramış,
Tecrit koyunda keşiş,
Bilmez ki ne işlemiş.
              Hikmet Baş   

KENT
Bu bir rüya mıydı ki buldu ansızın beni,
Isırdı hülyalarımı bir acının otu.
Geçmişin özlemi sardı öyle benliğimi,
Neylersin ki başlamadan özlemim solduysa!

Şimdi yok manzarada tek gülen munis bir yüz,
Sensiz renkler, hep kasvet tonlarıyla örülü.
Mazinin varoşlarında terkedilmiş öksüz,
Ağlamaklıyım, başımda ruhumda gömülü.

Yaşamak zor mu zor,  sokaklarında kan kokan,
Aç  canavarların dolaştığı kaldırımlar;
Korkutuyor bu gecenin damlarından sarkan,
O,  insanımsı çirkef  aşağılık   mahluklar…
                                       Hikmet Baş

KALDIMI
Üç beş günün hesabını mı yapayım,
Tükenmiş ömürden kalan sermaye;
Ne kadar uğraşsam da kahrolmaktayım!
Yine çareler kaldı son sefere…

Yürüdüğüm dar sokaklarda ferman:
Dualarım tartıda,  benimse son :
Kurtuluş  ümidim; kabul olmayan duam!
Bitsin bu işkence, ömrüm oldu siyah fon!

Rüyalarımda mı sadece çektiğim azap,
Katar katar kervanlar taşır acımı,
Benimse içtiğim ,hayatın kadehinden kezzap.
Söyleyin bu sancıdan  kurtuluş kaldı mı?
                                    Hikmet Baş

SÜRGÜN
Sızı bahçesinden soluduğum, hep o aynı rüzgâr,
Ve kahreden matem havası oluyorum tarumar!
İrkilecek ne var? İsteyerek işlemiş ruhuna;
İsteme sekte  çekiyor bizi, boşuna  ağlama!

Bu kaderin makus tutkunları, tek tek aynı yolda;
Bu acı , bu sızı  bütün hücrelerimi sıkmada,
Tutmuş çepçevre, sanıyorum: inleyerek çarmıhta;
Veriyorum, bir değil, belki bin can yatakta!

Yok kurtuluş,  solmuş yaşamın en canlı renkleri bil!
Ümitte oldu, ufukta kesifleşen siyah nokta.
Bir gökyüzüydü ümit ışığım, şimdi oldu sefil…
Ve yaşadığım vakit; ömrün gün batımı olmakta!

Belki ayrılacağım son limandan da acılarla;
Yeni yollara yazacağım adımlarını hüznün,
O benim öz ruhumdur, yazıyor kafa kağıdımda;
Yürüyeceğim yürüyeceğim  bilmeden kaç sürgün!?..
                                                     Hikmet Baş

ASİ BEDENİM
İhtirasların en şiddetlisi üstüme çöken,
Düşünmek, düşünmeyi, us ’umu da büzüştüren;
Bütün ömrü, ırmağında hicrana sürükleyen…
Daralan kıtam da bir solukluk nefes vermeyen!..
Sefil zamanlardan işte bu serzeniş demeti;
Ömrüm kifayetsiz kaldı bu derde düşeli!
Saniyeler saat, saatlerde bilmem kaç asır?
Bu çirkeflik ziftleşen ömrümden oldu bir fasıl.
Bir ben miyim, bak etrafına ve çıkta gör! asıl,
Böylece hayata bir kat daha fazlaca asıl!..
Hayat ki ömrün faraziyeleriyle tükenen;
Yaşamın en mütenahi köşelerine sinen,
Ve ruhumdan demetlenen  o duygular riyasız!
Ancak; safiyane  olsada duygularım bahtsız!
Zulme uğramış,uğratılmış ve asil yüreğim,
Ödenecek bedeli bekleyen asi bedenim…
                                              Hikmet Baş

SON ADIMIMDA
Sesler üstüme geliyor,  durdurulmaksızın,
Sanki  bir sırrı ifşa  ile  ansızın orada;
Çıkıverecek ummadık hayat kavşağında,
Yıkılacağım  bu  vurgunla son  adımımda…...
                                    Hikmet Baş
 
 
 
 

İLK SEHERDE
Duygular akıyor gecede yol, yön görmeden,
Çıka masada içinde kaldığı bedenden,
Ümit ki bu, bitmeyecektir ömür bitmeden.
Beyaz örtü çiziyor sınırlarını ufkun,
Bu sınır sebep, kıyama kalkmış her duygum
Duygular ki içinde kalıyor bir kuyunun.
Sonbahar mevsiminden, sararan duygularım:
Her imza anlatır yaklaştığını rıhtımın!
Şimdi bir mavilik çekmede beni kendine,
Aradığın mutluluk rüyası diyor bende
Bilmem ki tekrar çıksam mı,  yola ilk seherde?..
                                                       Hikmet Baş

ESKİ YERİNE
Coşuyorum geceleyin seller sular gibi,
Açsın bana açılmamış sırlarını ati!
Uyanıyorum sanki bir hayata yeniden,
Almışım ki büyülü gizi ta ötelerden.
Kapanmak istiyorum gecede en derine,
Diyorum gördüğüm o hayal eski yerine.
Sarmışsa sızının pelerini bedenimi,
Zannım, şifa onun içinde irdelenmeli!
Ve her acıdan olur merhem, insan derdine,
Biterse çile ruhlar döner eski yerine…
                                    Hikmet Baş

DÖN ARTIK
Bir gün siluetler de kaybolacak,
Amansız gölgeler beni de yutacak,
Sihrine kapılma sahte gülüşlerin!
Artık sonbahar yaklaşıyor çok hazin!..

Hüznün, hicranın damlaları beni ıslatan,
Öyle ki gözlerimden akan damla kan;
İçinde boğulduğum bu şiddetli hafakan;
Tutmuş beni çepeçevre, kurtuluş sadece zan!

Yüreğimden sızıyor yaşamak arzum ey!
Bu bir intihar ,enstrümanı sadece ney.
Köpük  köpük erirken talihsizdir zaman
Ruhum çıktıktan sonra bedenim boş bir han…

Sukuta ram olmak vazife,  isteme sekte.
Böylede: sen yine de  Hayyam gibi düşünme!
Ham sığ düşünce koridorlarından çık artık,
Varlık gideceğin yerde aslına dön artık
                                                 Hikmet Baş
 
 
 
 

YENİDEN   HAYATA
Yumuşak  okşayıcı devinimler hunimde;
Zaman zaman ilerliyor akışkan ritimle.
Dairesel çevreleyen dertlerimi dinle.
Hafif bir fon, arka planda haber veriyor,
Müjde ömrün bittiği gün dertlerde bitiyor!
Şafak vakti bir el, ansızın, güneşli günü;
Haber vermek isterde, bilmez ki öldüğümü.
Ölüp ölüp hayata yeniden dirilmek mi?
Marifet dert içinde ölmeden yürümek mi?
Bütün yalnızlıklarımı sırtıma alarak
Asil kırgın hislerimi boynuma sararak,
Gideceğim,  gül bahçelerini bırakarak…
Yüreğimden çıkan feryat figan yaksın seni,
Çektirdiğin ızdırap gibi olsun ebedi.
 Belki  böylece  arınan ruhun döner bana:
Ve  kapanan kapılarım açılır hayata…. 
                                Hikmet Baş

ASİ  YÜREĞİM
Bir ölünün odasından düşülen notlar;
Gecenin karanlığında,  yalnızlığın ve
Acının evrenine umarsızca çıplak,
Ortada kalan duygularda inlemede…
Yüreğimin çevre yolları da kuşatılmış,
Gazabın kılıçları intikama kalkmış!
Göklerin derinliğinde kayboldu mavi!
Asra uyanan bütün duygularım asi!
Kabrimden bir ses geliyor,  anlamadığım.
O ben miyim?  Şu adam  tanımadığım.
Tanıyamadığım  bu hisler ağlamaklı..
Sevincimi bulamadım nerede saklı?
‘’Yetmedi mi? ‘’ diye haykırmak istiyorum!
Yok himmet görünmez iple boğuluyorum.
Her cezama  oldu  sebep asi yüreğim,
Sanırım bu derdin elinde öleceğim!..
                      Hikmet Baş
 
 

SON KURBAN
Bu sonbahar bildiğim hayal içinden,
Çıkarttığım hisler erguvani renk demetinden,
Mahzun bakışlar olmuş gaybın pelerini.
Sarmaktayken acımasızca bedenimi,
Ömrüm sararan yaprakların bahçesi!
Bu depreniş ruhumun giyotini.
Anlaşılan o ki: bu labirentten çıkış yok gibi?
Duygularım bilmiyorum bugün neden asi?
Biliyorum ki sabır ömrün en büyük erdemi!
Gecenin girift kaldırımlarında gezinirken;
Sırlı büyülü hayalin iksirini ararken,
Kaybolan ilk gençliğimin bahar bahçelerini,
Yüreğimin o en derin köşelerinde özlerken,
Birden bir fırtına sildi tüm hayallerimi
Bu acı bu anıt mezar hayatın imgesi.
İstediğim: benimde belki her insan gibi;
Yaşanası hayattan küçük sevinç demeti!
Belki her ömür bir parça acılı kare taşır,
Belki bir kısmın acıları sabırları taşırır.
Çile ,sabır ,isyan, dua  iç içe geçmiş hançeremde,
Zelzeleler şiddetini arttırarak artarda bedende
Yağmur olmuş ince ince hüzün taneleri düşerken,
Duyulmayan feryat asra dalalet edemeden,
Bitiyor ömrün şarkısı mahzun, son mısraı söylemeden!
Ne yazar, çekmişim bir kere daha hayata restimi!
Yazsın bildiği kadar bundan böyle istediğini!
Hangi maddi güç cezalandıracak asi bedenimi?
O beden ki asil mazinin içindeki yüreğin fenomeni
Bu ruhla fırlattığım bakışlar oldu ateşten izler,
Bu hale şahit bedendeki çehreler oldu sararmış benizler.
Asil yüreğimden kopan isyan sanki bir tufan;
Son kurban zamanın somut zerrelerinden akrep ve yelkovan!
 
 
 

FECRE ERİNCE
Gecenin karanlığında genleşen dertlerim,
Uzandıkça, ağırlığıyla eziliyor bedenim.
Zifiri gecede bir çığlık bozuyor sessizliği,
Bu çığlıkla yırtıldı gecenin engin derinliği.
Sessiz odama bütün kasvetiyle dolan gece;
Çevremdeki eşyanın sessizliğiyle birleşince,
Hiç beklenilmedik anda içten bir vurgunla beni,
Çekiyor ızdırabın doruklarına ruhumla bedenimi.
Ve bu vurgunla değişime uğruyor yaşamın rengi.
Yüreğimde aşk, bedenimde verem belirecek belki?
Kaçmak istedikçe bu hafakandan uzağa,
Yüreğimden tutuluyorum ümitsiz bir tuzağa!
Yakınlar uzaklaşıyor uzaklar mı uzak,
Anlayamadığım hayat, bu nasıl bir tuzak?
Giz, büyü, sır, soru işaretleri iç içe,
Düşündükçe felsefeyi, artıyor işkence!
Diyorum ki; diner belki bu gece dinince.
Bitmez gibi görünen sızı fecre erince!..
                                   Hikmet Baş