Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

GEÇER

Kaç güz geçer ömürden
Umutlarını budayarak.
Sarının cümle tonunda
Gençliğini sarartan
Heveslerini tek tek döken..
Kaç kışta ölür idealler
Beyin yeniden yıkanır
Yürek yeniden temizlenir imanla
Hazanı gömdüğü gibi
Kışı da gömer beyazlar altına
Bahara canlansın,filizlensin diye
Kaç bahar yolunu bekler hayat
Kaç baharda kavuşur sevince
Yaza çetin sınav var
Dalmadan düşe
Yanmadan Güneşe
Eremez olgunluğa.
Döngüde yerini alır göçmen duygunlar
Hep bir yer için yorulsa da
Çarpar durur kanatlar..

bugün hissetmiyorum kendimi;
ölmeye hep kanatlardan mı başlanır?..
uçamam uzak olan hiç bir yere
şu bendeki can bile parça parça alınır...

susmak konusundaki gizli kararlılığıma leke çalıyorum...
şiirler susuyorum bağıra bağıra...
ışıklarını yakıyorum da güneşin bile,
uyuyan kuşları uyandıramıyorum...

gitmem dediysem de bitmem demedim...
sabrın ağırlığını iki kere dolayıp boynuma astım...
ağır geldi...taşıyamadım...
dünyanın ucundan atladım...

İçime birikmiş bir özlem kadar
gün hüzünlüdür şeyhim çekilir gecenin koynuna
sevda gül gibi aşikar olsa da
hasreti yıldız miktarınca göğünde taşır..
kötü şiirlerden geçiyor kalbim
seninle başlayan sabahlar
uzak ellerinde ağaran cümleleriyle
içerliyorum
hadsiz hudutsuz gözyaşı mevsimine

yağmurdu hasretin iz sürmesi
hep böyle sessiz göğün rengine
kuşların kanat sesi 
içli bir şarkıya dönüşürken
kalbine ses olmaya niyetliydim..'

Ben hep aynı yerden vuruldum,
Faili meçhul olmadım kayıtlarda,
Adım hep aynı yere yazıldı,
Yoklamada hiç yok yazılmadım.

Ben hep aynı yerden sevdim,
Terkettiğim şehirleri bir bir yolculadım,
Kayıtlıdır Zümrüdü Anka'da adım,
Bilmeyenim yoktur benim.

Ersin Yay

Şiirleri tükenmiş bir şairden geriye kalan nedir ?

Ben sustukça yüreğimde birikir olmuş
Anılar/acılar...
Geçmişi silmenin izlerini ararken
Geleceğe şiir kalmış umutlardan...

Emanet bı cümle var
Dilimin ucunda,kalbimin köşesinde
Şu anda!

Geç kalmışlığım var hayata,
Yanlış yerde
Yanlış zamanda başlamaktan belki de...

Geç kalmışlığım var sana,
Yıllar önce gelmem gereken
Bulunmam gereken  yerinde...

Geç kalmışlığım var yüreğine değmeye,
Duymayı çok beklediğim
Bir türlü duyamadığım sevda sözlerine...

Geç kalmışlığım var mutluluğa,
Görmek istediğim
Kaçırdığım güzel gözlerinde...

Kırmızı kalemle çizilmiş
Hasıraltı edilmiş sevdalar
Amansız aşktan, rüzgarı kalmış
Bı bakış, nakış , batmayan gün /dün gibi
Yıldız yıldız yalnızlık,yarım şarkı gibi

varlık ona
sabahlar kimin emanetidir kuşlara
yokluk bana
kaç bahar yana yakıla  uyanacak özlem.
gurbet bende harmanlanır
and olsun kaleme ve yazdıklarına
Onda sıla
kalemin kağıda hasretinden
ne yana dönsem yüzümü
yaprağın güle fetreti’ şiir
yar kalıyor sırtımda
nereye yürüsem
bölünüp kalıyorum
sürü sürü yalnızlığa
çözülüyorum
 iplik iplik’
ıssızlık yalnız
bir hüzün yumağıdır mevsim
yokluk serkeş
sevmek gülün  kalbinde çınlayan bir kelime
varlık biçare
inzivaya çekilmiş gök
aynı çayın deminde
cümle lal kelimeler sol yanıma
aynı şiirin dizelerini özlüyorum..’
İKRA'R Dergisinin 15.sayısında yer alan şiirim

ruhlarında /ölümsüz/ ölümsüzlüğü taşıyan insanlarla beslenen...
kocaman göbeği /yedikçe/ kaşınan dünya...
olmayan tırnağını keserim senin...

gümüş bir zürafa uzattı boynunu sudan...
altın bir kırlangıç sürünerek ilerledi...
gökyüzünün çizilmediği /sahte/sınırlarını silerim senin...

/kapattığımız/ balkonlardan dökülen
kova kova kırık mandallardır artık balıklar...
o kırık mandallarla her sabah kendimi güneşine asarım senin...

Hayat
Ne hep üzgünsün
Ne tam bahtiyar.
Düşünceler kadar yorgun
Çileler kadar dargınsın.
Hedefin kadar canlı
Alınterin kadar onurlu.
Düşmek 
Yeniden toplamak cesareti
Akıl sevgiye muhtaç
Atamaz esareti..

çok uzun gelmiş yol,
gölgeli sazlıklara saklanmışım...
tarihin parçalanmasını
hazmedemeyen ruhumu,
yitik aklımın insafına bırakmışım...
dünya aklı ile
binlerce yıl yaşamışım...
binlerce yıl...
kendini bir ötekine anlatmakta,
sözlerin yeteriz kaldığını kavramada,
binlerce yıl...
zaman denen yek vücud,
gel de bu parçalanmayı anlamlı kıl...

binbir türlü gölgeler...
alabildiğine yeşiller...
hiç göremediğim maviler...
her gördüğümde hayret edeceğim,
ayın göremediğim her çehresini okuyabildiğim
bir mekanın peşine düşmüşüm...

gayrı iflah olmam...
 
görmediğim ve göremeyeceğim...
şu an kemikleri bile kalmamış ,
adını/yüzünü/yürüyüşünü/düşünüşünü
tanımadığım, bilmediğim...
bir ortaçağ köylüsünün yaşamına ve algısına
dehşetli dehlizler açmışım...
şu anki gibi değil
onun algıladığı gibi;
namütenahi ve berrak...
berrak su gibi berrak...
algılayabilmenin getirdiği merak
ile...sanki cezalandırılmışım...


algı denilen; beni hem kemiren,
hem de anaforlar yaratıp
sanki bedenimi
sanki çelik parçalarından
sanki basınçlı taşlardan
ve belki suyun olağanca gücünden
ihtimal saldırgan
ve acımasız kum gibi
(zavallı kum;
çölde acımasız ve saldırgan
sahilde sevilip sevimli yapılan...)
sanki beni görünmez zırh ile kollayan
ateşli bir talih geçirmişim boynuma...

söz denilen şey ile kısıtlandırıldım...
itiraz ediyorum!..

taşa taşla çakarak
ve bir alfabe yaratarak
var edeceksem kendimi;
alçaltıcı parıltısını
teslimiyetimi arzulamasını
reddediyorum...

teslim oldum...teslimim...
ki...algıyı/estetiği arar iken değil,
okurken yakalandım...

küçük bir avuç yem gibi
beni düşünce çöplüğü denilen alemle avutan
ve yolu dumur etmek cüretinden
mahrum kılındığım patikada
artık yere çöküp muhattabımı,
göz ile görmeden
kulak ile işitmeden
fazlaca gören
fazlaca işiten
aklım/algım ile dumura uğratıyorum...

yine olmuyor!..

tarihin asla bilemeyeceği
bir şebnemin gülümseyişini,
bir çiçeğin rüzgarla sevişmesini,
temmuz sabahı gölgesinin
-sadece-bir çocukta
tanımlayamadığı -ama- keskin
ve mefhumlaşacak o şuuru...
kuşku duyulmayacak kadar
ve muhakkak tanırken...

kendi kendimi bilemiyorum...

Hayat boyu
Ağrılarimizii yoklamakla
Acılarımızı oksamakla meşgulüz
O yüzden yorgunuz
Davetsiz gelip/giden su gibi...