ADI NURTEN..
Ne çok sevmiştim onu, ne çok.
Fark etmezdi bile beni.
Onun için ha varım, ha yok.
Bense, yüzündeki bir gülüşe hayran.
Ölçülemezdi o varken geçen zaman.
O güldüğünde mevsim bahardı,
Konuştuğunda çöllere yağmur yağardı.
İçimde kopardı fırtınalar, yokluğunda.
Yokluğunda gönlüm bir küçük kayıktı dalgalarda.
Varlığında, sığınırdım sakin limanlara,
Varlığında, bir asude bahar kucak açardı,
Bir kelebek uçardı güllerden
Bir umut kıpırtısı, kurumuş gönlümden
Yavaşça inerdi, pınar başlarına.
Böyleydi sevdam, böyleydi işte.
Onu görürdüm hayalde, düşte
Dudağımda oydu niyaz
Gözleri yeşil, elleri beyaz
Teni nur, Adı Nurten
Ağlattı beni giderken.
Giderken aldı gülüşümü,
Sanki yaşadım ölüşümü
Gönlüm ezilmiş,
İçim dolmuştu artık
Ümit tükenmiş
Bahar solmuştu artık.
Her şey bitmiş,
Al bir duvak, gözlerinde nem
Nurten gelin olmuştu artık.
Uzaktan gördüm, yıllar sonraydı
Başkentin tozlu sokaklarındaydı
Kimse bilmez, bunca yıl sevdiğimi,
Nurten de
Yıllar gelip geçmiş işte,
Ayrı ayrı, ondan hep uzakta
Neye yarar söylesem de
İki çocuk yanında, biri de kucakta
Bakışlarında yok,
Ne eski heyecan, ne huzur
Bu mudur, canım senden kalan,
bu mudur!
Ahmet Ünal ÇAM
