Sevdiğiniz Şiirler

GÖZLERİN İSTANBUL OLUYOR BİRDEN                 

Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,
Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.
Martılar konuyor omuzlarıma,
Gözlerin İstanbul oluyor birden.
Akşamlardan, gecelerden, senden uzağım
Şiirlerim rüzgardır uzak dağlardan esen
Durgun sular gibi azalacağım
Bir gün, birdenbire çıkıp gelmesen.
Şarkılarla geleceksin, duygulu, ince
Yalnız gözlerime bak diyeceksin.
Ellerim usulca ellerine değince
Kaybolup gideceksin
Bir elim seni çizecek bütün pencerelere
Bir elim seni silecek.
Kalbim: Ebemkuşağı; günde bin kere
Senin için yeni baştan can kesilecek.
Ne güzel seni bulmak bütün yüzlerde
Sonra seni kaybetmek hemen her yerde
Ne güzel bineceğim vapurları kaçırmak
Yapayalnız kalmak iskelelerde.
Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,
Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.
Martılar konuyor omuzlarıma,
Gözlerin İstanbul oluyor birden.

Yavuz Bülent Bakiler

Çok güzel şiir..Selçuk küpçük yorumu ile dinlemenizi tavsiye ederim...

nerden bulabiliriz hocam...

Akşamlar - Aykut Kuşkaya



Gözlerim
Gözlerim sonsuza varmak istercesine
Kapanır akşamları
Ve bazen
Sözlerim
Sözlerim tükenir
Kalınca bir başıma
Yine akşamlar

Neyin peşinde koştuk
Yıllarca durmadan
Neden, neden uzaklaştık
Yaşamın anlamından

Akşamlar, akşamlar; beni bana bağlarlar
Akşamlar, akşamlar; hüznümü çıkarırlar
Akşamlar, akşamlar; derdimi yoklarlar
Akşamlar, akşamlar; bitmeyen akşamlar...

Yaşamaya Dair
1

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
                           bir sincap gibi meselâ,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
                           yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.

Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani, o derecede, öylesine ki,
meselâ, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut, kocaman gözlüklerin,
                     beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
                                       insanlar için ölebileceksin,
                     hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
                     hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
                     hem de en güzel, en gerçek şeyin
                                            yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin,
           hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
           ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
                                               yaşamak, yani ağır bastığından.

                                                             1947

YAŞAMAYA DAİR

2

Diyelim ki, ağır ameliyatlık hastayız,
yani, beyaz masadan
                   bir daha kalkmamak ihtimali de var.
Duymamak mümkün değilse de biraz erken gitmenin kederini
biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,
hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,
yahut da yine sabırsızlıkla bekleyeceğiz
                                       en son ajans haberlerini.

Diyelim ki, dövüşülmeye değer bir şeyler için,
                                    diyelim ki, cephedeyiz.
Daha orda ilk hücumda, daha o gün
                            yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün.
Tuhaf bir hınçla bileceğiz bunu,
                        fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz
                        belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu.

Diyelim ki, hapisteyiz,
yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının.
Yine de dışarıyla beraber yaşayacağız,
insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgârıyla
                                       yani, duvarın arkasındaki dışarıyla.

Yani, nasıl ve nerde olursak olalım
             hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak...

                                                             1948

YAŞAMAYA DAİR

3

Bu dünya soğuyacak,
yıldızların arasında bir yıldız,
                        hem de en ufacıklarından,
mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,
                        yani, bu koskocaman dünyamız.

Bu dünya soğuyacak günün birinde,
hattâ bir buz yığını
yahut ölü bir bulut gibi de değil,
boş bir ceviz gibi yuvarlanacak
                            zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.

Şimdiden çekilecek acısı bunun,
duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya
                            "Yaşadım" diyebilmen için...

                                                            Şubat 1948
                                                    NAZIM HİKMET

Desem Ki

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini
Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm
Sende tattım yemişlerin cümlesini
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin.
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgarla nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen
Rüzgarların nehirlerin kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme müsterih ol
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum

kahraman tazeoğlu - uyanma küçük kız

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Çok güzel şiir..Selçuk küpçük yorumu ile dinlemenizi tavsiye ederim...

hocam bu şiiri nerden dinleyebilirim.yani bu yorumu nerden blabilirim?

bende var ama nasıl gönderebilirim..

bilmiyorumki hocam.fikir vereblirmisiniz?ilginiz için teşekkürler...

[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

gitme can......

Yusuf Ziya Ortaç'ın çok sevdiğim bir şiiri.
Sağ elini kaybeden bir askerin sevdiğine yazdığı veda mektubu...

ASKER MEKTUBU
Hayli vakitten beri
Hiç bir sağlık haberi
Yazamadım sevgilim
Değmiyor çünkü elim

Geçende seni andım
Kalbin göğsümde sandım
Gözlerim yaşla doldu
İçim bir şeyler oldu
"Bir kağıt, kalem" dedim
Mektup yazmak istedim

Çok geçmedi aradan
Bırakmadı Yaradan
Hücum borusu çaldı
Mektup yarıda kaldı...

Burası çöl...Kum,kum,kum...
Rüzgarlar zehir zakkum!
Geceler serin, ince...
Bir fırtına esince
Kumlar dalgalanıyor
Gönüller aldanıyor
Bakar gibiyim yine
Bir kıyıdan engine...
Bu bir yelkensiz deniz,
Ve ne de senden bir iz...

Hayır... Sen bana belki
Artık öyle evvelki
Gibi "şair" demezsin
Bilirim istemezsin
Çıplak görmek dünyayı
Yalnız aşkı rüyayı
İstersen anlatayım
Biraz ışık katayım
Gerçeğin gecesine
Ömrün işkencesine

Ne o? Ne oldun? Ne var?
Sus...Anladım! Satırlar,
Niye böyle karışık
Bazı sık, bazı açık
değil mi ey sevgilim?

Ahh, çünkü sağ elim
Benden uzakta şimdi!
Kuru toprakta şimdi!
Yok ağlama sevgilim
Şikayetçi değilim,
Binbir şükür Rabbime
Çünkü sol el kalbime
Sağdan daha çok yakın...
BENİ UNUTMA SAKIN!
                          Yusuf Ziya Ortaç

ilk defa okuyorum, çok güzel bir şiirmiş..paylaştığınız için teşekkürler N.HÜLYA öğretmenim

SessizGemi  Artık demiralmak günü gelmişse zamandan  Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan