Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

Okuyorum ,yazıyorum.
Ama Anlatamıyorum.
Ya Da Anlamıyorlar...
En İyisi Susmak Diyorum .....

Ey!
Şiir bakışlı
Güneş duruslu
Bı gelincikte çiğ damlası

Sıyrılmak için
İçimizde yılan gibi kıvrılan kederden
Hapsolduğumuz kabuktan
Bahara ayarladık saatlerimizi.
Dalında çiçeğe beş kalmış
Saat 10 geçmiş leylekleri.

Bir iz bırak geriye,
Adına yakışır,
Duayı çağıran.
Bir iz, bir ses,bir nefes
Yokluğunda hayırla anan
Varlığında sevgiye kanan
Bir iz ,bir giz
İçinde insanlığı muştulayan
Uzağında sabrı çağıran.
Biraz üzgün,biraz yorgun olsa da
Hep ardında şükranla anılan..

"özledim..."
şiir tadında...
" hasret" kasırgasında...
sadece...
" öz' ledim!.."

İÇİMDEKİ  PERDE

Nedir bu renk cümbüşü?
Karanlık gecemdeki düşü,
Görüp anladım düşüşü,
Ve  soldu bir insan gülüşü!

Ağırlık kalpte çarpıntı,
Çanların çıngırağı acıklı,
Vakit daralmakta artık,
Arayışlardan perişan kaldık…

Vurgun yemiş dehlizlerim,
Kimsesiz garip kalmış ellerim,
Tutunacak dal ararken düşlerim,
Acının perdesinden ürkerim.

Ne akan sular alır  götürür,
Ne sonsuz okyanus boşluğu,
Örer bir sızının  yokluğu,
Varla yok arası umudu.

Her lahza ıstırap güneşi,
Bulunmaz bir ahengin eşi.
Gecenin bittiği  o yerde,
Açılır içimdeki perde.
 
 Hikmet BAŞ

-Şiiri kim buldu? düşün..
+kadınlar mı...
-mağarya ilk hapsedilen...!!!

GÜNAH
Etrafımda mor dağlar,
Ruhumda bir kasvet var.
Her adımda ki firak,
Ruhu; inceden sallar.

Ben, dünyasında gezen;
İhanete uğramış,
Tecrit koyunda keşiş,
Bilmez ki ne işlemiş.
              H. Baş   

FECRE ERİNCE
Gecenin karanlığında genleşen dertlerim,
Uzandıkça, ağırlığıyla eziliyor bedenim.
Zifiri gecede bir çığlık bozuyor sessizliği,
Bu çığlıkla yırtıldı gecenin engin derinliği.
Sessiz odama bütün kasvetiyle dolan gece;
Çevremdeki eşyanın sessizliğiyle birleşince,
Hiç beklenilmedik anda içten bir vurgunla beni,
Çekiyor ızdırabın doruklarına ruhumla bedenimi.
Ve bu vurgunla değişime uğruyor yaşamın rengi.
Yüreğimde aşk, bedenimde verem belirecek belki?
Kaçmak istedikçe bu hafakandan uzağa,
Yüreğimden tutuluyorum ümitsiz bir tuzağa!
Yakınlar uzaklaşıyor uzaklar mı uzak,
Anlayamadığım hayat, bu nasıl bir tuzak?
Giz, büyü, sır, soru işaretleri iç içe,
Düşündükçe felsefeyi, artıyor işkence!
Diyorum ki; diner belki bu gece dinince.
Bitmez gibi görünen sızı fecre erince!..
                                   Hikmet Baş

şiirler de ölürler;
ne suç vardır, ne de suçlu!..
şiirler kafiye/siz/lerinde boğulurlar;
şair masum, şiir suçlu!..

Derken, iner gece...
Sabaha saatler sayılır...
Bir kahve, sunağı balkon...
Şafağa dikilen sigara dumanı...

Bir dal kaç kere kırılır,
Bir yürek kaç kere..?
Akıl ermez,sır bilmez
Öyle devir ki
Keder, kader silmez.
Eş ,dost sanıp varılır,
Arkasından yanılır.
 

Vedanın/ayrılığın mızmız bi yüzü/yanı  varmış
 Az düşündürüp ,çok konuşturuyor
 Mülteci bi acı önce yüreğe ,sonra gözlere dokunuyor
Mutluluğun
Gülüşün
Düşün
Senden iltica ediyor
Islak bi gözde yürek kuruyor
Sonra  sükutunda  soluklanmaya başlıyorsun
Hayatın kıvrana kıvrana yalın ayak

Bu gün pazartesi
Şiir yazmak istemiyorum
İzne ayrılmış ilham perisi
Şiir yazmak istemiyorum

Kelimeler tıkandı
Tıkandı yazı yorum
Öylesine geziyorum
Şiir yazmak istemiyorum

UMUTSUZ

Kırılmışken Gönül
Ve  paramparçayken,
Gözyaşı akıtmak da faydasız.
Düze inmez  yürek.
Ne yana dönsen
Çıkmaz sokak.
Çıkmaz, karanlık sokaklardan, 
Usulca çıkarıp başını,
Masmavi gökyüzüne bakıp
Umut edersin.
Beklersin.
Ama umut etmek de faydasız,
Umudu beklemek de.
Bazen
Gölgeler arasında düşer, kalkar,
Sisler arasında kaybolursun,
Tenhalarda bulursun kendini de
Şaşar kalırsın.
Yüreğinin bir köşesinde,
Umuda dair bir umut vardır,
Ona tutunur
Ayakta kalırsın.
Oysa,
Her daim
Ayakta kalmayı başaranlar,
Anlamaz seni.
Anlamaya çalışmaz,
Sevgiden mahrum,
Kardeşlerinin annesi olan seni.
Sana  değer verdiklerini sandığın
Yanlış insanlar,
İnsan kalıbı içinde hayvanlar.