Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

uyurken ellerim yanlış yerlerde,
ve kirleriyle severken günahı,
göz diye bildiklerim ne hallerde?
kopyalanmış aynalarda gezerken
istekle düşerim, hüzün çemberine...

Niye bu kadar yazıyorum
Cevabını biliyorum galiba
Yokluğunda yoldaşım şiirler
Sana konuşuyor
Sana susuyorum
SENi çok özlüyorum
Miniğim...

hazin vaziyetlerin girdabında
döngüsel kayıplarım çoğalıyor.
gevşek umutları kovalamaktayım...
bencilce nefsini okşayan ben,
yürümeden, bedeni taşımaktayım.

Ellerim ceplerimde
Çekip alıyorum bir şiir
Sesinle  şenlendir
Biraz oku da dinleyeyim
Gece boyu bekledim yine
Belki bir kelam gelir dile
Bir şiir yazarım belki
Ve ilk okuyan SEN olursun yine
Şiir yazmak mutsuz adam işi
Yanımda olsan neyleyim kağıdı kalemi
Gözlerine konuşurum her hecemi
Dinle, söyle, gitme sevgili.
SENi seviyorum
Miniğim...

Ne garip dünyadayız,
Gülen ağlayanı görmez ,
Ağlayan güleni.
Dünya aynıyım der,
İnsan akıp gider.
Bir gün ömür biter.
Bedenler ölür de,
Yürekler ölmez...
İstekler ölmez...

                                              23 NİSAN
                  Mutluk,
                  Neşe,
                  Birleşti oldu,
                  23 Nisan.
   
                   Atadan kalma,
                   Mutluluk,
                   Hatıra,
                   23 Nisan.

bildiğim yetmeyecek, aşinayım,
beyhude eriyen zamanlarımın
telaşını anlayıp, biriktirmeye...
hedefine atılan oklar gibi
değilim, sarılıyorum nefsime...

Çocuklarla resim yapıyoruz
Konu yine en sevdiğimiz
Ben de bir resim yapıyorum
Saçları simsiyah
Kıvır kıvır uçları
Dokunabiliyorum sanki onlara
Baģlıyorlar tel tel umuda
Gözlerine yetecek yeşili
Bulamıyoruz tüm boyaları harcasakta
Boyadıkça dalıyorum onlara
Daldıkça gülüyorum gözlerimle
Sihirli bir kalem lazım
Yüzünü bitirebilmek için
Tek yapabildiğim bir nazar boncuğu
İncecik güzel boynuna
Kırmızı kazağını çiziyorum
Yüzüne de o resimdeki gülümsemeyi
Yalnız bana bakan o gözlerini
Özledim
Herkes tanıyor seni
Yine aynı resmi yaptı diyor çocuklar
Gizleyemiyorum ki bunu
Gör  işte
Çocuklar bile biliyor
SENi seviyorum
Miniğim...

Sen, merkez öğretmeni; bilemezsin
Sobayı tanımıyorsun muhtemelen
Muhabbetten de haberin yok..
Ayakların üşümüyor senin okul yolunda
Burnunun ucunu göremiyorken sen
Biz hissedemiyoruz soğuktan!

Sen, merkez öğretmeni; bilemezsin
Bir çocuk nasıl da acı bakar
Nasıl da yürek kanatır bir gülüş
Bir yırtık ayakkabıda hayatı sorgulamışlığın
Bir solgun yüzde tükenmişliğin
Bir acı sözde kırgınlığın yok senin!

Sen, bilemezsin
Mazotu donmadı henüz arabanın
Ve henüz yağa bulanmadı ellerin
Soba kurumuyla kararmadı gözlerin
Kömür tozuna gark olmadı ciğerlerin
Sen, merkez öğretmeni; bilemezsin
Çamura saplanıp da kalmadı henüz gençliğin!

Sen
Bilemezsin..
Hasretten gözüne yaş inmedi
Gurbetten gönlüne kan dolmadı
Bir ana ağlarken telefonun ucunda
Duymadın çünkü feryadını,
Anası ağlayanın ömrünün nasıl yandığını
Sen bilemezsin!

Sen bilemezsin merkez öğretmeni!
Sis düşmez havaya
Gönlümün ortasına düşer
Adamın hası ey merkez öğretmeni
Bozkırın tozunda
Doğu’nun poyrazında pişer…

işte zihnimde, iskelet hayallerim,
kirli masallarım, bulutsu değiller,
deryasında yüzsem de arzuların...
gider mekandan söz bulutları
ıslanırım, sebebim; aç günahlarım...

Yeni yılın mutlu olsun sevgilim
Dilek haklarım SENin olsun
Kayan yıldızlarda SENin olsun
Güzel gözlerinin buğulanmadığı
Dilediğin ve hak ettiğin gibi
Çok güzel bir yıl olsun.
SENi seviyorum
Varsın ya benim yılım da güzel olacak.
Umudum, yarınımsın
İyi ki varsın
Mutlu yıllar
Miniğim....

tekrar edilen lezzetli acılar,
yetmiyor, karanlıktan çıkmaya.
açlık ve saadet hep yanımızda...
arkasından koşarak ızdırapların,
nefesini paylaş, pak hazlarda.

uykusunda yorulan pişmanlığım,
sahile vuracak elbet, az kaldı.
ve pişecek içimdeki çiğ sütüm...
istekle, şevkle, utanası attığım,
çözülmeli gayrı, nefsimdeki düğüm.

Yalnızlığın değmeli yalnızlığıma
Sızımı almalı
Bakışın, bir ömre değmeli
Sonum olmalı..

Vefasız bir cuma daha bitiyor
Ne sesin ne nefesin
Ufukta yine SENsiz bir gece doğuyor
Bir kaç şiir daha eskittim
Bir de özlemeler biriktirdim ceplerimde
SENsiz sıradan bir hafta işte
Her sabaha acaba mı diye uyanıp
Her gecesi belki yarın diye sonlanan
Issız, soğuk, hastalıklı bir zamandı işte
Belki haftaya
Bir yenisi eklenecek bunlara
Kulaklarım seslerini
Gözlerim gözlerini özleyip hüzünlenecek
Ya da belki
Mucize yaratmak isteyeceksin
Bir beş dakika vuslat edip
Bir zaman deli dolu gülümseteceksin
Ömrümün sahibi
Karar SENin
Kader SENsin
SENi seviyorum sevgilim
Miniğim...