Sevdiğimiz Şiirler

.

..

Sevgilim, sen bunu aldığında
-ki mektup denemez buna-
umarım bağışlarsın beni:
yazamadığım mektuplarda biriktirdim kederimi.
 
Sevgilim İstanbul’da yaz bitiyor,
bu güze gecelerinde ben, sardunyaların arasında
senin getirdiğin mumları yakıyorum.
Bir fotoğrafa bakıp "deniz" diyorum:
Ne kadar dingin, nasıl sonsuz, olduğu yerde.
Sevgilim beni bağışla,
sana mektup yazamıyorum.
Yüzümün bir yarısı acı çekiyor,
mavi
bir fotoğrafta, kızıl bir ufuk
biriktiriyor kış için
öteki yarısı
coşkuyla ilgili değil elbet hayatım.
 
Sevgilim seni bilmemenin kederli gölgesi altındayım.
 
Deniz "öylece" duruyor, orada, yazda.
Hayat öylesine caydırıcı ki, korkuyorum
Sevgilim...bu dünyayı ben uydurdum
desem, sonrasını diyemiyorum.
 
Sevgilim, günün belli saatlerinde seni unutmayı deniyorum.
 
Sen bunu aldığında
-ki mektup denemez buna-
umarım bağışlarsın kederimi, haylazlığımı,
umutsuzluğumu, dalgınlığımı; yani
benden geçtiğinde anlamı sarsılan ne varsa...
Umarım her şey olacağına varıyor der,
ve kabullenirsin
kum nasıl çizmişse incecik bir camı.
Birhan Keskin

Ben seni görmeden sevdim

Yorgun gecelerde titreyen bir yanı yetim, bir yanı öksüz yüregimle sevdim seni

Ey gönül bahçemde büyüttüğüm nazlı çiçek

Ey sevdamın adı, aşkın gerçek anlamı

Bu hasret bu gurbet söyle söyle ne zaman bitecek

Ben seni görmeden sevdim

Yolunu gözledim bir Medine sabahı

Ellerimde güller, güller ki kokunu aldığım

Kokunu alıp yandığım, yanıp yanıp ağladığım

Ben seni görmeden sevdim

Gözlerini gözlerime değdir efendim

Ellerini ellerime

Sevmeyi senden öğrendim ilkin

Sevilmesi gereken her şeyi senden

Şefkat seninle mana buldu

Buz çöllerini seninle aştım

Abı hayat sundun sıcak ikliminle

Gözlerini gözlerime değdir

Ellerini ellerime efendim

Ben seni görmeden sevdim

Bahar yüzlü insanlar bildim etrafında pervane

Onlardan biri olmak istedim hep

Her emrine amade

Seninle yaşamak

Seninle ölmek

Seninle ağlamak

Ve seninle tebessüm etmek

Aynı sofrayı seninle paylaşmak istedim

Ama en çok seni, seni görmek istedim

Göremesem de

Ben seni görmeden sevdim

Veysel Karani sabrıyla büyüttüm sevgimi

Hüznü yoldaş ettim

Kah yeller gibi estim yemende

Kah mecnun gibi düştüm çöllere

Bil ki, ölüm kapımı çalıp geldiğinde

Ne zaman nasıl kimbilir nerede

Ben seni görmeden sevdim


Ben seni görmeden sevdim

Rüyalarım var sana dair

Özlemlerim var sana

Al yüreğim senin olsun Sultanım

Uyandır beni aşka

Ey gül-i vefa

Ey rahmet sanağı

Yağmur yağmur tane tane düştünde gönlüme

Kurak topraklarım hayat buldu gelişinle

Ben Leyla çölünde seraplar gördüm çok zaman

Boş hülyalara daldım, kayboldum

Su içtiğim pınarlara ateşler dokundu

Ben aşkımın hicranını sırtımda taşıdım

Ben seni görmeden sevdim


Seni görmeden seven milyonlarca sevdalı gibi

En berrak duygular besledim sana

En nadide hisleri

Gel efendim, al götür beni uzaklara

Düşmeden gülün tuzaklara

Gözlerimde yaş akar durur

Bu ayrılık beni yakar vurur

Gözlerini gözlerime değdir

Sevgili... Sevgili.. Ey Sevgili..
Ben Seni Görmeden..
.. Görmeden SEVDIM..!

Ey Allah´in Rasulu.. Ey Allah´in Habibi!
Ben Seni Görmeden Sevdim..

Umut Mürare

Türkiyem


Baş koymuşum Türkiye'min yoluna
Düzlüğüne, yokuşuna ölürüm,
Asırlardır kır atımı suladım.
Irmağının akışına ölürüm.

Deli sular, salkım-saçak söğütler,
Kışlada kumandan, asker öğütler,
Yaylalarda ata biner yiğitler,
Bozkurt gibi bakışına ölürüm.

Sevdalıyım, yangın yeri bu sinem
Doksan yıldır çile çekmiş hep ninem.
Pınarlardan su doldurur Eminem
Mavi boncuk takışına ölürüm.

Düğünüm, derneğim, halayım, barım,
Toprağım, ekmeğim, namusum, arım,
Kilimlerde çizgi çizgi efkârım,
Heybelerin nakışına ölürüm.
 
Dilaver Cebeci

Bakma öyle gizemli hüzünlerle gözlerime,
Biliyorum,
Ne kadar çok aşk sakladığını yüreğinin,
Enkazlar içerisinde can çekişse de
Yinede bir ışık var gözlerinde görüyorum.
Kötürüm kelimelerle de olsa
Hecelere dökülmemiş aşkın baharını
Dök hadi önüme!
İçinde ki ab-ı hayatla
Aşkın ışığında yıka hadi, kalplerimizi
Biliyorsun !
Gök ve çölün birleşmesi gibi bu sevda
Aramızda eksik olan sadece aşk yağmurları
Var mısın ıslanmaya beraber yâr?

EY HAYAT

(ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında yokum ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın…)

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrünün coşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın!

tırmandıkça yücelir dağlar
sen mağlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın…

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
yasak senin düşlerin
dokunamazsın...

birini sevmişsindir geçen yıllarda
açık bir yara gibidir hâlâ
hâlâ ne çok özlersin onu
ağlayamazsın...

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın!

yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın...

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağıramazsın…

sonra vakt erişir, toprak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın!

yazdırmalısın mezar taşına:
ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın…

Yılmaz Odabaşı

KİMİN VAR Kİ

Kimi bekliyorsun hala,
Evinden kitaplarından uzakta mısın
Arada bir telefon et kendine
Kendine mektuplar yaz yanıt beklemeden
Kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan
Sevgilim diye başlayıp öperim diye biten
Senin senden başka kimin var ki arasın
İnince trenden ya da uçaktan yalnızlığın
Sevinçle karşıla yanlızlığını garlarda hava alanlarında
Ayrılışlarda da sarılıp öpüş yanlızlığınla
Ugurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara
Bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye
Senin senden başka kimin var ki beklesin
İçki masalarında bir başına mısın
Kendinleysen yetmelisin kendine
Çoğaltıp yanlızlığını konuş bir çok kendinle
Kaldır içki bardağını kendi şerefine
Ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendile
Senin senden başka kimin var ki bulasın
Düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkça yerlere
Tutup kendi saçlarından kaldır kendini
Seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden
Ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden
Haber ver kendine ki öldüğünü bilesin
Kimin var ki senin sana öldüğünü söylesin
Kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin
Zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek
Biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek
Kimileri diyecek
Daha şimdiden sev kendini sev kendini SEVVVV
Kimin var ki senin seni senden başka sevecek..


Aziz NESİN

GÜLERKEN YÜZÜN

Gülerken yüzün
Dem çeken bir güvercinin sesini
İçin için büyüyen çimenleri
Baharda lunaparkı, bayramyerini
Ve alışkanlıklar dışında her şeyi
Gülerken yüzün
Aşıyor geçmişin acılarını
Kendini yarına değiştiriyor
Gülerken yüzün
Sanki çarmıhını kırmışsın
Senin ve ardından geleceklerin
Aylası alnına düşmüş gecenin
Oturmuş ağlıyor kendisi
Bunu öyle candan öyle yürekten
Öyle bir tutkuyla istiyorum ki
Aklımda hep öyle kalmalısın

GÜLTEN AKIN

Sen yağmurlu günlere yakışırsın
Yollar çeker uzak dağlar çeker uzak evler
Islanan yapraklar gibi yüzün ışır
Işırsa beni unutma

Alır yürür sıcak mavisi gökyüzünün
Kuşlar döner uzun yağmurlardan sonra bir gün
Bir yer sızlar yanar içinde büsbütün
Her şeye rağmen ellerin üşür
Üşürse beni unutma

Yeni dostlar yeni rüzgârlar gelir geçer
Yosun muydum kaya mıydım nasıl unuttular
Kahredersin başın önüne düşer
Düşerse beni unutma


Gülten  AKIN

Dedim yaz kalem. Dedi bir aşkın yusufuyum;
züleyha bilmem.

Tohumun toprağı yardığı yerde
Güneşin geceye değdiği yerde
Ruhumun ruhuna erdiği yerde
Aşkın elifini yaz sen kalemim

Olmaya derman yok dediğinde mi?
Solacak çiçeğin pür renginde mi?
Aydınlık ağarıp öldüğünde mi?
Aldırma kalbime, yaz sen kalemim

Aşkın kaderine mağlup iken can
Kalbimde uyuyup yüzümde uyan
Sır ile yıkanıp duaya dayan
Hece hece çözül ak sen kalemim

Takvimler dökülüp zaman silinsin
Perdeler kalksın ki cevher bilinsin
Nuh’u seven nun’sun; Muhammedîsin
Aşkın secdesine eğil kalemim

Kalmadı içimde vakt-i zahir’in
Önceye evvelsiz, nerede ahirin?
Aşk bir umman ise katre şairin
Boğul damla damla yan sen kalemim

Hicap al gülse aşk bembeyazdır
Aşığa sitemi sevdiren nazdır
Kalbin miratıysa nalân niyazdır
Çilehanelerde ağla kalemim

Aşkın pazarına Yusuf da düştü
Züleyha’yı eğen yusufî düştü
Ölüm bu hikâyede güzel gülüştü
Cim’e esre, aşka nokta: Sen kalemim

Susarım elbette dilim yetmezse
Aşkın ettiğini canan etmezse
Zülfün dua olsa hemen bitmezse
Amini düşürme söz ol kalemim


Cengizhan Konuş...

CANIM EFENDİM..

Güzelmiş çirkinmiş önemli değil,
Ben ona aşığım onu isterim.
Aklıma bin türlü çılgınlık gelir,
kalbe söz geçmiyor canım efendim.

Bir kuru selamı gönderebilse,
Yakarım bu canı eğer benimse,
Alamaz elimden azrail gelse,
Ben ona vurgunum onu isterim,
Kalbe söz geçmiyor canım efendim

Her şeyi bir yana atacak kadar,
Uğrunda sürgüne gidecek kadar,
Kendimi ölüme atacak kadar,
Ben ona vurgunum onu isterim,
Kalbe söz geçmiyor canım efendim.

Hep Mi


Her günün hep
Aynı mı olacak adı?
Her mevsim aynı gönlüm
Hep sonbahar?

Hep mi göçmen kuşlar
Benim yüreğimden
Göç edecek uzaklara
Dönmeyecek geriye
Hiç mi gelmeyecek gönlüme
İlkbahar?

Koştuğu denizlere ulaşmadan
Hep benim mi kuruyacak
Irmaklarım?
Boynu bükük bir buğday başağını diriltmeden
Bir annenin bereketli ellerine
İlişmeden?

Hep mi böyle
Bıçak sırtında duracağım
Bir yana düşsem hasret
Öbür yanda gurbet .
Hep mi
Her akşam yokluğunla yatıp
Özlemine uyanacağım?

Biraz
Bahar gönder buralara oralardan
Ve yanına
Yüreğini iliştirmeyi
Unutma!
Baharı
Yüreğinde yaşayacağım.

Kamuran Esen...

Kim bilir belki aynı yağmurun altında birbirimizden habersiz yürüdük…
Belki ben o gün o şehri terk ettim,
Belki bir daha aynı yağmuru tadamayacağız.
Senden haberim yok, benden haberin yok.
Başka insanlar var yanımızda.
Aşık değiliz.
Olmayan seni, olmayan beni özlüyoruz.