Kendi Şiirlerimizi Paylaşalım

ben basit bir adamım sevgilim
kusura bakma
beni kabul edeceksen
böyle kabul et...

ne yapayım işte
ben daima sevgililer günü vs. gibi günleri kutlarım
kesinkes hediyeler alırım sana
şebeklikler eder güldürürüm

evet
karşılıklı uzun uzun susarak marjinal takılmak da var ama
ne gereği var ki şimdi...

haydi gel
aptalca
ama çok aptalca bir şey yapıp "mutlu" olalım!

hımmmm
ne diyorsun?

( çok mu abarttım )

olsun be...

sen gidersen ben bütün yemekleri yakarım
sağlam tabak kalmaz mutfakta
bütün gün evde çorapsız gezerim
hatta kendime bakamaz,hasta olurum

- şakam yok!

ciddiyim

şiiri bırakır
gider doğru düzgün bir işe girerim
saçma sapan
kravatlı,gömlekli bir adam olurum

bak demedi deme
son kez uyarıyorum,
Yaparım...

düş tarlalarında görüyorum sensizliği
bilincim dar geçitlerin koyaklarında,
bulutlar izini sürüyor, kovuntu şehirlerin,
dudak aralarımda saklanıyor,söylenmemiş sözcükler,
sorguda yürek,
sorguda ruh,
kutuplarda bir Eskimo baharı
ta ötelerde bir çıkıntıda kardelen,

ABDİL IŞIK

Yazmalıyım, seni, beni, bizleri,
Neden olur oyun düzen, üzen,
Kaç darbe yiyeceksin daha, görmek için gizlenen kişilikleri,
Bu saflık ve inan oldukça anlayamazsın seni, beni, incitenleri..

Ey sevdiğim dağlar
koyaklarında yılkılar gibi ürkek bıraktığın ben,
özleyeceğim koynunda büyüttüğün akasyayı,
yabani armut kokusunu,
maviyi kutsayan keklik sürülerini,
otlaklarındaki sığırları,
binlerce koyun ,metrelerce kar,
bir Akdeniz çocuğunun gözlerinde
anılarında yerini alırken mechulce.


Özleyeceğim ,biliyorum
gözlerim dolacak giderken ,
burada kalacak insan kokusu,




abdil ışık

Yazılara can gelir seven okursa,
Yüreklere har gelir sesini duysa.
Gönül gurbettir yalnızlığa,
Ölmek yürekte başlar,hayat da.

Sabahın umudu gönül penceresinden doğar.
Her beşer  başını yüreğine koyar.,
Dünya ne ki,ahiret ne ki dostum?
Aslı olan toprak hemen kendine boyar.

Adamlığı senden öğrendim ben!
Belki çalışkan değildim
Kafam basmıyordu derslere
“Sen büyük adam olacaksın” derdin hep
Beni hep gaza getirirdin
Gururlanırdım kendi kendime
Halbuki aslanlık neyime
Seni hep üzerdim
Yaramazdım biraz da, tembel hani
Arka sıralar benim için vardı sanki
Gizlenirdim hep
Görmeyeceksin zannederdim
Kaçardım derslerden ve seni üzmekten
“Aslanım” derdin
Gururlanırdım kendi kendime
Beni seviyordun, bilirdim
Ama, ama ben umursamazdım biraz da hani
Bir yıldızlı pekiyim olmadı benim
Bir de gülen yüzüm
Ara sıra da olsa gönlüm kalmasın diye
Yıldızlar atardın defterime
Hani, hani şu senin verdiğin deftere
Anlardın halimizden
Sekiz kardeş ile doluşmuştuk okulun her köşesine
Birleştirilmiş sınıf diyorlarmış ya hani
Beş sınıf bir arada hani
İşte sekiz kardeş çıkmışız karşına
Babam demişti bana
 “Ne defteri ne çantası ulan!”
“Muallim bey dayanamaz verir zaten sana”
Haklıymış babam
Tuhafıma da gitse haklıymış
Ya alfabeyi sökemeyişime ne demeli
Affedersin, hani nasıl desem
Çıldırıyordun, çırpınıyordun resmen
Ben seni çok üzdüm öğretmenim
Layıkıyla bir öğrenci değildim
Ama yine de “aslanım” derdin
“Yapacaksın” derdin
“Sen, sen büyük adam olacaksın” derdin
Kimi kandırıyorsun öğretmenim
Ders mi çalışıyorduk, ödev mi yapıyorduk
Okuldan çıkış saati, hadi doğru ahıra
Danalara, tosunlara ot verilecek
Sütleri sağılıp sütçüye yetiştirilecek
Sonra ana yemek yapacak
On kişi sofraya dizilecek
Ve hiç doymadan kalkılacak
Otuz yedi ekran televizyonun olduğu odada
Hani senin şu sedirin üstünde çay içtiğin odada
Yanan sobanın başında
Kimin kalemi, kimin defteri, kimin çantası
Hani nerede?
Benim kalemim nerede?
O nerede? Bu nerede?
Bu defter hangimizin?
“Susun ulan! Sizi mi dinleyeceğim, televizyon mu seyredeceğim”
Yatın, zıbarın çabuk!
Bahanemiz değil tabii ki
Lakin ne yapılabilir ki
Attığın tokadı unutmak ne mümkün
Tokattan sonra geride derin bir hüzün
Solmuştu sanki yüzün
Haklıydın oysa
Çok abartmıştım
Suçum bedenim ve yaşımdan büyüktü
Tutmuştun yine de kendini
Ama bilirim verdiğim cevap, kahretmişti seni
Sen, adam olacaksın, inanıyorum demiştin
Ben neler yapıyordum oysa
Bilirim sende ki hayal kırıklığı ulaşmıştı had safhaya
Yine de hep “aslanım” dedin bana
Adam öğretmenim
Harbi adam öğretmenim
Ben, ben adamlığı senden öğrendim…


(efe_muallim)

Not: Yaşadıklarımızı acizane şiirselleştirmeye çalışıyoruz... Gayemiz sanat yapmaktan ziyade gönüllere bir nebze de olsa dokunabilmektir... İşte o gönüllere selam olsun... Saygılarımla...

arkadaşlar elinde okulun son gününde okunacak veda şiiri olan varsa paylaşabilirmi???çok acil:((

arkadaşlar elinde okulun son gününde okunacak veda şiiri olan varsa paylaşabilirmi???çok acil:((

           Ayrılık Vakti
 
 Bak vakti geldi ayrılığın arkadaş.
 İşte bu, sana son sarılışım
 Ve son defa omuzunda ağlayışım.
 Hadi sil sen de gözyaşlarını yavaş yavaş,
 Bu ayrılığı tıpkı bir simit gibi paylaşalım.
 Sonra alıp yüreğimizi gidelim bu şehirden.
 Lakin ne sen benim şiirlerimi unut;
 Ne de ben senin 'gülyüzünü'.
 Tüketmeyelim sakın bu ayrılığın hüznünü.
 Çünkü dostluk,
 Bazen sızlamaktır yüreğinden
 Ve her hatırladığında sevdiğinin son sözünü;
 Bir damla yaşı feda edebilmektir gözlerinden!..
 
                        Ergin CAN

 

                  CAN KIRIKLARI

Vedanın isyanıdır ayrılıkla gelen.
Yüreğin sessiz çığlıkları.
Yolcu koltuğu kadar sınırlı
Ve yol kadar uzundur.
Bu yüzden
Sevmedim ayrılıkları.

Yalvaran gözlerle bakma, kıyamam.
Dolanmasın; yeter kolların boynuma.
Ve titreme n’olur yığılıp kalmak istemiyorum
Başını dayarken misafir omzuma,
Titreme… Batmasın canıma cam kırıkları.

Bu kadar güzelsin anladım, kabul.
 Bu kadar iyi olmak zorunda mısın?
Bende açtırdığın güllerin arasında,
Ne kadar körpesin; farkında mısın?
Büyümesin aramızda ayrık otları.

Doyamadım sana biliyorsun.
Doyamıycamı da ben biliyorum.
Bir garip sızlıyor nedense sol yanım.
Sensizliğin girdabında boğulurken,
Öpüşünü hatırlıyorum: dudağımdaki son artıkları.

Gül bir daha fettan ve uçarı
Sarıl sımsıkı -sarmaşıklar gibi-
Al götür beni sonsuzluktan yukarı.
Ah ahu gözlüm deniz kokulum bebeğim!
Gül bir daha; yoksa ecelim olur bu can kırıkları.
-Dedim ya- bu yüzden sevmedim ayrılıkları.

Gittin Bi Sigara yaktım..
Evet senden sonra çok şey degişti artık daha çok umursamazım daha çok kimsesiz ..Ses tellerniden bı salıncak kurdum küçük dünyamın penceresinden Her salanışımda kucagımdakı taşları attım aşagıya Canınıda cehemene yolladım uzun süreligine tadilata verdim kendi kimsesizligimide sonrada çıktım balkona bi sigara yaktım...

Gurbet öyle koklamakla tükenmiyor besbelli
Ne ara bir memleket çeksem içime
Geldiğim yer özletiyor
Ne ara bir of çeksem dağlara
Gittiğim yer birikiyor avuçlarıma
Hani mevsim misali
İlkide sonuda bahar olur ya
Ne ara bir sen geçirsem aklımdan
Ağaç  yaprağını döküyor
Ne ara bir sen düşünsem
Odun çiçek kesiliyor
Olmayanı sevmek gurbet
Ben galiba yokluğuna aşikar
Ben galiba olmayan sana aşık-ah…

Tef^'den sezon  finali

Kuzucuklarım boynu bükük,
Gider melul baka baka.
Bıraktılar kırık dökük,
Bundan sonra yürek yaka.

Dört nasıl hızlı geçmiş,
Yavrularıma hasret düşmüş.
Kader bize erken küşmüş,
Gezer kafa taka taka...

Birlikte dünyayı gezdik,
Şiirlerde sevgi sezdik.
Kah ağladık ,kah bezdik
Bilginiz yolunuza ışık saça...

Sınıf bomboş kalacak,
Yüreğimi yakacak.
Oturduğunuz sıralar,
Bana acı acı baka...

Yolunuz açık olsun,
Yüreğiniz sevgi dolsun.
Geleceğe birçok yolsun,
İlim, irfana dala dala...

Sevgili arkadaşlar şiir dinletisinde bu şiiri okumayı düşünüyorum ama fon müziği konusunda kararsızım bana fikir verebilir misiniz ?

MEHMET TOPRAK OLDU


Yokluktu, yoksulluktu Anadolu

Bozkırın orta yerinde bir çocuk doğdu

Adı Mehmet oldu.

O şehit oğluydu.

Daha doğmadan yetim oldu

Anası kaptı Mehmet'i, koştu,

Tarlada ırgat oldu,

Eski bir yorgana sardı Mehmet'i, toprağa koydu.

Gün oldu meme emdi; karnı doydu, gözü doydu.

Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.

Gün oldu; toprak onun yatağı oldu.

Mehmet toprağın üstünde kırk günlük bebek oldu.

Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,

Güneş kararttı tenini,

Mehmet'in aklı erer oldu.

Babasını sordu,

Dedi anası; Şehit oldu.

Gövdesini toprak yaptı vatana kattı.

Senin baban toprak oldu.

Mehmet'in aklı ermedi.

Babası nasıl toprak olurdu ?

Gün geldi ! Düşman Çanakkale'ye geldi.

Toprak ! Dedi Mehmet'in yaşı on yedi.

Toprak benim babam dedi. Vermem dedi.

Mehmet Mehmetçik oldu.

Anası O'nu son kez doyurdu.

Koştu Çanakkale'ye Mustafa Kemal'in askeri oldu.

Gün oldu karnı doydu, gözü doydu.

Gün oldu aç kaldı, susuz kaldı.

Gün oldu toprak onun yatağı oldu.

Mehmet toprağın üstünde kırk günlük asker oldu.

Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini.

Güneş kararttı tenini, Mehmet'in aklı erdi.

Hatırladı!

Babasının gövdesini toprak yaptığını,

Anladı ! Babası nasıl toprak oldu.

Mehmet Mehmetçik oldu. Çelik oldu.

Duvar oldu. Çanakkale geçilmez oldu.

 

Ateş kustu düşman, mermi kustu, bomba kustu.

Durdu Mehmet! Çöktü dizlerinin üstüne.

Kan vardı göğsünün üstünde.

Alnını toprağa koydu, toprak kan oldu.

Yattı toprağın üstünde kırk günlükken yattığı gibi.

Tuttu toprağı kırk günlükken tuttuğu gibi.

Mehmet şehit oldu.

Mehmet toprak oldu, toprağa renk oldu,

Bitki oldu, yaprak oldu.

Bayrağa kırmızı oldu.

Gelin kızın halısına boya oldu, desen oldu.

Koyuna kuzuya çimen oldu, yün oldu, iplik oldu.

Ustanın elinde çanak oldu, çömlek oldu.

Aşığın dilinde türkü oldu.

Binlerce Mehmet Şehit oldu.

Binlerce Mehmet toprak oldu.

Toprak bize vatan oldu!

Fikret TUNÇ

''çanakkale türküsü'' harika olur bence liff öğretmenim...

Bende onu düşündüm öğretmenim sonra şu fon müziğiyle denedim bununla da fena olmadı bir bakar mısınız sizde?
[linkler sadece üyelerimize görünmektedir.]

Ama Çanakkale Türküsü daha çok anlam katıyor...