KİMLİK 31. BÖLÜM
"Dur!"
"Buyurun patron."
"Hemen değil. Söyle eve giren çıkan, konuyla alakalı, alakasız kimler var izlesin. Başımıza yeni bir iş çıkarmasın. Bir şeyler öğrenebiliyor mu baksın. Yine de bu işin fazla uzamasını istemiyorum. Anlaşıldı mı!"
"Emredersiniz patron."
Erkan'sa onu hedef almış 7.65' lik tabancadan ve kilometrelerce uzakta kendisiyle ilgili alınan kararlardan habersiz günün stresinden kurtulmaya çalışıyordu. Balkonda bir süre daha bekledi. Derin derin birkaç kez nefes alırken her nefesinin tetikçi tarafından izlendiğini bilse belki bugün yaşadıklarının o kadar da önemli olmadığını düşünebilirdi. Ellerini balkon demirlerinden çekti. Sonra sağ eliyle sol elinin bileğini kavrayıp biraz daha etrafı izledi. Neden sonra içeri girdiğinde daha iyi hissetti. Okuldan aniden çıktığı için ders kitabı örneklerini almayı unutmuştu. Canı sıkıldı. Sakallı adamı arayıp istemeyi düşünüyordu ki çalan kapının sesiyle dikkati dağıldı. Kapıyı açtığında gelen sakallı adamdan başkası değildi. Sakallı adam gayet keyifli görünüyordu.
"Vay hocam, iyi gördüm seni."
"İyiyim."
"Çıkarken pek bir kırık döküktün."
Erkan konunun açılmasını istemiyordu. Geçiştirme bir cevapla kapatmaya çalıştı.
"Yoruldum herhalde. Uzun zamandır bu kadar farklı bir ortamda bulunmamıştım. Sanırım zamanla alışırım."
"Alışırsın alışırsın. Hem ilk günden istifa edeceğim demediğine göre bence bu işi götürürsün sen."
"İstifa etmek mi? Böyle bir şansım var mı? Yani olabilir mi?"
"Hoppala! Oğlum, yol gösterelim diye söylemedim. Hani öğretmenlik öyle dışarıdan göründüğü gibi değildir. Genelde ilk günlerde sık sık istifa etmek isteyenler olur ama sen onlardan değilsin tabi. Öyle değil mi?"
"Neden olmasın? Bence kullanabileceğimiz başka bir alternatif varsa hemen değerlendirelim."
"İyi da."
"Ne!"
"Yani, olur mu canım anlamında söyledim."
"Nasıl? Sadece "da" diyerek mi söyledin?"
"Evet. Samsun'da bu sözcük her cümlede her anlama gelebilen kurtarıcı bir sözcüktür. Ben de ne zaman buraya gelsem havasından mıdır, suyundan mı bilinmez, birden kendimi bu sözcük kullanırken buluyorum. Bazen -da bazen -daha."
"Çok saçma."
"Evet. Aslında başta ben de bu şekilde düşünmüştüm ama bir süre sonra fark ediyorsun ki tam da anlatmak istediğin şeyi en iyi tanımlayan söz o."
"Bütün bunları yapan "da" sözcüğü öyle mi? Bence hala çok saçma."
"Bakacağız çok saçma mı, değil mi? Samsun'da yaşayıpta bu sözü kullanmayan beş on kişiden fazla yoktur herhalde. Neyse, onu boş ver de söyle bakalım yarınki derslere hazır mısın? Anlaşılan bugün pek de iyi geçmemiş."
"Yoo, pek önemli bir şey olmadı. Sıradan bir gündü işte."
"Öyle diyorsan. Bu arada ders kitaplarını almadan çıkmışsın, onları getirdim."
"Bu iyi oldu işte. Bir bakmam lazım."
"Bak bak. İhmale gelmez. Genç bunlar, ellerine fırsat geçerse seni harcamaktan hiç çekinmezler."
"O kadarını anladım."
Sakallı adam sonra etrafına bakındı. Sesini biraz düşürüp Erkan'a yaklaştı.:
"Buğlem nerede?"
"Bilmiyorum. Bir ara evdeydi sanki ama neyse ki karşılaşmadım."
"Yapma be doktor. Tamam artık. Pek fazla anlaşamadığınızı biliyorum ama bir süreliğine de olsa bu kızla yaşamaya alışmalısın."
"Alışabileceğimi sanmıyorum. Hem gerekte yok. Nasıl olsa geçici bir durum öyle değil mi?"
"Öyle. Öyle de bu geçici durumun ne kadar süreceği yine de belli olmaz."
Erkan bu sözün üzerine yeniden umutsuzluğa kapılır gibi oldu. Sakallı adama cevap vermeden koltuklardan birine geçip oturdu. Arkasına yaslanıp iki elinin parmaklarını saçlarının içinden geçirip ensesinde birleştirdi. Baş parmaklarıyla boynundan geçen ana damarları ovuşturdu. Keyifsizliği tüm yüzüne yansıyordu. Sakallı adam durumu fark etmişti. Bir şeyler söyleyecek gibi oldu ama sonra vazgeçti.
O sırada Buğlem odasından çıkmış salona ulaşmıştı.
"Mustafa abi, yemek yemeyecek miyiz? Valla ben bir şey yapmadım. Bu akşam yemekler sizden " dedi.
"Hadi ya, ben de Buğlem boş durmamıştır diyordum. Neyse iş başa düştü desene. Ne dersin Serkan Hocam, ne yiyelim?"
"Ben pek aç değilim. Neden kahvaltı yapmıyoruz?"
Buğlem dudak büktü. Sakallı adam da uğraşmak istemiyordu.
Hep birlikte yapılan kahvaltının ardından herkes odasına çekilmiş, sakallı adam da kendi evine geçmişti. Erkan uzunca bir süre ders kitaplarını inceledi. Konular onu geçmişe götürmüştü. Lisedeki biyoloji öğretmeni Handan Hanımı hatırladı. Kadıncağız çalışsınlar diye ne çok uğraşırdı. Belli belirsiz ve biraz pişman gülümsedi. İçinden 'Özür dilerim hocam' diye geçirdi. Sonra geçmişten, çok uzaklardan geri dönerken bugün yaşadıkları tekrar canını sıktı. Bu düşüncelerle uyuyamayacağını anlamıştı. Odasından çıkıp oturma odasına geçti. Vakit bir hayli ilerlemiş olduğundan büyük balkona geçmekte bir sakınca görmedi. Dışarı çıkıp ışık yakmadan bir sandalyeyi çekip oturdu. Hava epey serinlemiş olsa da içeri girip üzerine bir şey almaya üşendi. Arada üzerindeki gömleğe rağmen üşüyen kollarını ovuşturarak sessizce dışarıyı izlemeye koyuldu. Son derece savunmasız ve dalgındı. Balkon kapısının açıldığını ve hatta Buğlem'in yanına kadar geldiğini bile fark etmedi.
Buğlem, Erkan'ın bu sessiz halini anlayıp belki onunla uğraşıp, biraz da eğlenmek niyetindeydi ama Erkan onun sandığından da sessiz ve düşünceliydi. Sabit bir görüntüye bakıyor gibi görünse de kuvvetle muhtemel hiçbir şeyi görmüyordu. Buğlem bile bu haliyle ona bir şey söylemeden yeniden içeri girmeyi düşündü. Kapıya doğru yönelmişti ki, bu kadar kötü görünmesinin sebebini merak etmekten kendini alamadı.Tekrar yanına kadar gelip bir sandalyeyi çekip oturdu. Erkan hala sabit baktığı noktadaydı. Buğlem Erkan'ın gözlerinin önünde elini sallayıp seslenene kadar da öyle kaldı. Buğlem daha fazla dayanamadı:
"Serkan Hocam, iyi misin?"
"Ne! Hı! Sen ne zaman geldin?"
"Aslında bir süredir buradayım."
"Gerçekten mi? Şey, kusura bakma. Ben, fark etmedim."
Sonra biraz daha kendine geldi.
"Yalnız yine bana laf sokmaya falan geldiysen gerçekten hiç uygun bir zaman değil. Rica edeceğim başka bir zamana ertele."
"Aman canım ne laf sokması? Zaten merak edende kabahat. Ben sadece iyi misin, diye soracaktım."
Erkan bu cevabı beklemediği için hem çok şaşırmış, hem de mahcup olmuştu. Sandalyesinde biraz doğruldu. Mahcubiyeti sesine yansımıştı. Yüzünü Buğlem'e döndü:
"Ben, şey kusura bakma anlayamadım yani özür dilerim. Benim biraz kafam karışık. Dalmışım öyle, birden toparlayamadım. Yani, gerçekten özür dilerim."
Buğlem sessizce Erkan'ın sözlerini dinledikten sonra oturduğu sandalyeden yavaşça kalktı. Hiçbir şey söylemeden bir iki adım attı. Erkan Buğlem'e bakakalmıştı. Gerçi bu tavrı da hak etmiş sayılırdı. Buğlem'in cevap vermeyeceğine kanaat getirince yavaşça önüne dönmüştü ki Buğlem:
"Dert etme. Yani, sıkıntın her neyse çok dert etme. Nasıl olsa bir şekilde düzelir." dedi.
Erkan neredeyse şaşkınlıktan küçük dilini yutmak üzereydi. Tekrar Buğlem'e dönüp "Sağ ol." diyecekti ki, sadece Buğlem'in kaybolmakta olan gölgesine ulaşabildi. Gerçekten fazlasıyla mahcup olmuştu. Bir süre az önce olanları düşündü. Dirseklerini dizlerine koyup ellerini birleştirdi. Yüzünü ovuşturdu. Bir süre sonra kalkıp odasına geçerken bile hala az önceki mahcubiyetinin etkisindeydi.
31. Bölüm Sonu 