KİMLİK 16. BÖLÜM
"Evet, yeni adın bu. Bundan sonra Erkan Güney'i tamamen unutup, Bahadır Çelik oluyor ve yepyeni bir hayata başlıyorsun."
Erkan'ın surat ifadesi bir hayalet görmüşten farksızdı. Sakallı adamın tüm sözleri beynine bir çivi gibi çakılıyor olsa da olayı kabullenmekte zorlanıyordu.
"Ama bana bundan hiç söz etmemiştin."
"Yapma doktor, başka türlü hayatına nasıl devam edebilirsin? Adını söylediğin anda şıp diye enselerler seni."
"İyi de ben nasıl yaşayacağım böyle? Bahadır Çelik olarak nasıl yaşanır ki? Hem yeni bir hayat diyorsun, çalışacağım hastanede diploma istediklerinde ne cevap vereceğim?" dedi. Sonra yüreğine anlaşılmaz bir korku düşmüş gibi garip bir surat ifadesiyle devam etti. Sanki sormak istediği bu değildi.
"Gerçi kimliği bulduğun gibi diplomayı da bulursun sen, öyle değil mi?"
Erkan cevaptan oldukça endişeli görünüyordu. Aklından bir rüyada olmamasını dilediğin her şeyin olması gibi garip bir hisle lütfen bunu söylemesin diye geçirirken, sakallı adam Erkan'ın korkusunu haklı çıkaracak o sözleri yazık ki sarf ediyordu:
"Doktorluk yapacağını da nereden çıkardın? Doktorluk yapman söz konusu bile değil."
Erkan başından aşağı buzlu su boşaltılmışcasına tüm vücudunda hissettiği ürpermeye rağmen hızlıca ayağa kalkıp sakallı adamın karşısına dikildi. Bu sözlere itirazı vardı:
"Sen ne dediğinin farkında mısın?"
Sesine gelen boğukluk, boğazını sıkan yumruk büyüklüğündeki düğümlenmenin sonucuydu.
"Ne! Ne demek şimdi bu? Nasıl doktorluk yapmam söz konusu bile değil? Bu benim işim. Doktorum ben."
Sakallı adam Erkan'ın ikna etmek için daha ılımlı bir ses tonuyla devam etti:
"Tamam, sen doktorsun. Peki adamların seni ilk olarak nerede arayacaklarını hiç düşündün mü? Sen olsan bir doktoru nerede ararsın? Sormaya nereden başlarsın?"
Erkan bu sorunun cevabının kendi ipini çekmek olduğunun farkındaydı. Sesi giderek daha da boğuklaştı.
"Evet ama,"
"Aması maması yok doktor! Bu iş çözülene kadar sana başka bir iş bulacağız." dedi. Sonra cama kadar yürüyüp yüzüne bu durumu uzunca düşünmüş bir ifade takınarak devam etti. "Hem de hiç kimsenin seni bulmayı akıl edemeyeceği bir iş."
Erkan, yaşadığı şokla olduğu yerde öylece kalakalmıştı. Bir süre sonra tansiyonu düşmüş olacak ki sendeleyerek, ağır adımlarla odanın ortasına kadar ilerleyip kendini koltuğa bıraktı. Başı dönmeye devam edince durdurmak ister gibi gözlerini elleriyle sımsıkı kapattı.
Ne vakit sonra sakallı adam seslendi:
"Bahadır kardeşim, gel bir şeyler atıştıralım. Sabahtan beri öleceğiz açlıktan."
Erkan kabullenemediği bu durumu sakallı adamın alay eder gibi kullanmasına sinirlenmişti:
"Bana bak sakallı!" diyerek hızlıca ayağa kalkarken henüz düzelmeyen tansiyonunun da etkisiyle etraf tamamen simsiyah oldu. Gözlerini kapatıp bu anın geçmesini bekledi ama bunu yapmak hiçbir işe yaramamıştı. Ellerini iki yana açıp dengesini sağlamaya çalışırken beş on saniye sonra etrafını saran karanlık, bir güneş tutulması sonrası süzülen ışık misali yavaş yavaş açılmaya başlasa da toparlanamayıp düşecek gibi oldu. Durumu fark eden sakallı adam Erkan'ın yanına gelip kolundan kavrayarak düşmesini engelledi.
"İyi misin?"
Erkan etrafı daha iyi görmeye başladığında zaten sinirli olduğu sakallı adamın yardımıyla ayakta durabilmesine bozulmuştu. Bu durumdan bir an önce kurtulmak için yavaşça kolunu çekmeye çalıştı ama başaramadı. Zaten hızlı hareketler yapacak durumda değildi. Kendini sakallı adamdan kurtaramayacağını anlayınca sert bir bakış fırlattı.
"Bırak beni!"
Sakallı adam, Erkan'ın çaresiz haline bu defa anlayış gösterip sımsıkı tutuğu kolunu bırakırken,
"Kendini bu kadar hırpalama. Yazık ediyorsun. İkimizi de boşuna yoruyorsun" dedi.
Erkan yavaşça tekrar koltuğuna otururken sakallı adama bir kez daha baktı.
"Benim adım Erkan."
Bu defa sakallı adam ters bir bakış fırlattı.
"Erkan'dı... Bahadır'a alışsan iyi olur." deyip mutfağa geçti. Bir süre sonra da mutfaktan gelen güzel menemen kokusu açlıktan bayılmak üzere olan Erkan'a kadar ulaştı. Neredeyse iki gündür doğru dürüst bir şey yememişlerdi. Bir an yutkundu ama öylesine kızgındı ki, gururunun da etkisiyle içeride oturmaya devam etti. Biraz daha, biraz daha bekledi. Ama gurur da bir yere kadardı. Açlık ekstra bir eziyetti ve bu da bir tür işkence sayılabilirdi.
Erkan tüm hissettiklerine rağmen az sonra mutfağın kapısına kadar gelmiş, yemeğe başlamaya hazırlanan sakallı adama bakıyordu. Yine de "Ben de yiyebilir miyim?"" diyemedi. Bir bardak su alıp çıkmaya karar verdi. Suyunu alıp kapıya doğru yürürken çaktırmadan masanın üzerindeki dilimlenmiş ekmeklere ve büyükçe bir kayık tabağa konmuş menemene şöyle bir baktı. Muhteşem görünüyordu. Galiba içine küçük küçük doğranmış kaşar peyniri ve pastırma da eklemişti. 'Menemende pastırma oluyor muydu?' diye geçirdi içinden. Yine de koku inanılmazdı. Önüne dönüp mutfaktan çıkarken yutkundu. Sakallı adam, kafasını masadan kaldırmadan sanki tüm olanları görmemiş gibi alttan almayı tercih etti.
"Yalnız yemek yemekten oldum olası hoşlanmam. Bana katılsan nasıl olur?"
"Nasıl? Sana katılmamı mı istiyorsun?"
"Lütfen."
Erkan bu inanılmaz teklife o kadar sevindi ki, sevincini gizlemek için epey çaba sarf etmesi gerekecekti. Yavaşça masaya oturdu. Ekmeği eline aldığında yaşadığı mutluluk kayda değerdi.
Sakallı adamla birlikte tüm menemeni büyük bir iştahla yerlerken aralarındaki sinir harbi yumuşamış hatta sohbet etmeye ve hatta olan biten ve olacaklar hakkında konuşmaya başlamışlardı bile.
"Yani kimsenin beni bulmayı akıl edemeyeceği bir işe gireceksin diyorsun."
"Evet."
"Sormaya korkmalı mıyım? Nasıl bir iş bu? Beni de gizli görevle adamların arasına sokmaya falan çalışmayacaksın değil mi?"
"Tam da bunu yapmayı planlıyorum."
"Saçmalama! Direk kapı teslimi diyorsun yani."
Erkan'ın bu tepkisi sakallı adamı güldürdü.
"Şaka yaptım ya. Sakin ol. Öyle bir şey yapacak olsam seni doğrudan vurmayı tercih ederim."
"Hıı!"
"Hahaha! Şaka yapıyorum doktor ya. Her espriye atlıyorsun. Nerede kaldı senin zeka parıltılı espri anlayışın?"
Sakallı adam bunları söylerken kahkahalara boğulsa da Erkan gayet ciddi cevap verdi.
"Acaba kaç insan hayatı üzerine yapılan esprilere kahkahalarla güler?"
Sakallı adam da ciddileşmişti.
"Abartma doktor. Espri dedim ya. Hadi rahatla biraz. Hatta bence artık güzel bir dinlenmeli ve yarınki işe dinç başlamalısın. Korkma seni onlara yem etmeyeceğim. Dedim ya, gerekirse kendim vurur yine de onlara vermem. Hahaha!"
"Aman ne komik sakallı."
"Bana sakallı deyip durma!"
"Niye sakallı değil misin?"
"Benim bir adım var. Neden onu kullanmıyorsun?"
"Kullanmıyorum çünkü bana gerçek adını söylediğine inanmıyorum."
Sakallı adam doktorun kendisine güvenmemesine bozulur gibi oldu.
"Yanılmışsın. Adım gerçekten Mehmet."
"Doğru yani."
"Doğru dedim ya!"
"Tamam canım, bozulma hemen. Sen Bahadır dediğinde ben bozuluyor muyum?"
Erkan'ın bu cevabından sonra ikisi de kahkahalarına engel olamadı.
O vakitlerde kilometrelerce uzakta İstanbul'da bir evde daha farklı konular konuşuluyordu..
"Nerede olduklarına dair hala bilgi yok mu?"
"Abi doktoru o gece kıl payı kaçırmışız."
"Aferin mi bekliyorsunuz! Bir işi beceremediniz!"
"İstanbul'un altını üstüne getiriyoruz abi."
Abi dedikleri adam o ana kadar ara ara daldığı gibi derin derin düşünüp, yanındaki adamlardan en güvendiğine dönerek,
"Boşuna. İstanbul'da değil. Büyük ihtimalle Anadolu'ya geçti." dedi.
"Abi, otobüslerde, uçaklarda kuş uçurtmuyoruz. Mümkün değil."
"Ya ikisini de kullanmadıysa, ya kendi aracıyla kaçtıysa."
"Abi, doktorun arabası hala serviste."
"Doktor arabasını alamazdı. Buna vakti yoktu. Başka biri var... Doktora yardım eden başka biri var. O, yardım ediyo."
"Kim abi?"
Adam, güvendiği adamı da olsa açıklama yapmak niyetinde değildi.
"Her yere adam salın. Her yerin didik didik aranmasını istiyorum."
"Peki abi"
"Tüm hastaneleri muhakkak kontrol edin. Memlekette ne kadar doktor varsa hepsini araştırın. Ama isim yetmez. Eğer doktora o yardım ediyorsa ismini değiştirmiş olabilir. Siz eşkal de verin."
"Tamam abi."
"Erkan'dı değil mi adı?"
"Evet abi. Erkan Güney."
Sonra gülümser gibi nefesle konuşmaya devam etti.
"Rahmetli diyosun yani."
"Sen nasıl diyosan abi."
"Yine de son nefesini vermeden görmek isterim. Anlaşıldı mı?"
"Anladım abi."
"Güzel. Şimdi hangi deliğe girdiyse tutup buraya getirin. Onunla bizzat ben ilgilenicem."
"Tamam abi."
"Acele edin. Patronun haberi olmadan bu iş bitmeli!"
"Baş üstüne abi."
..............
"Bahadır, kardeşim kalk hadi."
"Hay Bahadır kadar,"
"Anlamadım!"
"Günaydın Mehmet"
"Günaydın günaydın da Mehmet'te pek bi sırıttı. Sen bana en iyisi Mehmet abi de."
"Tamam, günaydın Mehmet abi."
"Bak böyle daha iyi oldu. Hadi kahvaltımızı yapalım da iş yerine gidelim."
"Gidelim ama bu kadar gizem fazla değil mi? Nasıl bir işte çalışacağımı hala bilmiyorum."
"Tamam, söylüyorum. Cadde üzerinde Çınaraltı Cafe Restoran var."
"Evet, orada mı çalışacağım?"
"Hayır. O restorana giderken yine aynı cadde üzerinde bir market var"
"Market. Doğru duyuyorum değil mi?"
"Evet. Gayet iyi duyuyorsun fakat işi söylediğimde itiraz istemediğimi baştan söyleyeyim. Sonradan aramız açılmasın."
"Tamam, etmeyeceğim. Söyle artık. Yoksa meraktan öleceğim. Hiçbir şeye gerek kalmayacak."
"Bak söz verdin, itiraz yok."
"Tamam, itiraz etmeyeceğim. Hoş etsem de değişen bir şey olmuyor ya. Yine de tamam, söz. "
"O halde söylüyorum, o markette kasiyer olarak işe başlıyorsun."
Erkan şaşkınlıktan ne diyeceğini şaşırmıştı. Elini omuz hizasına kadar kaldırdı.
"Abi ne diyorsun sen? Ben kasiyerlikten ne anlarım?"
"İtiraz etmeyeceğim demiştin."
Erkan kendi verdiği sözün altında kalmıştı. Yine de sözünden dönemezdi. Siniri sesine yansımıştı:
"Tamam, etmiyorum itiraz falan. Sen de yerden yere çal abi beni böyle. Hani düştüm ya eline. Nasıl olacak diyorsan öyle olsun. Pes..."
"Yapma doktor. Yakışmıyor sana pes etmek. Hem bu kıyafetle, bu çantayla mı gideceksin?"
"Ne var ki kıyafetimde?"
"Üzerindeki o gömlek kaç para? Pantolon desen resmen ben pahalıyım, ona göre bak der gibi. Sırtında tek omuza asılı çanta. Defileye mi çıkacaksın doktor?"
"İyi de benim başka kıyafetim yok ki. Birkaç parça bir şey al dememiş miydin?"
"Dedim ama bunlar olmaz. Daha normal bir şeyler giymelisin."
Erkan başını iki yana sallarken derin nefesle karışık her türlü seçeneğe evet demek üzere sözünü tutmaya çalışıyordu.
Mecburen yolda bir mağazadan, Erkan'ın hiçte alışık olmadığı kalitede, gayet sıradan ama yine de Erkan'ın yakışıklılığını gölgeleyemeyecek kıyafetlerle sözü edilen markete gittiler. Az sonra market müdürünün yanındaydılar.
"Yeni eleman bu mu? Eli ayağı epey düzgünmüş."
"Teşekkür ederim müdür bey. Bu bizim yeğen Bahadır. Eti sizin, kemiği benim."
Bu sözleri duyan Erkan müdüre göstermeden sakallı adama ters bir bakış daha fırlattı. Sonra durumu belli etmemek için müdüre gülümsemeye çalışarak, "Teşekkür ederim müdür bey." dedi.
16. Bölüm Sonu