KİMLİK 17. BÖLÜM
"Daha önce böyle bir işte çalıştın mı delikanlı?"
"Hayır müdür bey."
"Neyse hallederiz."
Sonra markete dönüp içeri doğru seslendi:
"Merve Hanım!"
Az sonra içeriden market elemanlarından biri koşar adımlarla geldi.
"Buyurun müdür bey."
"Merve Hanım, delikanlı burada kasiyer olarak çalışacak. Kendisine yardımcı olun. "
"Peki, müdür bey."
"Hayırlı olsun delikanlı. Yalnız belirtmekte fayda var. Kasa bizim hassas noktamız. Eğer kasanda bir açık çıkacak olursa senden tahsil ederiz bilesin. Bu yüzden dikkatli ol. Sonradan pürüz yaşamayalım."
Erkan müdürün tehdit içeren sözlerine şaşkınlıkla bakarken sakallı adam araya girdi:
"Ne demek müdür bey, kasa bu, başka bir şeye benzer mi? Siz rahat olun. Bir sıkıntı çıkmaz. Bir hata edecek olursa haberim olsun, ben çekerim kulağını."
Erkan sakallı adamın sözlerini duyunca kafasını sakallı adama çevirip, "Abi, ne diyosun sen?" dedi. Sakallı adam hemen atıldı.
"Bak yine abi diyo, dayı diyeceksin oğlum dayı." Sonra müdüre döndü:
"Beni genç buluyor, bu yüzden dayı diyeceğine hep abi der." deyip Erkan'ın yanağına küçük çocuklara atılan içeriği "Kendine gel, napıyorsun!" görüntüsü "Canım ya..." tokatlarından birkaç tane ve biraz da sertçe attı. Erkan bakakalmıştı.
Sakallı adam Erkan'ın bu şaşkın hali üzerinde durmadı bile. "Hadi yeğenim, sana kolay gelsin. Müdür bey size de iyi günler" deyip marketten ayrıldı. Erkan müdahale edemediği duruma ve yediği uyarı tokatlarına mahcup olup sinirlense de sessiz kalmak zorunda olduğunu biliyordu. O da öyle yaptı. Ama düştüğü durum o görmese de etraftaki birkaç bayan çalışanın ilgisini çoktan çekmişti bile.
"Melda, yeni gelen çocuğu gördün mü?"
"Ay çok şeker."
"Acayip yakışıklı kız."
"Sorma. Yanındaki adam dayısı mıymış, neymiş?"
"Bir ara abi falan dediğini duydum ama."
"Gördün mü, nasıl vurdu yüzüne?"
"Pis adam! Kıyılır mı kız ona?"
"Ne mahcup oldu değil mi?"
"Yazıııık."
"Adı ne acaba?"
"Bence Batuhan falandır."
"Olabilir. Batu... Çokta yakışır. Ya da Kutay."
"Bence Kutay tipi yok."
"Neden, bence yakıştı."
"Yani. Olabilir aslında ama ona Ömer de çok yakışır. Bu ara tüm filmlerde Ömer modası var zaten."
"Berke'ye ne dersiniz?"
Kızlar gözlerini Erkan'dan ayırmadan derin muhabbetlere dalmışken, oradan geçmekte olan reyon sorumlularından biri kısık sesle uyarıda bulundu:
"Kızlar dağılın, müdür geliyor!"
Bu uyarıyla kızlar bir anda görev yerlerine ulaşıp, mecburen işlerinin başına döndüler.
Sakallı adamın gidişinin ardından müdürün Erkan'a yardım etmesi için çağırdığı Merve Hanım, Erkan'ın çalışacağı belirlenen kasaya oturmuş, el altında bulunması gerekenleri bir araya getirirken, Erkan da sağ eliyle sol elinin bileğini tutarak ellerini arkasında birleştirmiş, Merve'nin çalışmasını engellemeyecek uzaklıkta, zoraki çalışacağı işi öğrenmek için pürdikkat dinlemeye başlamıştı.
"İsim neydi?"
İşte bu basit soru Erkan'ın kafasını biraz karıştıracaktı.
"Erkan, yok yok Bahadır. Evet ismim Bahadır."
"Peki, Erkan kim?"
"Erkan mı? Hiç kimse. O, o sadece arkadaşlar arasında bir espri. Bahadır adım."
Erkan'ın bir anlık paniği ve şaşkınlığı Merve'yi güldürdü.
"Emin misin?"
"Evet evet. Adım Bahadır. Bundan kesinlikle eminim."
Merve gülümsemesini gizlemeye çalışarak kasada yapılması gerekenleri anlatmaya başladı:
"Kasada çok dikkatli olmalısın. Asla dalgınlığı kaldırmaz. Ayrıca müdürün sözlerini dikkate alsan iyi olur. Burada işten ayrılanların çoğu ufak hatalar yüzünden atıldı. Kısaca dikkat et derim." dedi. Sonra devam etti:
"Bak, bir müşteri geldiğinde aldığı ürünlerin fiyatlarını şuradaki cihaza okutacaksın. Eğer fiyat etiketi belli olmuyorsa şuradaki kodları girmelisin..."
Hemen hemen yarım saat süren açıklama ve denemelerin ardından Erkan görevinin başında ilk müşterinin gelmesini beklemeye başlamıştı bile. Bir iki dakika sonra da elinde bir kilo pirinç, bir ekmek ve iki şişe sodayla gelen teyze kasanın başında belirdiğinde Erkan uzun zamandır olmadığı kadar heyecanlanmıştı. Ayağa kalkıp ürünleri kasadan tek tek geçirirken sanki herkes ona bakıyor, acemi olduğunu tüm dünya biliyor gibi hissetti. Herkesin ona baktığı düşüncesinde çok da yanılmış sayılmazdı. En azından markette çalışan tüm bayan elemanlar ve bir o kadar da "Bu da nereden çıktı?" edasında birkaç erkek personel belli belirsiz Erkan'ı izliyordu. Erkan, Merve'nin anlattığı her şeyi bir bir yapıp, ilk görevini başarıyla yerine getirmiş, ilk korkuyu atlatmıştı. Ardından ikinci, üçüncü müşteri derken neredeyse tüm vaktini ayakta geçirmek zorunda kalmıştı. Öğle yemeği saatinde görevde olmayan diğer elemanlarla da tanışırken, bu kez isminde hata yapmadı ama adına her Bahadır dediğinde aklı karışıp, bu kimliği inkar etmek istiyordu. Yine de ilk saatlere göre 'Adım Bahadır.' demek kolaylaşmıştı.
Mesai saati bitip de eve dönme zamanı geldiğinde hava çoktan kararmıştı. Eve ulaşmak için ırmağı takip ederken biraz üşüse de Yeşilırmak havası iyi gelmişti. Eve ulaştığında muayenehanesinde bile bu kadar yorulmadığını fark etti. Gerçekten çok yorgundu. En azından sessizlik ona iyi gelecekti. Buna gerçekten ihtiyacı vardı. Henüz anahtarı olmadığı için kapıyı çaldı.
Kapı bir süre sonra yavaşça açıldı.
"Hoş geldiniz."
Erkan karşılaştığı manzaraya şaşkınlığını gizleyemeden cevap verdi.
"Hoş bulduk ama siz,"
Erkan kapıyı açan genç kıza şaşkın gözlerle bakarken, arkada beliren sakallı adam imdadına yetişti.
"Gel yeğenim gel. Geç içeri." dedi.
Bir süre sonra da şaşkınlığını atamayan Erkan'ı kolundan tutup içeri doğru çekti. Fakat içeride de manzara farklı değildi. Sanki mahallenin tüm teyzeleri altın gününe toplanmış gibiydi. Neredeyse koltuklarda oturacak yer kalmamıştı. Sakallı adam tekrar konuşmaya başladı:
"Bahadır, komşularımız bize hoş geldine gelmişler. Sen de hoş geldiniz desene."
Bütün gün eve gelip, sessiz bir ortamda dinlenmeyi hayal eden Erkan etrafa şöyle bir baktı.
Başını hafifçe öne eğerek teyzelere doğru gülümsemeye çalıştı.
"Hoş geldiniz."
"Hoş bulduk. Sen de hoş geldin evladım."
Erkan'ın sesi oldukça cılız çıkıyordu.
"Hoş bulduk efendim."
"Maşallah, pek bir saygılı."
"Hoş geldiniz çocuğum."
"Hoş bulduk efendim, sağ olun."
"Güle güle oturun evladım."
"Sağ olun."
Misafir teyzeler bir taraftan Erkan'ı baştan ayağa süzerken biri de az önce kapıyı açan genç kızın elini tutmuş gülümsüyordu. Erkan'ı daha yakından tanımak için sorgulama işi de başlamıştı.
"Yavrum, memleket neresi?
Erkan afallamıştı. Ne diyeceğini bilemedi. Sakallı adama döndü:
"Dayıcığım, biz nereliyiz? "
Sakallı adam da bu soruya hazırlıklı değildi. Zaman kazanmak ister gibi Erkan'ın yanına geldi. Tarih tekerrürden ibaret misali, o canım ya, tokatlarından bir iki tane daha attı. Sanki bunu yapmaktan, Erkan'ı bu duruma düşürmekten zevk alıyor gibiydi. Erkan sert bir bakış fırlatmaya hazırlanıyordu ki başka bir teyzeyle göz göze gelip yüzünde yarım kalan bakışını gülümsemeye çevirmeye çalıştı.
"Canım nereli olacağız... Söylesene Bahadır."
Geciken cevap, komşu teyzelerin tuhaf bakışmalarına neden olmuştu. Erkan da ne diyeceğini bir türlü kestiremedi.
"Ne diyeyim dayıcığım?"
"Canım desene, biz İstanbulluyuz diye."
"Haa, evet, İstanbulluyuz biz. İstanbulluyuz."
"Geç onu evladım, aslen nerelisiniz?"
"Eee, dayıcığım aslen nereliyiz desek doğru olur acaba?"
"Canım bunda doğrusu eğrisi olacak ne var? Biz aslen Erzurumluyuz."
"Ne! Yani evet, biz aslen Erzurumluyuz."
"Bilirim oraları. Bizim beyin tayini çıkınca orada yedi sene kaldık. Erzurum'un neresinden?"
17. Bölüm Sonu 
